زبان بریتانیایی
زبان بریتانیایی یا بریتونی زبان باستانی بریتون‌ها بود که در بریتانیا بدان سخن می‌گفتند. بریتانیایی از شاخهٔ زبان‌های سلتیک جزیره‌ای بوده‌است.
| زبان بریتانیایی | |
|---|---|
| منطقه | بریتانیای کبیر جنوب خور فورث |
| دوره | از اوایل سدهٔ پنجم میلادی[1] گسترش‌یافته به Old Welsh, Cumbric، زبان کورنی و زبان برتون by AD 600 |
هندواروپایی
| |
| کدهای زبان | |
| ایزو ۳–۶۳۹ | – |
فهرست لینگوییست | brit |
| گلاتولوگ | هیچ کدام |
| زبان‌شناسی | 50-AB |
این زبان از تبار زبان نیاسلتی است. از سدهٔ ششم میلادی از این زبان زبان‌های برتون، کورنی، ولزی و کامبریایی مشتق شدند. مجموعهٔ این زبان‌ها را زبان‌های بریتونی می‌خوانند. برخی زبان پیکتی را نیز عضوی از این خانوادهٔ زبانی می‌شمرند.
بعدها در اسکاتلند زبان‌های گائلیک و در جنوب خور فورث، زبان انگلیسی باستان جای زبان بریتانیایی را گرفتند.
منابع
- زبان بریتانیایی در مالتی‌تری در فهرست لینگوییست
Wikipedia contributors, "British language," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=British_language&oldid=474275053 (accessed February ۹، ۲۰۱۲).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.