آرادو آر ۸۱
آرادو آر ۸۱ (به انگلیسی: Arado_Ar_81) یک هواگرد دو باله از نوع بمب‌افکن شیرجه‌ای ساخت شرکت آرادو فلوکتسایک‌ورک در آلمان است. هواگرد آرادو آر ۸۱ نخستین پروازش را در ۱۹۳۵ میلادی انجام داد. در مجموع ۳ پیش نمونه از این هواگرد ساخته شد.
| آرادو آر ۸۱ | |
|---|---|
| کاربری | بمب‌افکن شیرجه‌ای |
| تولیدکننده | آرادو فلوکتسایک‌ورک |
| طراح | والتر بلومه |
| نخستین پرواز | ۱۹۳۵ |
| تعداد ساخته‌شده | ۳ |
طراح این هواگرد، والتر بلومه مهندس آلمانی بود.
طراحی و توسعه
در سال ۱۹۳۴ وزارت هوانوردی رایش سوم دو برنامه موازی برای ساخت بمب افکن‌های شیرجه ای جدید به عنوان جانشین هاینکل ۵۰ برای نیروی هوایی آلمان ارائه کرد. اولین مورد برنامه به اصطلاح فوری ساخت یک بمب افکن شیرجه ای موقت بود که به ساخت هنشل اچ‌اس ۱۲۳ منجر شد. دومین برنامه برای ساخت محصول نهایی مقرر گردید. درخواست رسمی ساخت این موارد در ژانویه ۱۹۳۵ برای شرکت‌های آلمانی ارسال شد. گفته می‌شود پیش از آن اولین پیش‌نمونه یونکرس ۸۷ از پیش در حال ساخت بود و نیروی هوایی نیز سفارش ۱۱۸ فروند را داده بود. با این وجود دو کارخانه موظف شدند سه پیش نمونه برای رقابت بر سر پروژه ارائه کنند. هاینکل ۱۱۸ و آرادو ۸۱ بدین منظور به وزارت هوانوردی معرفی گردیدند. هامبورگر اچ‌ای-۱۳۷ نیز از طرف یک سرمایه‌گذار شخصی پا به عرصه گذاشت. آر ۸۱ تنها رقابت کننده دو باله این پروژه بود. گفته می‌شود این مسئله بنابر توصیه ارنست اودت، یکی از ژنرال‌های نیروی هوایی صورت گرفت. به جهت اختلاف نظر در استفاده از این طراحی قدیمی بود که پیشنهادهای دیگری نیز به صورت تک بال با بال‌های مقعر ارائه گشت اما نهایتا آر ۸۱ به صورت دو بال و تمام فلزی ساخته شد. این شکل طراحی قابل قبول تر و ساده‌تری نسبت به یونکرس ۸۷ به نظر می‌رسید که مقداری کوچک‌تر و سبک‌تر از آن نیز بود. مدل C موتور یونکرس یومو ۲۱۰ به همراه یک رادیاتور بزرگ در زیر آن بر روی بدنه باریک آر ۸۱ سوار شده بود. طول بال‌های آن نسبت کوتاه و به وسیله ستون‌هایی به شکل حرف N به یکدیگر متصل شده بود. اتاقک بزرگ دو سرنشین (پشت به پشت) عقب‌تر از بال‌ها و به صورت نیمه سر باز طراحی شده بود. انتهای اتاقک برای آزاد بودن تیربارچی جهت هدف قرار دادن دشمنان با تسلیحات دفاعی باز ساخته شده بود. اَرّاده فرود نیز به صورت ثابت و با پوششی ساده کار گذاشته شده بود.
بخش دم آر ۸۱ بسیار باریک بود. پایدارکننده افقی پیش نمونه اول (V1) به شکلی ساخته شده بود که میدان آتش دفاعی تیربارچی را فراخ تر کند اما آزمایش‌ها نشان داد که این موضوع باعث مشکلات پایداری هواپیما گردید. پایدارکننده افقی پیش نمونه دوم (V2) با تغییراتی همراه بود اما نتوانست مسئله پایداری را حل کند. در پیش نمونه سوم (V3) بخش دم به صورت بنیادین مجدداً از نو طراحی شد و ملخ دو تیغه با زاویهٔ قابل تنظیم جایگزین ملخ سه تیغه با زاویه ثابت گشت.
یک مسلسل MG 17 جلوی موتور و یک یک مسلسل دیگر MG 15 در پشت اتاقک به عنوان تسلیحات دفاعی و یک قفسه برای حمل ۲۵۰ کیلوگرم بمب دقیقاً پشت ملخ برای انجام بمباران شیرجه ای جاگذاری شده بود.
گفته می‌شود پیش نمونه سوم (V3) از چندین لحاظ از جمله سرعت در سطح، مانور پذیری، برد و مخصوصاً سرعت صعود بر یونکرس ۸۷ برتری داشت. آر ۸۱ می‌توانست تنها در ۱۱ دقیقه به ارتفاع ۴ هزار متری برسد درحالیکه یونکرس ۸۷ به ۲۳ دقیقه برای این کار نیاز داشت. اما از طرفی یونکرس ۸۷ طراحی جدیدتری داشت و می‌توانست با موتورهای قدرتمندتر عملکرد خود را ارتقا دهد درحالیکه آر ۸۱ استعداد کمتری برای ارتقا داشت. در پی تأخیر در طراحی مجدد بخش دم در پیش نمونه سوم آر ۸۱ که نهایتاً تا پاییز ۱۹۳۶ آماده شد، وزارت هوانوردی از پیش یونکرس ۸۷ را برای استفاده برگزیده بود که نهایتاً بیش ۶۵۰۰ فروند از آن تولید گردید.
مشخصات فنی (پیش نمونه سوم)
مشخصات عمومی
- خدمه: ۲ نفر
- طول: ۱۱٫۶۵ متر
- طول بال: ۱۱٫۲ متر
- ارتفاع: ۳٫۵۷ متر
- مساحت بال: ۳۵٫۶ متر مربع
- وزن خالی: ۱۹۲۵ کیلوگرم
- وزن خالص: ۳۰۷۰ کیلوگرم
- ظرفیت سوخت: ۱۰۵ لیتر
- نیرومحرکه: یک موتور دوازده سیلندر مدل یونکرس یومو 210C خنک شونده با مایعات: ۶۴۰ اسب بخار
- پروانه: دو تیغه چوپی با زاویهٔ قابل تنظیم
عملکرد
- حداکثر سرعت: ۳۴۵ کیلومتر بر ساعت در ۴۰۰۰ متری
- برد: ۷۰۰ کیلومتر
- حداکثر ارتفاع: ۷۷۰۰ متر
- سرعت صعود: ۴۰۰۰ متری در ۱۱ دقیقه
تسلیحات
- یک مسلسل ثابت MG 17 با کالیبر ۷٫۹۲ میلی‌متر جلوی موتور
- یک مسلسل MG 15 با کالیبر ۷٫۹۲ میلی‌متر پشت اتاقک خلبان
- ۱ بمب ۲۵۰ کیلوگرمی زیر بدنه
منابع
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Arado_Ar_81». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۹/۳/۲۰۱۸.