محمدنصیر طبیب اصفهانی
میرزا محمدنصیر بن عبدالله اصفهانی مشهور به طبیب (؟ - ۱۷۷۸م) پزشک و شاعر فارسی‌زبان ایرانی در سدهٔ هجدهم میلادی/دوازدهم هجری بود که از برجستگان دورهٔ بازگشت ادبی به‌شمار می‌رود.[1][2]
| محمدنصیر طبیب اصفهانی | |
|---|---|
| زادهٔ | اصفهان |
| درگذشت | ۱۷۷۸م/ ۱۱۹۲ق اصفهان |
| پیشه | شاعر و پزشک |
| عنوان | میرزا |
زندگی
میرزا محمدنصیر بن عبدالله اصفهانی در سالی نامعلوم در اصفهان زاده شد. در زادگاهش به پزشکی پیشه‌ور بود و به شعر گرایید. با معاصران خود مشتاق اصفهانی، شعله گلپایگانی، عاشق اصفهانی، صهبا، هاتف اصفهانی و آذر بیگدلی معاشر بوده‌است. او در دوران زندیه در سرودن اقسام شعر، به‌ویژه غزل و مثنوی شهرت یافت؛ منظومهٔ مشهورش پیر و جوان نام دارد.
محمدنصیر طبیب در سال ۱۱۹۲ق/۱۷۷۸م در اصفهان درگذشت. ماده‌تاریخ آن از نظمی تبریزی:[1]
| روزگاری به کاروان ادب | بود سالار و رهنمای طبیب | |
| خلق را زنگ غم زدود از دل | با غزل‌های غم‌زدای طبیب | |
| قصه کوته: از این سپنج‌سرای | چون به فردوس هشت‌پای طبیب | |
| آسمان نیز از پشیمانی | بانگ و فریاد زد که وای طبیب | |
| گر کسی سال مرگ او خواهد | گو: بجنّت گرفت جای طبیب |
جستارهای وابسته
منابع
- نظمی تبریزی، علی (۱۹۷۶). دویست سخنور؛ تذکرةالشعرای منظوم و منثور. تابش. ص. ۲۱۶.
- خیامپور، عبدالرسول (زمستان ۱۳۶۸). فرهنگ سخنوران. دوم. طلایه. ص. ۳۵۵.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.