تور دو فرانس ۲۰۰۳

تور دو فرانس ۲۰۰۳ نودمین دورهٔ مسابقهٔ دوچرخه‌سواری جادهٔ تور دو فرانس بود که از ۵ تا ۲۷ ژوئیه برگزار شد. اکنون این مسابقه برنده رسمی ندارد. لانس آرمسترانگ برندهٔ مسابقه شده‌بود، ولی با اعلام آژانس مبارزه با دوپینگ ایالات متحده در اوت ۲۰۱۲، نتایج او از سال ۱۹۹۸ از جمله هفت قهرمانی تور دو فرانس از ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۵ پس گرفته شد. اتحادیه جهانی دوچرخه‌سواری نیز این حکم را تأیید کرد.

تور دو فرانس ۲۰۰۳
مسیر تور دو فرانس ۲۰۰۳
جزئیات مسابقه
تاریخ ۵–۲۷ ژوئیه
مرحله ۲۰ + پرولوگ
مسافت ۳٬۴۲۷ کیلومتر (۲٬۱۲۹ مایل)
زمان قهرمان ۸۳:۴۱:۱۲
عنوان‌داران
برنده لانس آرمسترانگ بدون برنده[n 1]
دوم  یان اولریش (GER) (Team Bianchi)
سوم  الکساندر وینوکوروف (KAZ) (تیم تلکام)
امتیاز  Baden Cooke (AUS) (اف‌دی‌جئوکس.کام)
کوهستان  ریشار ویرنک (FRA) (کوئیک‌استپ-داویتامون)
جوانان  دنیس منچوف (RUS) (iBanesto.com)
تهاجمی  الکساندر وینوکوروف (KAZ) (تیم تلکام)
تیم تیم سی‌اس‌سی

مسابقه در ۵ ژوئیه از پاریس آغاز شد و پس از طی ۲۱ مرحله به مسافت ۳۴۲۷ کیلومتر در خاک فرانسه به صورت ساعتگرد، در ۲۷ ژوئیه دوباره به پاریس بازگشت. مسابقه شامل شش مرحلهٔ کوهستانی نیز بود. به مناسبت صدمین سالگرد تور دو فرانس، این دوره تنها در فرانسه برگزار شد.

همچنین در صدمین سالگرد برگزاری، مسیر سال ۱۹۰۳ بازسازی شد. جایزه‌ای برای بهترین رکابزن در مراحلی که خط پایان آنها مانند تور ۱۹۰۳ بود (شامل لیون، مارسی، تولوز، بوردو، نانت و پاریس) اهدا شد. تور دو فرانس ۲۰۰۳ برندهٔ جایزه شاهدخت آستوریاس برای ورزش شد.

۱۹۸ رکابزن از ۲۲ تیم در مسابقه شرکت کردند. نخستین بخت قهرمانی لانس آرمسترانگ بود که به دنبال کسب پنجمین قهرمانی بود. رقیبان اصلی او، ایوان باسو، جیلبرتو سیمونی، یان اولریش، آیتور گونزالز، ایبان مایو، تایلر همیلتون و خوسبا بلوکی بودند.

تیم‌ها

انتخاب تیم‌ها در سه مرحله انجام شد. ابتدا در نوامبر ۲۰۰۲ چهارده تیم برتر رده‌بندی اتحادیه جهانی دوچرخه‌سواری به صورت خودکار راه یافتند. چهار سهمیه در ژانویه و چهار سهمیهٔ دیگر در میانهٔ مهٔ ۲۰۰۳ اعطا شد.[3]

تیم‌های زیر در تور شرکت کردند:

تیم‌های راه‌یافته

تیم‌های دعوت شده

بخت‌های قهرمانی غایب

چند رکابزن سرشناس از جمله ماریو چیپولینی از تیم دومینا واکانزه و مارکو پانتانی از تیم مرکاتونه اونو به دلیل عدم راه‌یابی تیم‌هایشان از شرکت در تور محروم شدند. غیبت چیپولینی به عنوان قهرمان جهان، شگفت‌آور بود. دلیل برگزار کنندهٔ تور این بود که چیپولینی هرگز نتوانسته‌است تور را به پایان برساند.

مسیر و مراحل
مشخصات و برندگان مراحل[4][5][6]
مرحله تاریخ مسیر مسافت نوع برنده
پ ۵ ژوئیهپاریس۶٫۵ کیلومترتایم تریل انفرادی Bradley McGee (AUS)
۱ ۶ ژوئیهسن دنی به مو۱۶۸٫۰ کیلومترمرحله مسطح آلساندرو پتاکی (ITA)
۲ ۷ ژوئیهLa Ferté-sous-Jouarre به سدان۲۰۴٫۵ کیلومترمرحله مسطح Baden Cooke (AUS)
۳ ۸ ژوئیهشارلویل-مزیر به سن دیزیه۱۶۷٫۵ کیلومترمرحله مسطح آلساندرو پتاکی (ITA)
۴ ۹ ژوئیهژوینویل به سن دیزیه۶۹٫۰ کیلومترتایم تریل تیمی یواس پوستال (USA)
۵ ۱۰ ژوئیهتروا، فرانسه به نور (شهر فرانسوی)۱۹۶٫۵ کیلومترمرحله مسطح آلساندرو پتاکی (ITA)
۶ ۱۱ ژوئیهنور به لیون۲۳۰٫۰ کیلومترمرحله مسطح آلساندرو پتاکی (ITA)
۷ ۱۲ ژوئیهلیون به Morzine۲۳۰٫۵ کیلومترمرحله دارای کوهستان ریشار ویرنک (FRA)
۸ ۱۳ ژوئیهسالانش به Alpe d'Huez۲۱۹٫۰ کیلومترمرحله دارای کوهستان Iban Mayo (ESP)
۹ ۱۴ ژوئیهLe Bourg-d'Oisans به گپ۱۸۴٫۵ کیلومترمرحله دارای کوهستان الکساندر وینوکوروف (KAZ)
۱۰ ۱۵ ژوئیهگپ به مارسی۲۱۹٫۵ کیلومترمرحله مسطح Jakob Piil (DEN)
۱۶ ژوئیه ناربون روز استراحت
۱۱ ۱۷ ژوئیهناربون به تولوز۱۵۳٫۵ کیلومترمرحله مسطح Juan Antonio Flecha (ESP)
۱۲ ۱۸ ژوئیهGaillac به Cap Découverte۴۷٫۰ کیلومترتایم تریل انفرادی یان اولریش (GER)
۱۳ ۱۹ ژوئیهتولوز به Ax 3 Domaines۱۹۷٫۵ کیلومترمرحله دارای کوهستان کارلوس ساستره (ESP)
۱۴ ۲۰ ژوئیهسن-ژیرون به Loudenvielle۱۹۱٫۵ کیلومترمرحله دارای کوهستان جیلبرتو سیمونی (ITA)
۱۵ ۲۱ ژوئیهبنییر-دو-بیگور به Luz Ardiden۱۵۹٫۵ کیلومترمرحله دارای کوهستان لانس آرمسترانگ (USA)[n 1]
۲۲ ژوئیه پو روز استراحت
۱۶ ۲۳ ژوئیهپو به بایون۱۹۷٫۵ کیلومترمرحله دارای کوهستان Tyler Hamilton (USA)
۱۷ ۲۴ ژوئیهدکس به بوردو۱۸۱٫۰ کیلومترمرحله مسطح Servais Knaven (NED)
۱۸ ۲۵ ژوئیهبوردو به Saint-Maixent-l'École۲۰۳٫۵ کیلومترمرحله مسطح Pablo Lastras (ESP)
۱۹ ۲۶ ژوئیهPornic به نانت۴۹٫۰ کیلومترتایم تریل انفرادی David Millar (GBR)
۲۰ ۲۷ ژوئیهVille-d'Avray به پاریس (شانزه‌لیزه)۱۵۲٫۰ کیلومترمرحله مسطح Jean-Patrick Nazon (FRA)
مجموع ۳۴۲۷[7]

خلاصه مسابقه

رقابت در این دورهٔ تور داغ‌تر از دوره‌های پیشین بود. تایلر همیلتون و لوی لایفایمر در اوایل تور زمین‌خوردند. لایفایمر کناره‌گیری کرد و همیلتون با وجود شکستگی ترقوه ادامه داد و چهارم شد.

در آلپ، جیلبرتو سیمونی و استفانو گارتزلی که در جیرو اول و دوم شده‌بودند، نتوانستند با لانس آرمسترانگ و سایر رقیبان اصلی بمانند. خوسبا بلوکی توانست و پیش از زمین‌خوردن در سرپایینی لا ردوت، با اختلاف ۴۰ ثانیه در رتبهٔ دوم بود. الکساندر وینوکوروف در این مرحله پیروز شد و به فاصلهٔ ۲۱ ثانیهٔ آرمسترانگ رسید.

یان اولریش تایم تریل مرحلهٔ دوزادهم را ۹۶ ثانیه سریع‌تر از آرمسترانگ طی کرد و جانشین وینوکوروف در رتبهٔ دوم شد. در پایان مرحلهٔ ۱۴ فاصلهٔ آرمسترانگ با اولریش و وینوکوروف تنها ۱۵ و ۱۸ ثانیه بود؛ ولی در مرحلهٔ ۱۵ به تنهایی با برتری ۴۰ ثانیه نسبت به سایر رکابزنان پیروز شد و اختلاف خود با رقیبان را به بیش از یک دقیقه رساند. رتبه‌های اول تا سوم تا پایان تور دست نخورده ماند و آرمسترانگ در نهایت به پنجمین قهرمانی در تور دست یافت.

دوپینگ

پس از صرف نظر آرمسترانگ از مجادلهٔ خود با آژانس مبارزه با دوپینگ ایالات متحده در ۲۴ اوت ۲۰۱۲، آژانس اعلام کرد آرمسترانگ را مادام العمر محروم خواهد کرد و هفت قهرمانی او در تور پس گرفته خواهد شد.[8] همان روز اعلام کردند که همهٔ نتایج آرمسترانگ از ۱ اوت ۱۹۹۸ (از جمله مدال‌ها، عنوان‌ها، پیروزی‌ها، امتیازات و جوایز) پس گرفته می‌شود.[1] در ۲۲ اکتبر ۲۰۱۲ اتحادیه جهانی دوچرخه‌سواری این حکم را تأیید کرد و تصمیم گرفت پیروزی‌های پس گرفته شده را به رکابزن دیگری اهدا نکند و رده‌بندی‌ها را تغییر ندهد.[2]

نتایج نهایی

رده‌بندی اصلی
رده‌بندی اصلی نهایی (۱–۱۰)[5][9]
رتبه رکابزن تیم زمان
اخراج لانس آرمسترانگ (USA)[n 1]یواس پوستال ۸۳:۴۱:۱۲
۲ یان اولریش (GER)Team Bianchi۱:۰۱+
۳ الکساندر وینوکوروف (KAZ) تیم تلکام ۴:۱۴+
۴ Tyler Hamilton (USA)تیم سی‌اس‌سی ۶:۱۷+
۵ Haimar Zubeldia (ESP)ایوسکالتل-ایوسکادی ۶:۵۱+
۶ Iban Mayo (ESP)ایوسکالتل-ایوسکادی ۷:۰۶+
۷ ایوان باسو (ITA)فاسا بورتولو ۱۰:۱۲+
۸ Christophe Moreau (FRA)کردیت اگریکول ۱۲:۲۸+
۹ کارلوس ساستره (ESP)تیم سی‌اس‌سی ۱۸:۴۹+
۱۰ Francisco Mancebo (ESP)iBanesto.com۱۹:۱۵+

پانویس
  1. در ۲۴ اوت ۲۰۱۲ آژانس مبارزه با دوپینگ ایالات متحده اعلام کرد آرمسترانگ را از همهٔ مسابقاتی که از سال ۱۹۹۸ شرکت کرده، از جمله تور دو فرانس ۲۰۰۳ رد صلاحیت کرده‌اند.[1] اتحادیه جهانی دوچرخه‌سواری که مسئول مسابقات بین‌المللی دوچرخه‌سواری است، در ۲۲ اکتبر این حکم را تأیید کرد.[2]

منابع
  1. "Lance Armstrong Receives Lifetime Ban And Disqualification Of Competitive Results For Doping Violations Stemming From His Involvement In The United States Postal Service Pro-Cycling Team Doping Conspiracy". United States Anti-Doping Agency. 24 August 2012. Retrieved 17 October 2016.
  2. "Lance Armstrong stripped of all seven Tour de France wins by UCI". بی‌بی‌سی نیوز. BBC. 22 October 2012. Retrieved 17 October 2016.
  3. "Tour de France - July 5-27, 2003". Cyclingnews. Retrieved 15 March 2015.
  4. Augendre 2016, p. 94.
  5. "90ème Tour de France 2003" (به French). Mémoire du cyclisme. Archived from the original on 1 September 2012. Retrieved 26 September 2016.
  6. Zwegers, Arian. "Tour de France GC Top Ten". CVCC. Archived from the original on 2009-06-10. Retrieved 15 Aug 2011.
  7. Augendre 2016, p. ۱۱۰.
  8. "Lance Armstrong will be banned from cycling by USADA after saying he won't fight doping charges". The Washington Post. 24 August 2012. Retrieved 24 August 2012.
  9. "90th Tour de France - July 5–27, 2003". Cyclingnews.com. 2003. Archived from the original on 9 October 2009. Retrieved 7 October 2009.

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.