سقوط بابل

سقوط بابل اشاره به پایان موجودیت بابل به عنوان یک امپراتوری مستقل و قدرتمند در اثر حمله نیروهای شاهنشاهی ایران در سال ۵۳۹ پیش از میلاد دارد.

وسعت امپراتوری بابل نو

نبونئید (Nabû-na'id)، پسر یک پریستار آشوری به نام آدا-گوپی[1] در سال ۵۵۶ پیش از میلاد با برکناری شاه جوان، لاباشی-مردوک، به عنوان شاه جدید بابل برتخت نشست. در دوران نبونئید، این شاه پسر خود بلشاطر را به عنوان ولیعهد خود برگزیده بود و قدرت واقعی را به او سپرده بود. بلشاطر، درحالی که جنگاور بزرگی بود، اما در سیاست چندان مهارتی نداشت و به همین دلیل، منجر به این شد که نبونئید به شخصیت منفوری در بابل تبدیل شود، به خصوص در میان پریستاران و طبقه نظامی امپراتوری.[2] در همین زمان، شاهنشاهی ایران تحت رهبری کوروش بزرگ درحال اوج‌گیری بود و در سال ۵۳۹ پیش از میلاد، به بابل حمله کرد. کوروش پس از اینکه بدون جنگ وارد بابل شد، آن را به ساتراپی جدیدی تبدیل کرد و خود را نیز جانشین شاهان باستانی بابل خواند. اینگونه که پیداست، برخلاف نبونئید، کوروش در میان بابلیان به شخصیت محبوبی تبدیل می‌شود.[3][4]

جستارهای وابسته

منابع
  1. Oates, 1986, p.132
  2. John Haywood, The Penguin Historical Atlas of Ancient Civilizations, Penguin Books Ltd. London, 2005, p.49
  3. Georges Roux, Ancient Iraq, 3rd ed. , Penguin Books, London, 1991, p.381-382
  4. Oates, 1986, p.134-135
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.