ییم وینگ-چون

ییم وینگ-چون (انگلیسی: Yim Wing-chun‎؛ چینی ساده: 严咏春; چینی سنتی: 嚴詠春; پین‌یین: Yán Yǒngchūn; Cantonese Yale: Yim4 Wing6Cheun1) یک شخصیت افسانه‌ای در کشور چین است که بر اساس افسانه‌های قدیمی وینگ‌چون، نخستین مربی و استاد هنرهای رزمی در آن کشور محسوب می‌شود.

ییم وینگ-چون
ملیت چینی
سبکوینگ‌چون
استاد(ها)نگ مویی
سال‌های فعالیتاوج شکوفایی، حوالیِ ۱۷۰۰
پیشهرزمی‌کار
همسرلیانگ بُک-چائو

معنای واژهٔ وینگ‌چون در زبان چینی، «سرود بهار» یا «مناجات بهار» است و گاهی «بهار ابدی» هم‌معنی می‌دهد.[1]

با آنکه روایت‌های گوناگونی از زندگی ییم وینگ-چون وجود دارد، اما هستهٔ اصلی تمامی آنان تقریباً یکسان است: گفته می‌شود که در دوران حکمفرمایی دودمان چینگ، راهبی بودایی در معبد شائولین به نامِ «انگ مویی»، پس از آشوب‌های سیاسی و تخریب معبد «سیو لام» توسط دولتمردان، که مأمنِ انقلابیون بود، از آنجا گریخت.[2] در این اثنا بود که او شاهد جدال یک درنا و مار بود و با الهام از حرکات آنها، سبک جدیدی از کنگ فوی چینی را ابداع کرد که در آن روزگار، هنوز نامی نداشت.[2] سپس این فنون را به تنها شاگرد خود، «ییم وینگ-چون» آموزش داد.[2] ییم وینگ-چون در آن روزگار به زیبایی شهره بود و کارش، فروش «توفو» بود.[3] ییم وینگ-چون، یکی از قلدران محلی را که سعی داشته تا با ارعاب و آزار، وی را وادار به ازدواج با خود کند، با استفاده از همین فنون رزمی، گوشمالی می‌دهد.[2] برخی حتی می‌گویند که هدفِ انگ مویی از آموزش این فنون رزمی به «ییم وینگ-چون»، آن بوده است تا به او روش‌های دفاع شخصی را در برابر مردان متعرض، بیاموزد.[4]

ییم وینگ-چون بعدها با یک تاجر نمک به نامِ «لیانگ بُک-چائو» ازدواج کرد و او بود که نخستین بار، نام این فنون رزمی را «وینگ چون کوئن» (مُـشت وینگ چون) نامید.[2][4]

منابع
  1. Ritchie, R. (c. 2007): What's in a name? بایگانی‌شده در ۱۱ اوت ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine Retrieved on 9 May 2010.
  2. Chu, R., Ritchie, R., & Wu, Y. (1998): Complete Wing Chun: The definitive guide to Wing Chun's history and traditions. Boston, MA: Tuttle Publishing. (ISBN 978-0-8048-3141-3)
  3. Ing, K. (2008): Wing Chun warrior: The true tales of Wing Chun Kung Fu Master Duncan Leung, Bruce Lee's fighting companion. Hong Kong: Blacksmith Books. (ISBN 978-9-8817-7422-4)
  4. Stanford Wing Chun: History and principles of Wing Chun Kung Fu (c. 2001). Retrieved on 9 May 2010.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.