حق مسکن
حق مسکن حق داشتن مسکن و پناهگاه مناسب است. این حق در بسیاری از قوانین اساسی ملت‌ها و در اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به رسمیت شناخته شده‌است. حق مسکن از حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی نیز محسوب می‌شود.
مسکن افراد مورد توجه و حمایت ادیان و جوامع بشری بوده و در جهت حفظ حرمت آن تلاش‌های زیادی شده‌است.[1] بنحوی که در قانون حمورابی که قدیمی‌ترین قانون می‌باشد برای مرتکبین جرم هتک حرمت منازل مجازات بسیار شدید (مرگ) پیش بینی شده بود.[1]
نقض حق مسکن، از جرائم علیه شخصیت معنوی افراد بشمار می‌رود و رابطه مستقیم با آرامش روحی و آسایش جسمی ساکنان خانه دارد.[1]
در اجتماعات بشری همواره املاک مسکونی و غیر مسکونی اشخاص محترم و مصون از تعرض تعریف شده‌است. در ابتدا حق مسکن و لزوم رعایت حرمت آن جنبه مذهبی داشت ولی بعدها قوانین عرفی هم بر آن صحّه گذاشتند.[1] انقلاب کبیر فرانسه و اصول و قوانین متأثر از آن این آزادی را بار دیگر تضمین و تجاوز به آن را جرم دانست.[1]
مسکن حیوانات
داشتن مکان استراحت و آرامش از جمله نیازهای اولیه حیوانات است. صاحب جواهر حق مسکن برای حیوان را معتبر می‌شمارد.[2] از دیدگاه فقهی مسکن جزو حقوق اولیه حیوانات است و فقها در مباحث فقهی خود مبحثی را به این موضوع اختصاص داده‌اند و دفاع از مسکن را مشروع دانسته‌اند.[1]
جستارهای وابسته
منابع
- اسماعیل سلطانی وش (۱۳۸۱). «هتک حرمت مسکن در نظام کیفری ایران و فقه». پژوهشگاه علوم و فناوری اطلاعات ایران.
- علی اکبر کلانتری ارسنجانی (پاییز ۱۳۸۱). «فقه شیعه و حقوق حیوانات». کاوشی نو در فقه.