دنیا پاس

ام وی دنیا پاس به لاتین "MV Doña Paz" یک کشتی مسافربری متعلق به کشور فیلیپین بود که در تاریخ ۲۰ دسامبر ۱۹۸۷ معادل ۲۹ آذر ۱۳۶۶ پس از برخورد با یک کشتی حمل سوخت به نام "ام‌تی وکتور" به لاتین M-V Vector در حالی به قعر دریا فرورفت که این حادثه با مرگ ۴۳۴۱ نفر فجیع‌ترین و مرگبارترین حادثه دریایی غیرعمدی در طول تاریخ محسوب می‌شود.[1] عمق فاجعه به مراتب بیشتر از حادثه کشتی تایتانیک بود. بدین گونه که برخورد تایتانیک با کوه یخ ۱۵۱۴ کشته داشت اما تلفات این کشتی با خوش‌بینی ۴۰۰۰ نفر تخمین زده می‌شود. کشتی در طول این سفر ابدی از جزیرهٔ لیته عازم مانیل پایتخت کشور فیلیپین بود.[1]

MV Doña Paz

Doña Paz at Tacloban.jpg Doña Paz berthed at تاکلوبان in 1984.
پیشینه
مالک (Japan)
نام:	هایمیوری مارو
مالک:	RKK خط
بندر ثبت:	کاگوشیما
سازنده:	Onomichi Dockyard
شماره یارد کشتی:	۱۱۸
آغاز کار:	۲۵ آوریل ۱۹۶۳
سرنوشت:	در ۲۰ دسامبر ۱۹۸۷ پس از تصادف غرق شد
مالک (Philippines)
نام:	دان سولپیچیو
مالک:	Sulpicio Lines
بندر ثبت:	مانیلا
مسیر:	از جزیرهٔ لیته عازم مانیل پایتخت کشور فیلیپین
به دست آورده شده:	۱۹۷۵
تغییر نام:	Doña Paz in 1981
تجهیز:	After a fire onboard June 5, 1979
شناسایی:	شماره آی‌ام‌او: 5415822
سرنوشت:	Caught fire and sank after a collision with the ام‌تی وکتور on December 20, 1987.
مشخصات اصلی
کلاس و نوع:	فرابر
گنجایش:	2,324 GRT 1,192 DWT
درازا:	۹۳٫۱ متر (۳۰۵ فوت)
پهنا:	۱۳٫۶ متر (۴۵ فوت)
سرعت:	۱۸ گره (۳۳ کیلومتر بر ساعت؛ ۲۱ مایل بر ساعت)
ظرفیت:	1,518 passengers
خدمه:	۶۶

دنیاپاس در سال ۱۹۸۴ در بندر تاکلوبان

توضیحات

کشتی در سال ۱۹۶۳توسط شرکت «اونومیچی زوسن»(Onomichi Zosen) در شهر اونومیچی واقع در استان هیروشیما ساخته شد و با نام هیمه یوری مارو (HimeYuri Maro) مدتی را در آب‌های ژاپن سپری کرد.[2] این کشتی در کشور ژاپن ظرفیت ۶۰۸ نفر مسافر را داشت و در سال ۱۹۷۵ به " Sulpicio Lines" که یک شرکت مسافربری فیلیپینی بود فروخته شد. متعاقب آن اسمش به Don Sulpicio و سپس به Doña Paz تغییر یافت. یک ماه قبل از حادثه کشتی برای تعمیرات کلی در یک حوضچه شناور مستقر بود و در زمان حادثه کاملاً سالم بود. این کشتی در سفر خود مسیر زیر را دو بار در طی یک هفته می‌پیمود.[3]

مانیلا←تاکلوبان←کاتبالوگان←مانیلا←کاتبالوگان←تاکلوبان←مانیلا

قبل از برخورد

در ۲۰ دسامبر ۱۹۸۷ معادل ۲۹ آذر ۱۳۶۶ در موقعیت 0630H ساعت رسمی فیلیپین "Tacloban City " را به مقصد مانیل پایتخت فیلیپین ترک کرد؛ و با توقفی در کاتبالوگان و اعلام موقعیت به پایگاه اعلام کرد که در کاتبالوگان واقع در استان سامار لنگر انداخته‌است؛[4][5] این پیام آخرین پیام قریب به دو هزار پیام ارسال شده توسط این کشتی بود، گزارش‌های بعدی حاکی از این بود که دنیاپاس هیچ پیام دیگری ارسال نکرد. در 2230H ساعت رسمی فیلیپین، کشتی درامتداد تنگه Tablas در نزدیکی Marinduque بود. یکی از بازماندگان گفت که هوا در شب حادثه صاف ولی دریا کمی متلاطم بود. در حالی که همه خواب بودند دنیاپاس با وکتور (MT Vector) برخورد کرد. در شب حادثه Vector دارای ۸۸۰۰ بشکه بنزین، نفت خام و صنایع پتروشیمی بود که تمامی این محصولات متعلق به کلتکس فیلیپین Caltex Philipines بود.[5]

برخورد

به محض برخورد دو کشتی با هم محموله سوخت وکتور آتش گرفت و تمام وکتور را دربر گرفت، آتش طی چند دقیقه به دنیاپاس سرایت کرد. بازماندگان حادثه از وقوع یک انفجار حکایت می‌کنند که باعث وحشت مسافرین شد. یکی از مسافرین دنیاپاس که نامش Paquito Osabel بود گفت: آتش سریع به کشتی ما سرایت کرد، آبهای پیرامون کشتی به علت نشت سوخت بر روی آب شعله‌ور بود.[5] یکی دیگر از بازماندگان گفت بعد از برخورد دکل نور بر روی عرشه از کار افتاد و به سختی در تاریکی به جلیقه‌های نجات دسترسی پیدا کردیم، اما وقتی خواستیم از آنها استفاده کنیم تمامی جلیقه‌ها قفل بودند.

وی افزود:خدمه کشتی سعی در آرام کردن مردم داشتند و هیچ‌کدام از آنها راهکار یا دستور العملی برای سازماندهی مسافران ارائه نکردند.[6] بازماندگان برای ادامه زندگی، و از ترس سوختن باید به آبهای شعله‌ور پیرامون کشتی شیرجه می‌زدند، در بین اجساد سوخته صدها نفر شنا می‌کردند تا به آبهای امن برسند.[7] دنیاپاس و وکتور به ترتیب طی ۲ و ۴ ساعت غرق شدند. هر دو تقریباً در یک منطقه در ۵۴۵ متری از تنگه تابلاس Tablas Strait غرق شدند. محلی که مملو از کوسه بود. در هر حال اعلام شد که ۸ ساعت پس از این تراژدی وحشتناک مسئولین دو شرکت متوجه تاًخیر کشتی‌ها شدند و ۸ ساعت بعد عملیات جستجو و کشف شروع شد.[8]

تلفات

فقط ۲۶ بازمانده از آب نجات یافتند که بیست وچهار نفر از مسافران دنیاپاس و تنها دو نفر از خدمه وکتور بودند.[4]

هیچ‌یک از خدمه دنیاپاس در این سانحه زنده نماندند. اکثر بازماندگان بر روی بدن خود سوختگی‌هایی ناشی از پرش به آبهای آتشین داشتند.[5]

مطابق اولین اطلاعیه شرکت Sulpicio Lines (مالک کشتی) ۱۴۹۳ مسافر و ۶۰ خدمه در کشتی بودند، طبق گفته این شرکت این کشتی قادر بود ۱۴۲۴ مسافر را حمل کند.[9]

یک لیست مجدد در ۲۳ دسامبر۱۹۸۷ نشان داد که ۱۵۸۳ مسافر و ۵۸ خدمه در کشتی بودند و ۶۷۵ نفر هم با بلیط نیم بها (بدون جای خواب) در Tacloban City سوار کشتی شدند و ۹۰۸ نفر هم در Catbalogan سوار شدند. در هر حال یک مقام رسمی از شرکت Sulpicio Lines به UPI گفت:این بلیط‌های اضافی معمولاً غیرقانونی و با نرخ ارزان خریداری می‌شد و اینها همان مسافرانی بودند که از قشر ضعیف جامعه بودند و در لیست نهایی اعلام نشدند. وی افزود:دارندگان این بلیط‌های افتخاری به همراه کودکان زیر چهار سال در لیست تلفات عنوان نشدند.

بازماندگان حادثه گفتند:تقریباً سه هزار تا چهار هزار نفر در کشتی بودند. به عنوان مثال اشاره کردند که:کشتی بسیار شلوغ بود، و ما مسافرانی را می‌دیدیم که در راهروها و عرشه کشتی خوابیده بودند و حتی به صورت سه و چهار نفره روی یک تخت تاشو به حالت نشسته خوابیده بودند.[7]

از ۲۱ نفری که در ابتدای جستجو پیدا شدند فقط یک نفر در لیست مسافرین جای داشت و بقیه مسافرین رسمی نبودند و از ۲۴ نفر بازمانده دنیاپاس فقط پنج نفر بلیط اولیه داشتند.

در ۲۸ دسامبر سال ۱۹۸۷ نماینده هیئت قانون گزاری سامار شمالی Raul Daza عنوان کرد که حداقل دوهزار نفر از مسافران کشتی در لیست کشته شدگان حضور ندارند. همچنین تاًکید کرد که لیست موجود برگرفته ار اسامی مسافرانی است که خانواده و دوستانشان از سفر آنها با این کشتی اطمینان داشتند. اسامی این کشته شدگان توسط رادیو و توسط تلویزیون در فیلیپین منتشر شد.

نام بیش از دوهزار نفر مفقود شده در صفحه ۲۹ تا ۳۰ روزنامه Philipine Daily Inquier مورخه ۲۹ دسامبر ۱۹۸۷ منتشر شد.[10] شرکت مذکور حتی قادر به یافتن اجساد قربانیانی که بلیط اصلی داشتند، نشد و اجساد بالغ بر ۲۰۰۰ نفر ناپدید شدند.

به گفته بازماندگان افراد بیشتری موفق به فرار از منطقه شدند اما این منطقه مملو از کوسه‌های زیادی بود و احتمالاً شکار کوسه‌ها شدند. در پی جستجو ۳۰۰ جسد پیدا شد که یا قطع عضو بودند یا جای دندان کوسه بر روی بدن آنها مشاهده شد. اما بیشتر تلفات ناشی از سوختگی بود.[11]

واکنش‌ها و پیامدها

دیوان عالی کشور فیلیپین در سال ۱۹۹۹ تصدیق کرد که کشتی دارای بالغ بر چهار هزار مسافر بوده‌است؛ در نسخه ۲۰۰۸ سالنامه جهانی رقم تخمینی ۴۳۴۱ کشته ثبت شد.[12]

مجله تایم در تیتر خبر نوشت:((مرگبارترین تراژدی غیرعمدی در قرن بیستم.)) با توجه به تعداد کشته شدگان این فاجعه مرگبارترین تراژدی دریایی محسوب می‌شود.[13]

رئیس‌جمهور فیلیپین کرازون آکینو گفت:این یک تراژدی دلخراش ملی است و غم و اندوه مردم فیلیپین در آستانه کریسمس دوچندان خواهد بود.[14]

پاپ ژان پل دوم، نوبورو تاکه شیتا نخست‌وزیر ژاپن و ملکه الیزابت دوم پیام تسلیت خود را برای مردم این کشور فرستادند.

Supicio Lines اعلام کرده بود که کشتی تقریباً سه روز قبل از حادثه بیست و پنج میلیون پزو معادل ۵۵۰ هزار دلار آمریکا بیمه شده بود. این شرکت همچنین اعلام کرد حاضر به پرداخت بیست هزار پزو معادل ۴۷۲ دلار آمریکا بابت هر مسافر می‌باشد. چند روز بعد صدها نفر از قربانیان با تجمع و راهپیمایی در سطح پارک ریزال خواستار اعطای دیه به مفقود شدگانی که اسمشان در لیست اصلی کشتی نبود، شدند. همچنین خواستار یک لیست کامل از مفقود شدگان شدند.

مطابق اولین خبر منتشر شده توسط گارد ساحلی فیلیپین، فقط یکی از شاگرد خدمه‌ها بر برج کنترل بود و بقیه آبجو می‌خوردند و تلویزیون تماشا می‌کردند. در همین حال کاپیتان کشتی در حال تماشای فیلم سینمایی در تلویزیون روبرویش بود.

سؤال و جواب‌ها نشان داد که وکتور در حال انجام ماًموریتی غیرقانونی بود و مجوز حمل سوخت را در زمان مذکور نداشت؛ بنابراین هیئت نظارت دریایی فیلیپین شرکت Sulpicio Lines را از اتهام تبرئه کرد و دیوان عالی کشور فیلیپین مالکان وکتور را به پرداخت دیه کامل مسافران محکوم کرد و در پی آن Caltex Philipine که مسئول این فاجعه بود جریمه شد و دیه کامل مسافران را کاملاً پرداخت کرد.[4]

مستند

در سال ۲۰۰۹ کانال تلویزیونی نشنال جئوگرافیک مستندی را تحت عنوان تایتانیک آسیا منتشر کرد.

منابع

http://en.wikipedia.org/wiki/Dona_Paz http://en.wikipedia.org/wiki/RMS_Titanic>

1. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۳ مارس ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۳۰ مارس ۲۰۱۳.
2. http://www.miramarshipindex.org.nz/ship/list?search_op=OR&IDNo=5415822
3. http://en.wikipedia.org/wiki/Dona_Paz
4. http://en.wikipedia.org/wiki/Supreme_Court_of_the_Philippines
5. http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9B0DE7D91638F932A15751C1A961948260&sec=&spon=&partner=permalink&exprod=permalink
6. http://research.dnv.com/skj/Fsahla/Annex1.pdf
7. http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9B0DE7DF133AF931A15751C1A961948260&sec=&spon=&partner=permalink&exprod=permalink
8. http://research.dnv.com/skj/Fsahla/Annex1.pdf</
9. http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9B0DE4DC103CF934A15751C1A961948260&sec=&spon=&partner=permalink&exprod=permalink
10. http://www.inquirer.net/
11. http://sharkfacts.hubpages.com/hub/Top-10-Worst-Shark-Attacks-in-the-World
12. http://www.lawphil.net/judjuris/juri1999/sep1999/gr_131166_1999.html
13. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۹ دسامبر ۲۰۰۷. دریافت‌شده در ۹ دسامبر ۲۰۰۷.
14. http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9B0DE6DD1E3FF930A15751C1A961948260