شکوه قاسم‌نیا
شکوه قاسم‌نیا (زادهٔ ۱۳۳۴ در تهران)[1] شاعر و نویسندهٔ اهل ایران است. قاسم‌نیا یکی از نویسندگان مطرح در حوزهٔ ادبیات کودکان و نوجوانان ایران است و تاکنون نزدیک به ۴۰۰ ترانه و داستان برای کودکان سروده‌است.[1][2]
شکوه قاسم‌نیا | |
|---|---|
| زاده | ۱ تیر ۱۳۳۴ تهران، ایران |
| زمینه کاری | کودک و نوجوان |
| ملیت |  ایرانی |
| تحصیلات | لیسانس علوم سیاسی |
| دانشگاه | دانشگاه تهران |
| سال‌های فعالیت | ۱۳۵۹ تا کنون |
| دلیل سرشناسی | نویسنده و شاعر کودکان |
| همسر(ها) | احمد غلامی |
زندگی‌نامه
شکوه قاسم‌نیا با نام اصلی فاطمه همدانی کار ترانه‌سرایی را از سال ۱۳۵۸ و کار نویسندگی برای کودکان را از سال ۱۳۵۹ با نوشتن در مجلهٔ کیهان بچه‌ها آغاز کرد. او تا کنون ۱۵۰ عنوان کتاب کودک نوشته‌است. تهیه برانه کلبه عمو پورنگ و تعدال اد از اتار اوست .
شعر معروف غرق نور است و طلا/گنبد زرد رضا، از جمله آثار ماندگار اوست.
وی برای تألیف داستان بلند «هلی فسقلی در سرزمین غول‌ها» و اشعار کتاب «کلاغه به خنده افتاد» در یازدهمین جشنوارهٔ کتاب کودک و نوجوان کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان دو دیپلم افتخار دربخش شعر و داستان گرفت. «هلی فسقلی در سرزمین غول‌ها» نیز موفق به دریافت جایزه کتاب سال کودک و نوجوان در بخش داستان کودک شد. قصه‌های شیرین هزارو یک شب یکی از آثار او است.[3] اولین رمان وی با عنوان کاش یکی قصه‌اش را می‌گفت در سال ۱۳۹۶ منتشر و موفق به دریافت دو جایزه شد[4] او برای نگارش کتاب گلک چه مهربان است! برگزیده هشتمین دوره کتاب سال ایران شد.[5]
گزیدهٔ آثار
- اندازه دنیا
- شعر تیتراژ برنامه تلویزیونی «علی کوچولو»
- ترانه‌های برنامه تلویزیونی «محله بهداشت»
- ترانه برنامه تلویزیونی «گنجشکک اشی‌مشی»
- ترانه برنامه تلویزیونی «عمو پورنگ»
- خبر داغ - کتاب فارسی چهارم دبستان
پانویس
- «موسیقی ترانه و ترانه در موسیقی/گفت‌وگو با شکوه قاسم‌نیا». پایگاه رسمی انتشارات سوره مهر. بایگانی‌شده از اصلی در ۴ مارس ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۹ اسفند ۱۳۹۳.
- «داوران شعر جشنواره کتاب برتر انتخاب شدند». خبرگزاری مهر | اخبار ایران و جهان | Mehr News Agency. ۲۰۱۷-۰۸-۱۹. دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۱۲-۰۶.
- "شکوه قاسم‌نیا". کتابک.
- «شکوه قاسم‌نیا برای نوجوانان از پسرکی معلول می‌گوید». ایبنا. دریافت‌شده در ۳ مرداد ۱۳۹۶.
- «کتاب سال».
منابع
- مقام موسیقایی، سال هفتم شماره ۱۵ (پیاپی ۳۰)، مهر ۱۳۸۳، صفحهٔ ۲۱