غزاله علیزاده

فاطمه «غزاله» علیزاده (زاده ۲۷ بهمن ۱۳۲۷ در مشهد – درگذشته ۲۱ اردیبهشت ۱۳۷۵ در جواهرده)، نویسنده ایرانی است. اثر پرآوازه او رمان دوجلدی خانه ادریسی‌ها است.[1] غزاله علیزاده کار ادبی خود را از دهه ۱۳۴۰ (خورشیدی) و با انتشار داستان‌های کوتاه در مشهد آغاز کرد.[2]

غزاله علیزاده
زادهٔ۲۷ بهمن ۱۳۲۷
مشهد، ایران
درگذشت۲۱ اردیبهشت ۱۳۷۵ (۴۷ سال)
جواهرده، رامسر، ایران
محل زندگیتهران
ملیتایرانی
پیشهنویسنده
آثارخانه ادریسی‌ها، شب‌های تهران
همسر(ها)بیژن الهی
محمدرضا نظام شهیدی
فرزندانسلمی الهی
والدینمنیر السادات سیدی

غزاله علیزاده در ۲۱ اردیبهشت سال ۱۳۷۵، در روستای جواهرده رامسر، با دار زدن خود، دست به خودکشی زد.[1]

«متحد نیستیم. اگر حرمت‌گذار یکدیگر باشیم، می‌توانیم جهانی شویم.»

زندگی
آرامگاه غزاله علیزاده در امام‌زاده طاهر کرج

غزاله علیزاده در ۱۵ بهمن ۱۳۲۷ در مشهد زاده شد. مادرش منیرالسادات سیدی نیز خود شاعر و نویسنده بود. غزاله در کودکی درون‌گرا، بازیگوش و باهوش بود. در مدرسه گاه با بازیگوشی‌ها و شجاعت‌هایش دیگران را نگران می‌کرد. اما شاگرد زرنگی نیز بود.

تحصیلات

غزاله علیزاده مدرسه را در دبیرستان علوم انسانی مهستی به پایان برد و در همین زمان به گیاه‌خواری روی آورد. او در کنکور رشته ادبیات فارسی در مشهد و کنکور حقوق و فلسفه در تهران پذیرفته شد و به خواست مادرش به رشته حقوق وارد شد.[3]

غزاله علیزاده با مدرک کارشناسی علوم سیاسی از دانشگاه تهران برای تحصیل در رشتهٔ فلسفه و سینما در دانشگاه سوربن به فرانسه رفت.[1] در واقع ابتدا برای دکترای حقوق به پاریس رفت ولی با زحمت زیاد رشته‌اش را به فلسفه اشراق تغییر داد و قصد داشت پایان‌نامه‌اش را دربارهٔ مولوی بنویسد که با مرگ ناگهانی پدرش آن را نیمه‌کاره رها کرد.[3]

نویسندگی

غزاله علیزاده پیشهٔ ادبی خود را از دههٔ ۱۳۴۰ و با چاپ داستان‌های خود در مشهد آغاز کرد. سفر ناگذشتنی نام نخستین مجموعه داستان غزاله است که در سال ۱۳۵۶ منتشر شد. اما از پرآوازه‌ترین آثار وی می‌توان به رمان دو جلدی خانه ادریسی‌ها و مجموعه داستان چهارراه نام برد.[1][4]

زندگی شخصی

غزاله علیزاده ابتدا با بیژن الهی ازدواج کرد و صاحب دختری به نام سلمی شد. سپس از او جدا شده و در سال ۱۳۶۲ با محمدرضا نظام شهیدی ازدواج کرد. غزاله علیزاده چند ماه قبل از مرگش در گفتگویی که با مجله ادبی گردون (شماره ۵۱–۲۱ مهر ۱۳۷۴) داشت در مورد خودش چنین می‌گوید:

«دوازده، سیزده ساله بودم، دنیا را نمی‌شناختم. کی دنیا را می‌شناسد؟ این تودهٔ بی‌شکل مدام در حال تغییر را که دور خودش می‌پیچد و از یک تاریکی می‌رود به طرف دیگر. در این فاصله، ما بیش و کم رؤیا می‌بافیم، فکر می‌کنیم می‌شود سرشت انسان را عوض کرد آن مایهٔ حیرت‌انگیز از حیوانیت در خود و دیگران را. ما نسلی بودیم آرمان‌خواه. به رستگاری اعتقاد داشتیم. هیچ تاسفی ندارم. از نگاه خالی نوجوانان فارغ از کابوس و رؤیا، حیرت می‌کنم. تا این درجه وابستگی به مادیت، اگر هم نشانهٔ عقل معیشت باشد، باز حاکی از زوال است. ما واژه‌های مقدس داشتیم: آزادی، وطن، عدالت، فرهنگ، زیبایی و تجلی. تکان هر برگ بر شاخه، معنای نهفته‌ای داشت …»[5][6][7]

او بار دیگر با محمدرضا نظام شهیدی ازدواج کرد. وی همچنین دو دختر که از بازماندگان زمین‌لرزه ۱۳۴۱ بوئین‌زهرا بودند را به فرزندی پذیرفت.[2]

ارتباط سید مرتضی آوینی با غزاله علیزاده در دوران دانشجویی در دانشگاه تهران، یکی از نکات پرابهام زندگی خصوصی او است.[8]

مرگ

وی که از بیماری سرطان رنج می‌برد بعد از دو بار خودکشی ناموفق، سرانجام در ۲۱ اردیبهشت ۱۳۷۵ در روستای جواهرده رامسر، خود را از درختی حلق‌آویز کرد.[1] پیکر او را در امامزاده طاهر کرج به خاک سپردند.[3]

او در یادداشت پیش از خودکشی خود چنین نوشت: «آقای دکتر براهنی و آقای گلشیری و کوشان عزیز! رسیدگی به نوشته‌های ناتمام خودم را به شما عزیزان واگذار می‌کنم. ساعت یک و نیم است. خسته‌ام. باید بروم. لطف کنید و نگذارید گم و گور شوند و در صورت امکان چاپشان کنید. نمی‌گویم بسوزانید. از هیچ‌کس متنفر نیستم. برای دوست‌داشتن نوشته‌ام، نمی‌خواهم، تنها و خسته‌ام برای همین می‌روم. دیگر حوصله ندارم. چقدر کلید در قفل بچرخانم و قدم بگذارم به خانه‌ای تاریک. من غلام خانه‌های روشنم. از خانم دانشور عزیز خداحافظی می‌کنم. چقدر به همه و به من محبت کرده‌است. چقدر به او احترام می‌گذارم. بانوی رمان، بانوی عطوفت و یک هنرمند راست و درست. با شفقت بسیار. خداحافظ دوستان عزیزم».[7]

محمد مختاری، شاعر، نویسنده و مترجم، بعد از مرگ غزاله در رثایش نوشت: «همیشه می‌گفتند تاوان عمر دراز این است که آدم به سوگ عزیزانش می‌نشیند. اما اکنون انگار این قرار هم برهم خورده‌است. پس بی آن‌که عمر به درازا کشد باید شاهد ضایعات شتابناک این پیکرِ فرهنگی بود که می‌خواهد با اندام‌هایی بی‌قرار و پراکنده برقرار بماند…»[7]

کتاب خانه ادریسی‌ها سه سال پس از مرگ غزاله، جایزهٔ بیست سال داستان‌نویسی را از آن خود کرد.[1]

آثار

رمان‌ها

مجموعه داستان‌ها
  • سفر ناگذشتنی (تاریخ انتشار ۱۳۵۶؛ شامل داستان‌های شجره طیبه، پاندارا، با انار و با ترنج از شاخ سیب)
  • چهارراه (تاریخ انتشار ۱۳۷۳؛ شامل داستان‌های دادرسی، بعد از تابستان، جزیره، سوچ)
  • تالارها (تاریخ انتشار ۱۳۸۲؛ شامل داستان‌های نقش‌ها، اول بهار، گرد و شکنان، تالارها)

داستان‌های کوتاه همراه با داستان دو منظره در مجموعه‌ای با نام با غزاله تا ناکجا در سال ۱۳۷۸ توسط نشر توس منتشر شده‌است.

سایر آثار
  • کشتی عروس
  • رؤیای خانه و کابوس زوال

جایزه‌ها

دربارهٔ غزاله علیزاده
  • در سال ۱۳۸۷ فیلم مستندی دربارهٔ غزاله علیزاده با عنوان محاکات غزاله علیزاده به کارگردانی پگاه آهنگرانی ساخته شده‌است؛ گرچه محاکات غزاله علیزاده اجازه حضور در جشنواره‌های ایران را نیافت.

[10][11][12][13][14][15][16]

پانویس
  1. به یاد غزاله علیزاده، در سایه روشن کلام
  2. http://www.iranicaonline.org/articles/alizadeh-ghazaleh-writer Encyclopaedia Iranica ALIZADEH, Ghazaleh
  3. فرخزاد، پوران
  4. «زندگی غزاله علیزاده». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۸ مارس ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۲۴ اکتبر ۲۰۱۹.
  5. BBC فارسی - فرهنگ و هنر - پری زنگنه و کتاب آن سوی تاریکی، بی‌بی‌سی فارسی.
  6. گزارش سومین روز جلسات نقد و گفتگو در هفته فیلم مستند بایگانی‌شده در ۲۶ ژوئیه ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine، انجمن مستندسازان سینمای ایران
  7. غزاله علیزاده در «خانه‌ی ادریسی‌ها»
  8. مسعود آذر (۱۸ فروردین ۱۴۰۰). «'آقا مرتضی' و غزاله علیزاده، روایتی 'بدون سانسور' یا 'تحریف‌شده'؟». بی‌بی‌سی فارسی.
  9. Mirʿābedini, “ALIZADEH, Ghazaleh”.
  10. رادیو زمانه
  11. خبرگزاری کتاب ایران
  12. نیکونظر صفحهٔ ۵
  13. خبرگزاری فارس
  14. روزنامه آفتاب یزد
  15. سایت جنگ خبر
  16. سایت آفتاب

منابع
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ غزاله علیزاده موجود است.
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به غزاله علیزاده در ویکی‌گفتاورد موجود است.
  • Mirʿābedini, Ḥasan (2011). "ALIZADEH, Ghazaleh". [[دانشنامه ایرانیکا|Encyclopædia Iranica]], Online Edition. Unknown parameter |ماه= ignored (help); URL–wikilink conflict (help)
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.