دولت نگهبان شب

یک دولت نگهبان شب یا دولت حداقلی در منابع به اشکال متفاوتی تعریف شده‌است. در شدیدترین حالت، شکلی از دولت در فلسفه سیاسی است که در آن تنها کارکرد مشروع حکومت حفاظت از افراد در برابر تهاجم، دزدی، پیمان‌شکنی، و تقلب بوده و تنها نهادهای مشروع در آن نظامیان، پلیس و دادگاه‌هایند. این مفهوم در گسترده‌ترین حالت، آتش نشانی‌ها، زندان‌ها، و عملکردهای اجرایی و قانونگذاری را هم در بین کارکردهای مشروع دولت در بر می‌گیرد.[1][2][3]

دفاع از دولت نگهبان شب، کمینه‌دولت‌خواهی (مینارشیسم) خوانده می‌شود. کمینه‌دولت‌خواهان استدلال می‌کنند که حکومت هیچ حقی برای استفاده از انحصار خود بر استفاده از زور به منظور دخالت در مناسبات آزاد بین مردم ندارد و تنها وظیفه دولت را تضمین‌کننده آزادبودن مناسبات بین افراد می‌بینند. کمینه‌دولت‌خواهان عموماً قائل به روشی لسه فر گونه به اقتصادند که رفاه اقتصادی را بیش از همه به بار آورد.

انتقادها

دولت‌گریزان بازار آزاد (آنارکو-کاپیتالیست‌ها) عموماً انتقاد می‌کنند که دولت اصل عدم تجاوز را ذاتاً نقض می‌کند زیرا علیه کسانی که مالکیت خصوصی را ندزدیده‌اند، آن را تخریب نکرده‌اند، به کسی حمله نکرده‌اند، یا تقلب نکرده‌اند از زور استفاده می‌کند.[4][5] عده‌ای نیز معتقدند انحصارها منجر به فساد شده ناکارآمدند.

موری راتبارد استدلال می‌کند که همه خدمات دولتی، از جمله دفاع ناکارآمدند زیرا فاقد سازوکار قیمت‌گذاری هستند که تصمیمات داوطلبانه مصرف‌کننده که بیشترین میزان از نیازهای واجب‌شان را توسط سرمایه‌گذارانی که خواهان سودآورترین بنگاه‌ها برای سرمایه‌گذاری باشند ارضا کند، آن را تنظیم کند. نتیجتاً انحصار دولت در استفاده از زور ناقض حقوق طبیعی است.[6]

منابع

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.