ماناذر

ابوالفوارس ماناذر بن جستان یا مناذر ششمین پادشاه دیلم از سلسله جستانیان از ۳۳۱ تا ۳۶۱ بود.[1] جایگاه او در الموت بود.[2]

در سال ۳۳۱ حسن فیروزان پس از شکست از وشمگیر در گرگان ابتدا به ماناذر پناه برد.[1]

آن طور که ابراهیم صابی و ناطق بالحق نوشته‌اند ماناذر در ۳۵۳ق/۹۶۴م ماناذر به عنوان پادشاه دیلم، به ابوعبدالله محمد بن حسن بن قاسم علوی در مدینه نامه نوشت و او را دعوت کرد رهبری زیدی بین دیلمیان و گیلیان را برعهده بگیرد و او را در هوسم (رودسر) به امامت بگمارد. بر این اساس نتیجه گرفته می‌شود که قلمروی ماناذر در قرن چهارم قمری/دهم میلادی از طالقان، رودبار الموت، سفیدرود، اشکور، تا لاهیجان را در بر می‌گرفته‌است. ابو عبدالله در سال ۳۵۳ در رودبار به ماناذر ملحق شد و پس از این که در ابتدا از امیرکا پسر ابوالفضل الثائر شکست خورد، نهایتاً هوسم را از او گرفت و با نام المهدی لدین الله حکومت کرد. او که از حمایت ناصریه گیلی و قاسمیه دیلمی بهره‌مند بود تلاش زیادی کرد تنش‌ها بین این مکتب را کاهش دهد و هر دوی آنها را معتبر معرفی کند.[3][1]

ماناذر دو پسر داشت، خسرو و فولاذ که به حکومت رسیدند. دخترش با عضدالدولهٔ دیلمی ازدواج کرد و مادر صمصام الدوله بود.[1]

منابع

  1. "مدخل برگزیده: جَسْتانیان/ عنایت‌الله مجیدی". مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. Retrieved 2020-03-31.
  2. http://www.iranicaonline.org/articles/alids-of-tabarestan-daylaman-and-gilan
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.