مارگارت آنژو

مارگارت آنژو یا مارگریت آنژو (به فرانسوی: Marguerite d'Anjou) (زادهٔ ۲۳ مارس ۱۴۳۰ – درگذشتهٔ ۲۵ اوت ۱۴۸۲) شهبانوی فرانسوی‌تبار انگلستان به واسطهٔ ازدواجش با هنری ششم، پادشاه آن کشور بود.[1] او زنی بلندپرواز و بااراده بود و تلاش بسیاری نمود تا پسرش شاهزاده ادوارد را به‌عنوان وارث قانونی هنری ششم بر تخت شاهی نشاند.[1] مارگارت رهبری خاندان لنکستر را در جنگ گل‌ها که از ۱۴۵۵ تا ۱۴۸۵ به طول انجامید برعهده داشت[1] و شجاعانه در برابر خاندان یورک مقاومت نمود. اما در نهایت در ۱۴۷۱ از آن ها شکست خورد و پس از رهایی از اسارت در تنگدستی درگذشت.[2]

مارگارت آنژو
شهبانوی انگلستان
زاده۲۳ مارس ۱۴۳۰
احتمالاً Pont-à-Mousson، لورن، فرانسه
درگذشته۲۵ اوت ۱۴۸۲ (۵۲ سال)
سومور، فرانسه
همسر
فرزند(ان)ادوارد، شاهزاده ویلز
پدررنه آنژو
مادرایزابل لورن

زندگینامه

ازدواج با هنری ششم انگلستان

مارگارت آنژو دختر رنه آنژو، پادشاه ناپل و ایزابل لورن بود که در ۲۴ مه ۱۴۴۴ به نامزدی هنری ششم، پادشاه انگلستان درآمد و در مارس ۱۴۴۵ با او ازدواج کرد.[3] این ازدواج درحقیقت بخشی از شرط‌های مطرح‌شده در آتش‌بس تورز[4] در جنگ‌های صدساله بین انگلستان و فرانسه بود.[1]

سلامت روانی هنری ششم در ۱۴۵۳ رو به زوال نهاد و مارگارت که تنها فرزندشان ادوارد را در این زمان باردار بود در شرایط سختی قرار گرفت.[4] با این حال او نیز پس از تولد پسرش وارد عرصهٔ سیاست شد.[4] جنون پادشاه تا دسامبر ۱۴۵۴ به درازا کشید و در این مدت ریچارد، دوک یورک به عنوان نایب‌السلطنهٔ هنری ششم ادارهٔ امور کشور را بر عهده گرفت.[5] او درعین‌حال امیدوار بود تا پس از هنری به پادشاهی انگلستان برسد اما با تولد ادوارد در ۱۳ اکتبر ۱۴۵۳ این امیدواری او از بین رفت.[5]

جنگ گل‌ها و گرفتن پادشاهی توسط ادوارد چهارم

دیری نپایید که بین طرفدارانِ دوک یورک و طرفداران پادشاه (از خاندان لنکسترها) اختلاف به‌وجود آمد[6] که در نهایت به درگیری‌ای مسلحانه در مه ۱۴۵۵ در نخستین نبرد سنت آلبنز[1] و آغاز جنگ گل‌ها انجامید.[6] نخستین نبرد با پیروزی یورکی‌ها به پایان رسید و ریچارد ادارهٔ دولت را تا ۱۴۵۶ که مارگارت او را از قدرت برکنار ساخت در اختیار خود گرفت.[1]

در ۱۴۵۹ بار دیگر جنگ بین دو طرف از سرگرفته شد و یورکی‌ها موفق به دستگیری پادشاه در ژوئیهٔ ۱۴۶۰ در نورت همپتون شدند.[5] هنری در ازای اینکه همچنان شاه باقی بماند توافق کرد تا با چشم پوشیدن از حق جانشینی پسر خود، دوک یورک را به‌عنوان وارث تاج و تخت خود معرفی نماید.[5] اما مارگارت که در صدد اثبات حقانیت پسرش بر تاج و تخت انگلستان بود[1] ارتشی را سازماندهی نمود که باعث شگفتی و زمین‌گیر شدن یورکی‌ها در ۳۰ دسامبر ۱۴۶۰ در نبرد ویکفیلد گردید.[3] پارتیزان‌های مارگارت ریچارد را به قتل رساندند و سرانجام توانستند پادشاه را طی دومین نبرد سنت آلبنز در فوریه ۱۴۶۱از اسارت یورکی‌ها برهانند.[1] با این حال ادوارد یورک، پسر ریچارد در ۴ مارس همان سال تاج و تخت پادشاهی را غصب نمود و خود را شاه ادوارد چهارم نامید.[1] پس از آن پسران یورک و ریچارد نویل، ارل واریک که از حمایت لندنی‌ها برخوردار بودند توانستند در ۲۹ مارس ۱۴۶۱ در نبرد تاوتون بر لنکسترها پیروز شوند.[6] مارگارت به دنبال این شکست همراه با همسر و پسرش به اسکاتلند گریخت [5] [6] و از آنجا سپس به فرانسه رفتند.[6]

در ۱۴۶۴ لنکسترها سر به شورش برداشتند و مارگارت و هنری در حمایت از آن‌ها به انگلستان بازگشتند اما این شورش به پیروزی نرسید و هنری ششم در ژوئیهٔ ۱۴۶۵ در نزدیکی کلیترو در لانکاشایر دستگیر و در برج لندن زندانی شد.[5]

تندیس مارگارت آنژو

بازگشت دوبارهٔ هنری ششم به پادشاهی و شکست در نبرد تویکس‌بری

در ۱۴۶۹ ارل واریک و دوک کلارنس با ادوارد چهارم دچار اختلاف و درگیری شدند و این موضوع فرصتی را برای مارگارت پدید آورد تا با آن‌ها علیه خاندان یورک متحد شده و درصدد بر تخت نشاندن دوباره شوهرش برآید.[3] ریچارد نویل، ارل واریک دخترش آن نویل را به نامزدی ادوارد، پسر هنری ششم و مارگارت درآورد و در ۱۴۷۰ با در دست گرفتن رهبری شورش علیه ادوارد چهارم باعث فرار او به بورگوندی شد.[3] واریک در اکتبر همان سال هنری ششم را از زندان آزاد نمود[5] و باوجود ابتلای او به جنون در طول دوران اسارتش بار دیگر او را بر تخت پادشاهی انگلستان نشاند.[3]

در مقابل، ادوارد چهارم نیز با کمک شارل، دوک بورگوندی آمادهٔ درگیری دوباره با خاندان لنکستر می‌شد.[3] او در ۱۴۷۱ به انگلستان بازگشت و موفق به شکست و کشتن ارل واریک در ۱۴ آوریل همان سال در بارنت شد.[3] در همان روز، مارگارت و پسرش ادوارد نیز وارد انگلستان شدند و درگیری بین دو طرف تا شکست نیروهای مارگارت در ۴ مه ۱۴۷۱ در نبرد تویکس‌بری ادامه یافت.[3] شاهزاده ادوارد در همان روز کشته شد و مارگارت به اسارت ادوارد چهارم درآمد. درعین‌حال ادوارد که دیگر دلیلی برای زنده نگاه داشتن هنری ششم نداشت او را در ۲۱ مه ۱۴۷۱ به قتل رساند و در همان روز مارگارت در برج لندن زندانی شد.[3]

اسارت، آزادی و مرگ

مارگارت ۴ سال را در اسارت گذراند تا آنکه لوئی یازدهم، پادشاه فرانسه مبلغ خون‌بهای او را پرداخت و مارگارت توانست به فرانسه بازگردد.[2] اما او پس از بازگشت مجبور به دست کشیدن از تمامی ارث و میراث خود شد و مستمری ناچیزی برایش مقرر گردید.[3] مارگارت آنژو سالیان پایانی عمر خود را در فقر و تنگ‌دستی گذراند و در ۱۴۸۲ در فرانسه درگذشت.[2]

منابع
  1. «Margaret OF ANJOU». Universitat de València / Encyclopedia Britannica. ۱۹۹۵. دریافت‌شده در ۱۱ مه ۲۰۱۱.
  2. David Crystal (۱۹۹۵)، The Cambridge Biographical Encyclopedia (ویراست Second edition)، Cambridge University Press، ص. p٫۶۲۰، شابک ۰-۵۲۱-۴۳۴۲۱-۱
  3. "Margaret of Anjou." Gale Encyclopedia of Biography. Answers Corporation, 2006. Answers.com 11 May. 2011. http://www.answers.com/topic/margaret-of-anjou
  4. "Margaret of Anjou." A Dictionary of British History. Oxford University Press, 2001, 2004. Answers.com 11 May. 2011. http://www.answers.com/topic/margaret-of-anjou
  5. «Henry VI». Universitat de València / Encyclopedia Britannica. ۱۹۹۵. دریافت‌شده در ۱۲ مه ۲۰۱۱.
  6. "Margaret of Anjou." The Columbia Electronic Encyclopedia, Sixth Edition. Columbia University Press., 2011. Answers.com 11 May. 2011. http://www.answers.com/topic/margaret-of-anjou
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.