صفی اصفهانی
صفی بن قاسم اصفهانی همچنین مشهور به صفیا (؟ - ۱۶۱۹م) شاعر و صوفی ایرانی بود.[1][2][3]
| صفی اصفهانی | |
|---|---|
| زادهٔ | نامعلوم اصفهان |
| درگذشت | ۱۶۱۹م/ ۱۰۲۸ق کابل |
| پیشه | شاعر و صوفی |
| عنوان | آقا |
زندگی
صفی اصفهانی در سالی نامعلوم در اصفهان زاده شد. او روابطی با حکیم شفایی اصفهانی داشته و در آغاز جوانی به گردش پرداخت و در مدتی در شهرهای هندوستان به «درویشی و قلندری» گذرانید و سرانجام به خدمت زمانه‌بیگ مهابت جان، حاکم وقت، رسید و نزد او جایگاهی یافت. تذکره‌های فارسی او را «مردی بسیار نیک‌سیرت و بلندهمت» توصیف نموده‌اند که «هیچ‌گاه زیر بار منت نمی‌رفت و لب به تملق و چاپلوسی نمی‌گشود.»
صفی اصفهانی بیشتر به سرودن مثنوی پرداخت، از مثنوی‌های مشهور او یکی در بحر خسرو و شیرین نظامی است که با بیت «خدواندا به عشقم رهبری کن/ خدایی کرده‌ای، پیغمبری کن» آغاز می‌شود. در بحر مثنوی مولوی نیز سروده است. ساقی‌نامه‌ای از او ذکر شده و دیوانش تا ۶ هزار بیت می‌رسد.
صفی اصفهانی در سال ۱۰۲۸ق/۱۶۱۹م در کابل درگذشت و همان‌جا دفن شد؛ ماده‌تاریخ آن از نظمی تبریزی:
| صفی اصفهانی، آن استاد | که چنو مادر زمان کم زاد | |
| تا جفای سپهر دون‌پرور | داد خاک وجود او بر باد | |
| نکته‌سنجی برای تاریخش | خوش رقم زد:بهشت جایش باد |
جستارهای وابسته
 |
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به صفی اصفهانی در ویکی‌گفتاورد موجود است. |
منابع
- نظمی تبریزی، علی (۱۹۷۶). دویست سخنور؛ تذکرةالشعرای منظوم و منثور. تابش. ص. ۱۹۶.
- نصرآبادی، محمدطاهر (مهر ۱۳۱۷). تذکرة الشعراء. چاپخانه ارمغان. ص. ۳۰۵.
- سامی, شمس‌الدین (1311). قاموس الأعلام (به ترکی عثمانی). چهارم. p. ۲۹۶۱.