سلیمان امینی

سلیمان امینی همچنین مشهور به امینی تبریزی (۱۳۰۱ – ۵ اسفند ۱۳۵۴) شاعر و خوشنویس ایرانی بود.[1][2]

سلیمان امینی
پرتره‌ای از سلیمان امینی
زادهٔ	۱۹۲۲م/ ۱۳۰۱ش روستای خاکی، شهرستان سراب
درگذشت	۲۴ فوریه ۱۹۷۶/ ۵ اسفند ۱۳۵۴ تبریز
پیشه	شاعر و خوشنویس
آثار	گل‌های خودرو اشک خون دیوان

زندگی و شاعری

نمونه‌ای از خوشنویسی امینی، شعری با عنوان «محبت» نگاشته به ۵ شهریور ۱۳۴۳

سلیمان بن جواد در سال ۱۳۴۱ق (مابین شهریور ۱۳۰۱ - مرداد ۱۳۰۲/ اوت ۱۹۲۲ - اوت ۱۹۲۳) در روستای خاکی شهرستان سراب زاده شد. پس از ۱۳۱۳ش، به امینی نام خانوادگی گرفت، چرا که پدرش به امین‌العلماء مشهور بود و از بزرگان دینی سراب به‌شمار می‌رفت. سلیمان در کودکی به کشاورزی مشغول شد و در زمان فراغت در مدرسه پدرش علوم مقدماتی، فقه و اصول را فراگرفت. در حدود هجده‌سالگی به گفتهٔ خودش «نمی‌دانم در اثر ضربات شکنندهٔ روزگار یا در نتیجهٔ طرز تعلیم اولیه و انس و الفت دیرینه‌ام با اشعار حافظ و سعدی بود، یا هر دو علت با هم هماهنگ شده، احساساتی فوق‌العاده در در و جانم بیدار ساختند» که سبب شد به شعر روی آورد[3]
پس از درگذشت پدرش در حوالی ۱۳۲۱ش، امینی به تبریز مهاجرت کرد و به ادبیات روی آورد. وی به هر دو ادبیات فارسی و عربی تسلط یافت و در شعرشناسی برجسته گشت. در خوشنویسی نیز درخشید، در انواع خطوط هنرمند بود و چند اثر را نسخه‌نویسی نمود.[1]
علی نظمی تبریزی از دوستان نزدیک امینی در اثرش دویست سخنور او را «مردی بسیار خوش‌صحبت و مهربان و فروتن و وفاپیشه و پاک‌اندیشه» توصیف نموده‌است.[1]
امینی از اعضای انجمن‌های ادبی تبریز بود و در قالب‌های غزل، قصیده و مثنوی حدود ۱۵ هزار بیت سرود. «از سرایندگان پیشین، به سعدی ارادت خاصی داشت و از چند غزل معروف او تضمین کرد.» اشعارش را در سبک عراقی جای داده‌اند، جز سعدی، اشعاری با تضمین از حافظ و شهریار نیز سرود.[3]

زندگی شخصی

امینی ازدواج نمود و ۵ دختر و ۴ پسر داشت. علی نظمی تبریزی از دوستان نزدیکش بود.[2]

درگذشت

امینی در غروب ۵ اسفند ۱۳۵۴/ ۲۴ فوریه ۱۹۷۶ در کاخ جوانان تبریز بر اثر سکتهٔ قلبی به هنگام نشستی ادبی درگذشت،[2] و صبح روز بعد در گورستان مارالان به خاک سپرده شد. نظمی تبریزی ذکر نموده که امینی «در آخرین شب زندگی‌اش نیز در کنار من نشسته مشغول صحبت بود که ناگهان سرش را به سینهٔ من گذاشت، تا متوجه شدم دیدم که سرگذاشتن همان بود و درگذشتن همان».[1] محمود ملماسی و یحیی شیدا از جمله شاعرانی‌اند که در سوگش سرودند. .[2]

آثار

امینی نزدیک به ۱۵ هزار بیت سرود که بیشتر آن غزلیات است، دیوان امینی تبریزی به دست علی نظمی تبریزی گردآوری و در ۱۳۵۶ چاپ شد. همچنین نظمی تبریزی ذکر نموده که بیشتر غزلیات امینی که در دفتر بزرگی به خط خودش نگاشته شده بود، پس از درگذشت او، از منزلش به سرقت رفت؛ پس از حدود دو سال از وفاتش موفق به یافتن آن نشد.[2] آثار دیگر چاپ‌شدهٔ او:

• اشک خون: مجموعه اشعار
• گل‌های خودرو: مجموعه اشعار با مقدمهٔ محمدحسین شهریار. یک نسخهٔ دست‌نویس آن در کتابخانهٔ ملی ایران به شماره منبع ۳۸۱۷۶ موجود است. مال و

خر

جستارهای وابسته

مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به سلیمان امینی در ویکی‌گفتاورد موجود است.

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ سلیمان امینی موجود است.

• فهرست شاعران فارسی‌زبان

منابع

1. نظمی تبریزی، علی (۱۹۷۶). دویست سخنور؛ تذکرةالشعرای منظوم و منثور. تابش. ص. ۳۷.
2. نظمی تبریزی، علی (اکتبر ۱۹۷۷/ آبان ۱۳۵۶). دیوان امینی تبریزی. ادارهٔ کل فرهنگ و هنر آذربایجان شرقی. ص. ۱۲–۱۸. تاریخ وارد شده در |سال= را بررسی کنید (کمک)
3. مستشار، حسین (۱۹۸۵م/ ۱۳۶۴ش). تضمین‌های شعر فارسی. انتشارات مجرد. ص. صص ۳۴–۵۷. تاریخ وارد شده در |سال= را بررسی کنید (کمک)