پایگان (پیاده نظام)

پایگان یا پیایقان در ارتش ساسانی یگان پیاده‌نظام متوسطی از طبقهٔ دهقانان بود و به پیاده‌نظام ارتش بزرگ ساسانی شکل می‌داد. از پایگان به عنوان سربازانی فدایی هم یاد می‌شود.

پایگان
فعال از ۲۲۴ تا ۶۴۴ میلادی
وفاداری

امپراتوری ساسانی

نوع

پیاده‌نظام

درگیری

نبرد قادیسه و دیگر جنگ‌های ساسانی

ارتش شاهنشاهی ساسانی
نیروهای مسلح و واحد
مقام
خطوط دفاع ساسانی
جنگ‌ها

استخدام

بیشتر جمعیت پایگان‌ها دهقانان تشکیل می‌دادند. در زمان خسرو انوشیروان وسعت این نیرو به صد و بیست هزار نفر از صد و هشتاد و سه هزار نفر می‌رسید.[1] با وجود این که سربازان فدایی نامیده می‌شدند، این پایگان‌ها بودند که اغلب برای محاصره و ایجاد صفحات دفاعی برای اسواران استفاده می‌شدند. این سربازان دارای کمترین روحیه بوده و معمولاً برای دفاع از یکدگیر در کنار هم (مثل یک خوشه) جمع می‌شدند. به گفته مورخان عرب در طول جنگ قادسیه فرمانده پارسی رستم فرخزاد حاضر به تأمین آب و غذای سربازان پایگان در شب قبل از جنگ نشد اما در کمپ اعراب همه سربازان با مواد غذایی تأمین شدند، این ممکن است دلیلی برای پیوستن نیروهای پایگان به سمت اعراب در قبل و بعد از جنگ باشد.[2]

فرماندهی

فرماندهی یگان پایگان توسط پایگان سالار انجام می‌شد.

سلاح

زره این سربازان بسیار سبک بود و جنسی از تکه‌های چوب و حصیر کوتاه داشت. کلاه‌های چرمی بر سر می‌گذاشتند و نیزه حمل می‌کردند، البته برخی نیز سلاحهای خود را به همراه داشتند مانندچنگک‌های کشاورزی ،تبر و داس. این نیرو به علت نداشتن زره مناسب در مبارزهٔ نفر به نفر بسیار آسیب‌پذیر می‌شد.[3] به دلیل آسیب‌پذیری این نیرو در مقابل سربازان رومی ساسانی‌ها نیز به سمت ساختن نیروهای سنگین پیاده‌نظام خود روی آوردند.[4]

منابع
  1. Farrokh, Kaveh; Angus McBride (2005). Sassanian elite cavalry AD 224-642. Osprey Publishing. p. 23. ISBN 978-1-84176-713-0.
  2. Towfighi, Parviz S.; Shah Mahmoud Hanifi (2009). From Persian Empire to Islamic Iran: A History of Nationalism in the Middle East. Edwin Mellen Press. ISBN 978-0-7734-4779-0.
  3. Wilcox, Peter (1986). Rome's Enemies: Parthians and Sassanid Persians (Men-at-Arms). 3. Osprey Publishing.
  4. Penrose, Jane (2008). Rome and Her Enemies: An Empire Created and Destroyed by War. Osprey Publishing. p. 258. ISBN 978-1-84603-336-0.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.