گیرنده دیجیتال تلویزیون
گیرندهٔ دیجیتال تلویزیون که در ایران به آن رسیور یعنی گیرنده هم می‌گویند، (به انگلیسی: STB: Set-Top Box)، یک دستگاه سامانهٔ اطلاعاتی است که معمولاً دارای یک تیونر تلویزیون برای ورودی است و خروجی را به تلویزیون می‌دهد، این دستگاه سیگنال‌ها را از یک منبع خارجی مانند کابل اترنت، ال ان بی، کابل کواکسیال یا حتی آنتن سادهٔ آنالوگ دریافت می‌کند و سپس آن‌ها را رمزگشایی و برای تلویزیون می‌فرستد، گیرندهٔ دیجیتال یا رسیور در انواع گوناگونی برای پشتیبانی و استفاده از تلویزیون ماهواره‌ای، تلویزیون زمینی، تلویزیون اینترنتی و تلویزیون کابلی تولید می‌شوند، در ایران به‌طور معمول به گیرنده‌های دیجتال تلویزیون زمینی همان «گیرندهٔ دیجیتال» گفته می‌شود در حالی‌که به گیرنده‌های دیجیتال تلویزیون ماهواره‌ای «رسیور» می‌گویند.
برای دریافت تلویزیون اینترنتی نیاز به یک گیرندهٔ دیجیتال مخصوص تلویزیون اینترنتی است که قابلیت ارتباط دو-سویه و رابط شبکه داشته باشد.
نحوهٔ کارکرد
دستگاه گیرندهٔ دیجیتال یک تبدیل‌گر است که سیگنال‌ها را از منابع مختلف (برحسب نوع گیرندهٔ دیجیتال) دریافت کرده و طی یک فرآیند پردازش، آن را تبدیل به صدا و تصویر نموده و آمادهٔ پخش برای تلویزیون می‌نماید. البته این تبدیل می‌تواند به صورت رله‌ای و تکرار باشد یعنی آر اف را دریافت و برای ورودی تلویزیون، خروجی آر اف را مهیا نماید یعنی تلویزیون فقط به عنوان یک نمایشگر عمل می‌کند (دریافت صدا، تصویر و نمایش آن) که در این صورت نقش گیرندهٔ دیجیتال حدود ۸۰٪ و نقش تلویزیون تنها ۲۰٪ خواهد بود. گیرندهٔ دیجیتال فقط در حد یک مبدّل ساده که
- تلویزیون‌های آنالوگ وجود دارد نیست بلکه دارای عملکرد پیچیده‌تری است.[1]
انواع رسیورها رسیور های مورد استفاده به دوصورت اکسترنال واینترنال موجود میباشد
اکسترنال
رسیور های اکسترنال به دو صورت دسکتاپ و مخفی (مینی)موجود میباشد که پشت تلویزیون قرار گرفته و استفاده می شود
اینترنال این نوع رسیور نیز به دو صورت داخل تلویزیون وداخل کامپیوتر وجود دارد
جستارهای وابسته
منابع
- ساختار، کاربرد و ویژگی‌های فنی، فصل‌نامهٔ موج، شماره۴۷زمستان۱۳۸۸، ص. صفحهٔ ۱۶ تاریخ وارد شده در
|تاریخ=را بررسی کنید (کمک)