گیرنده آسیالوگلیکوپروتئین
گیرنده‌های آسیالوگلیکوپروتئین (انگلیسی: Asialoglycoprotein receptor) لکتین‌هایی هستند که به آسیالوگلیکوپروتئین و گلیکوپروتئین‌هایی که سیالیک اسیدشان برداشته شده و ریشه‌های گالاکتوزی‌شان آشکار شده، اتصال می‌یابند. این گیرنده‌ها در هپاتوسیت‌های کبد واقع شده‌اند و گلیکوپروتئین یادشده را از جریان خون بر می‌زدایند.
| گیرنده ۱ آسیالوگلیکوپروتئین | |
|---|---|
| شناساگرها | |
| نماد | ASGR1 |
| آنتره | 432 |
| HUGO | 742 |
| میراث مندلی در انسان | 108360 |
| RefSeq | NM_001671 |
| یونی‌پورت | P07306 |
| اطلاعات دیگر | |
| جایگاه | Chr. 17 p13-p11 |
| گیرنده ۲ آسیالوگلیکوپروتئین | |
|---|---|
| شناساگرها | |
| نماد | ASGR2 |
| آنتره | 433 |
| HUGO | 743 |
| میراث مندلی در انسان | 108361 |
| RefSeq | NM_080914 |
| یونی‌پورت | P07307 |
| اطلاعات دیگر | |
| جایگاه | Chr. 17 p |
بیان این گیرنده‌ها بر سطح سلول‌های کبدی، رده‌های سلولی نامیرا برخی از انواع کارسینوماهای انسان و سلول‌های سرطان کبد تشدید می‌شود. این گیرنده‌ها به میزان اندکی نیز توسط سلول‌های غده‌ای کیسه صفرا و معده ساخته می‌شود. از لاکتوبیونیک اسید برای دارورسانی به سلول‌هایی که گیرنده‌های آسیالوگلیکوپروتئین را بیان می‌کنند، استفاده شده‌است.[1]
منابع
- Roggenbuck D, Mytilinaiou MG, Lapin SV, Reinhold D, Conrad K (December 2012). "Asialoglycoprotein receptor (ASGPR): a peculiar target of liver-specific autoimmunity". Auto- Immunity Highlights. 3 (3): 119–25. doi:10.1007/s13317-012-0041-4. PMC 4389076. PMID 26000135.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Asialoglycoprotein receptor». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۴ دسامبر ۲۰۱۹.
پیوند به بیرون
- Asialoglycoprotein receptor در سرعنوان‌های موضوعی پزشکی (MeSH) در کتابخانهٔ ملی پزشکی ایالات متحدهٔ آمریکا
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.