ملی‌گرایی اقتصادی

ملی‌گرایی اقتصادی (به انگلیسی:Economic nationalism) مجموعه سیاست‌هایی است که تأکید آن بر کنترل ملی اقتصاد، کار و تشکیل سرمایه‌است حتی اگر برای این کار لازم باشد مالیات، تعرفه و محدودیت‌هایی بر بخش کارگری، کالاها و سرمایه بگذاریم. در بسیاری موارد ملی‌گرایی اقتصادی در برابر جهانی‌سازی قرار می‌گیرد یا دست کم سودآوری تجارت آزاد و بی‌قید را زیر سؤال می‌برد. گاهی ملی‌گرایی اقتصادی مفاهیمی چون صنعتی‌سازی جایگزین واردات و حمایت از تولید داخلی را هم دربر می‌گیرد.

بخشی از مجموعه مباحث دربارهٔ
ملی‌گرایی
توسعه
ارزش‌های بنیادی
انواع
سازمان‌ها
List of nationalist organizations
درگاه سیاست ‏(en)‏

نمونه‌ها

نمونه‌های فراوانی را می‌توان از سال ۲۰۰۵ به این سو پیدا کرد، نمونه‌هایی که در آن چند دولت مداخله می‌کنند تا از تصاحب یک کارخانهٔ ملی توسط شرکت‌های خارجی پیشگیری کنند:

  • پیشنهاد تصاحب آرسلور فرانسه و لوگزامبورگ (تولیدکنندهٔ فولاد) توسط کمپانی میتال هند.[1]
  • جای دادن شرکت مواد خوراکی دنون فرانسه در فهرست «صنایع راهبردی» برای پیشگیری از تصاحب آن توسط پپسی‌کوی آمریکا.[2]
  • پیشنهاد تصاحب اندسای اسپانیا توسط ای. اوان آلمان و پیشنهاد متقابل از سوی گس نچرال اسپانیا برای خنثی‌سازی این پیشنهاد.[3]
  • پیشنهاد تصاحب شرکت برق و گاز سوئز فرانسه توسط انل ایتالیا و پیشنهاد متقابل از سوی گز د فرانس (فرانسه) برای خنثی‌سازی پیشنهاد شرکت ایتالیایی.[4]
  • مخالفت کنگرهٔ آمریکا برای قرار داد تصاحب شرکت یونوکال آمریکایی توسط CNOOC چینی و تصاحب بی‌درنگ این شرکت توسط شرکت آمریکایی شورون.[5]

انتقاد

روی آوردن مصرف‌کننده به کالاهای داخلی به تولیدکننده توان تجاری بیشتری می‌دهد در نتیجه آن‌ها اجازه پیدا می‌کنند تا بهای کالا را بالا برند تا سود بیشتری بدست آورند. به ویژه کارخانه‌هایی که کالاهای محلی تولید می‌کنند این توان را پیدا می‌کنند و خریداران باید بهای سود بیشتر آن‌ها را بپردازند.[6] برای نمونه یک سیاست حمایتی در آمریکا بر روی خودروهای خارجی خراج اضافه تر گذاشت تا به خودروسازان داخلی (فورد و جنرال موتورز) توان تجاری بیشتری در داخل بدهد با این کار آن‌ها توانستند بهای خودروی تولیدی خود را بالا ببرند. این سیاست اثر منفی بر خریدار گذاشت چون حال، مصرف‌کنندهٔ آمریکایی مجبور بود برای گزینه‌های کمتر، هزینهٔ بیشتری را پرداخت کند.[7]

منابع
  1. ""Arcelor: Villepin en appelle au "patriotisme économique""". Associated Press. 2005-01-31. Retrieved ۲۰۰۷-۰۴-۱۱.(فرانسوی)
  2. "La mobilisation se poursuit autour de Danone". Associated Press. 2005-07-21. Retrieved ۲۰۰۷-۰۴-۱۱.(فرانسوی)
  3. "Dominique de Villepin annonce une fusion Suez-GDF". Associated Press. 2006-02-25. Retrieved ۲۰۰۷-۰۴-۱۱.(فرانسوی)
  4. "La saga Endesa divise politiques, industriels et analystes". Associated Press. 2007-03-27. Retrieved ۲۰۰۷-۰۴-۱۱.(فرانسوی)
  5. Abraham, Kurt S. (2005). "Chevron wins control of Unocal as CNOOC backs down". World Oil. Retrieved ۲۰۰۷-۰۴-۱۲. Unknown parameter |month= ignored (help)
  6. Harry Binswanger (2003.09.05). "'Buy American' is UN-American". Capitalism Magazine. Retrieved ۱۷ April 2012. Check date values in: |date= (help)
  7. Daniel J. Ikenson (July 6, 2003.). "The Big Three's Shameful Secret". The CATO Institute. Retrieved ۱۷ April 2012. Check date values in: |date= (help)

جستارهای وابسته

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.