صهبا
آقا محمد تقی مشهور به صهبا و صهبای قمی از شاعران فارسی‌زبان ایرانی دوران زندیه است.
| صهبا | |
|---|---|
| زادهٔ | نیمه نخست قرن دوازدهم قم |
| درگذشت | شیراز |
| مدفن | شیراز |
| دیگر نام‌ها | آقا محمد تقی صهبای قمی |
| دوره | قرن دوازدهم هجری |
صهبا در شهر قم متولد شد ولی اجدادش اهل شهر دماوند بودند. او مدتی در قم به تحصیل پرداخت و بعد به شهر اصفهان رفت و فنون شعر را مانند اغلب شاعران آن زمان از میر سید علی مشتاق فرا گرفت و به دلیل ارتباط نزدیکی که با او داشت تخلصش نیز از مشتاق بوده است. صهبا با شاعرانی چون آذر بیگدلی و هاتف اصفهانی هم‌عصر و مباشر بوده و از شاعران دوره بازگشت ادبی قلمداد می‌شود. در شاعری طبعی لطیف و ذوقی سلیم داشت و بیشتر به سرودن غزل و رباعی می‌پرداخت. دیوان اشعارش مشتمل بر سه هزار بیت است. منابع موجود وفات صهبا را در سال ۱۱۵۶–۱۱۹۱ هجری در شهر شیراز دانسته‌اند و آرامگاه او نیز در شیراز است.[1][2][3]
جستارهای وابسته
منابع
- رضاقلی‌خان هدایت، مجمع‌الفصحاء ج ۲ ص ۳۳۰.
- لطفعلی بیک آذر، آتشکدهٔ آذر، ص ۴۰۲.
- علی نظمی تبریزی، دویست سخنور: تذکره الشعرای منظوم و منثور.
پیوند به بیرون
 |
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به صهبا در ویکی‌گفتاورد موجود است. |
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.