لاکهید ای-۱۲

لاکهید اِی-۱۲ (انگلیسی: Lockheed A-12‎) یک هواپیمای شناسایی به سفارش سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) توسط اسکانک ورکز لاکهید و بر اساس طرح کلارنس جانسون ساخته شده‌است. نام این هواپیما اِی-۱۲ به دلیل دوازدهمین تلاش از یک سری طراحی با اشاره به برنامه ارچانگل، نام کد داخلی هواپیما، انتخاب شده و در طرح اُکس کارت سازمان سیا در برابر برنامه شرکت رقیب به نام «کانویر کینگ فیش» مربوط به سال ۱۹۵۹ به دلایل مختلف انتخاب شد. مشخصات اِی-۱۲ تا حدودی بهتر از «کینگ فیش» بود و هزینه‌های پیش‌بینی شده به‌طور قابل توجهی کمتر بود. طراحی «کانویر» دارای سطح مقطع راداری کوچکتری بود به همین دلیل در ابتدا مورد توجه نمایندگان سازمان سیا قرار گرفت و کانویر قاطعانه پی گیر طرح خود بود. پیشرفت کانویر در برنامه هواپیمای بی-۵۸ هاسلر با تأخیر زیاد و افزایش بالای هزینه روبرو بود در حالی که لاکهید هواپیمای شناسایی یو-۲ را طبق زمان و بودجه تعیین شده بر اساس قرارداد، تولید کرده بود. علاوه بر این لاکهید دارای تجربه در زمینه هواپیمای شناسایی و مجری برنامه بلاک بود.[1] اِی-۱۲ از ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۴ میلادی در حال تولید و از ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۸ میلادی در حال سرویس دهی بود. گونه‌های دیگر این هواپیما، نمونه رهگیر «وای اف-۱۲» نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا و دارای ۲ صندلی، نمونه «ام-۲۱دِرُن» هواپیمای پرتاب شونده که با سیستم کنترل از راه دور هدایت و به وسیلهٔ یک هواپیما حمل و پس از رسیدن به ارتفاع مشخص از حمل‌کننده جدا شده، و در آخر نمونه مشهور اس آر-۷۱ بلاک بیرد که مختص عملیات شناسایی بود. آخرین مأموریت اِی-۱۲ در ماه مه ۱۹۶۸ انجام شد و در ژوئن همان سال بازنشسته و پروژه این هواپیما نیز بکلی تعطیل شد. در طول فعالیت برنامه اُکس کارت، دولت ایالات متحده، سازمان‌ها و مقامات رسماً در این پروژه و خصوصاً برنامه هواپیمای شناسایی اِی-۱۲ مشارکت داشتند.

ام-۲۱ دِرُن سوار بر اس آر-۷۱ بلاک بیرد
لاکهید اِی-۱۲
نوع هواپیما شناسایی- پرواز در ارتفاع بالا
شرکت سازنده لاکهید کورپوریشن
طراحی شده توسط کلارنس جانسون
نخستین پرواز ۲۶ آوریل ۱۹۶۲
تاریخ رونمایی ۱۹۶۷
بازنشستگی ۱۹۶۸
بکارگیرنده (ها) سیا
آغاز ساخت ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۴ میلادی
تعداد ساخته‌شده نوع۱۳A12فروند-۲M21فروند
توسعه یافته به لاکهید اس آر-۷۱
گونه ها Lockheed YF-12

تاریخچه کاربری

هر چند در ابتدا یو-۲ها بر فراز اتحاد جماهیرشوروی و کوبا پروازهای موفقی انجام داد، مأموریت اِی-۱۲ها نیز در همین راستا بود. پس از سقوط یک فروند یو-۲ بر فراز اتحاد جماهیرشوروی در سال ۱۹۶۰ میلادی، این نوع مأموریت جز در موارد ضروری، بسیار خطرناک تلقی شد و عبور از مرزهای هوائی بعلت وجود نظارت ماهواره‌ای دیگر لازم بنظر نمی‌رسید ضمن اینکه خدمه آموزش دیده برای پرواز بر فراز کوبا با یو-۲اس به تعداد کافی آماده مأموریت بودند. مدیر سازمان سیا تصمیم به استقرار برخی از هواپیماهای اِی-۲اس به آسیا گرفت و در ۲۲ مه سال ۱۹۶۷میلادی اولین اِی-۲ وارد پایگاه هوایی کادنا در اُکیناوا ژاپن شد. با ورود دو هواپیمای دیگر در ۲۴ و ۲۷ ماه مه، واحد تجسس هوایی در ۳۰ مه ۱۹۶۷ میلادی آماده مأموریت شد و در ۳۱ مه بهره‌برداری از واحد «سپر سیاه» آغاز شد. مل وُجوودیچ اولین مأموریت پروازی واحد «سپر سیاه»، بر فراز ویتنام شمالی را انجام داد و عکسبرداری از پایگاه موشک‌های سطح به هوا (SAM) را از ارتفاع ۲۴٬۰۰۰ متری و در سرعت ماخ ۳٫۱ با موفقیت به پایان رسانید. در ۱۹۶۷ میلادی هواپیماهای اِی-۲اس، ۲۲ سورتی پرواز از پایگاه هوایی کادنا، در حمایت از جنگجویان جنگ ویتنام انجام دادند. سپس در سال ۱۹۶۸ میلادی، سپر سیاه مأموریت پروازی متعددی در ویتنام و همچین در کره شمالی در طول بحران پوئبلو انجام داد.[2]

منابع
  1. https://www.cia.gov/library/center-for-the-study-of-intelligence/csi-publications/books-and-monographs/a-12/from-the-drawing-board-to-factory-floor.html
  2. https://www.cia.gov/library/center-for-the-study-of-intelligence/kent-csi/vol15no1/html/v15i1a01p_0001.htm

پیوند به بیرون
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ لاکهید ای-۱۲ موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.