زیبایی‌پرستی

زیبایی پرستی، یک جنبش فکری و هنری ست با این باور که ارزش زیبایی شناسانهٔ هنر و ادبیات و موسیقی و دیگر هنرها تنها ارزش حقیقی بوده و بیش از بن مایه های اجتماعی-سیاسی آن است؛ [1][2] و این یعنی هنر بیشتر بر زیبا بودن تمرکز خواهد داشت تا اینکه معانی عمیقی داشته باشد؛ درواقع همان شعار معروف هنر از برای هنر. این جنبش به ویژه در قرن نوزدهم در اروپا بسیار برجسته بود و از پشتیبانی شخصیت های فکری مشهوری چون والتر پاتر و اسکار وایلد برخوردار بود. این جنبش از دهه 1860 و از استودیوهای اصلاح گرانی چون ویلیام موریس آغاز شد، کسانی که به دنبال راه تازه ای برای زندگی و کار هنری در این عصر بودند. هدف اصلی آنها مخالفت با معیارهایی بود که در نمایشگاه بزرگ هنری سال 1851 هایدپارک لندن ارائه شده بود.[3]

اتاق طاووس، طراحی شده توسط جیمز مک‌نیل ویسلر و ادوارد گادوین، یکی از مشهورترین نمونه‌های طراحی داخلی به سبک زیبایی‌شناسی است.

آنها را باید از مخالفان فرهنگ ویکتوریایی دانست که باور داشت هنر و ادبیات سرشار از نقش های مهم اخلاقی است.[4] از منتقدین معاصری که تفکرش نزدیک به این جنبش است میتوان به هارولد بلوم اشاره کرد که مخالف سرسخت وارد کردن ایدئولوژی سیاسی و اجتماعی به آثار ادبی است.[5]

جستارهای وابسته

منابع
  1. Fargis, Paul (1998). The New York Public Library Desk Reference - 3rd Edition. Macmillan General Reference. pp. 261. ISBN 0-02-862169-7.
  2. Denney, Colleen. "At the Temple of Art: the Grosvenor Gallery, 1877-1890", Issue 1165, p. 38, Fairleigh Dickinson University Press, 2000 شابک ‎۰−۸۳۸۶−۳۸۵۰−۳
  3. "Aesthetic Movement". Tate. Retrieved 1 September 2020.
  4. "The Aesthetic Movement". The Guardian. Retrieved 1 September 2020.
  5. Skafidas, Michael (2015-06-10). "Harold Bloom: Preposterous 'Isms' Are Destroying Literature". Huffington Post. Retrieved 2019-01-21.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.