بسام کرد
بسام کُرد از پیشگامان سرایش شعر به زبان پارسی است. بسام از خوارج سیستان بود و به یعقوب لیث صفاری پناه آورده بود.[1] از نوشتهٔ مؤلف ناشناختهٔ تاریخ سیستان بر می‌آید که شعرها گفته‌است. خود مؤلف از وی تنها شعری یاد می‌کند که به مناسبت قضیهٔ جنگ یعقوب با عمار خارجی[2] سروده شده‌است:[1]
| هر که نبود او به دل متهم | بر اثر دعوت تو کرد نعم | |
| عمر ز عمار بدان شد بری | کاوی خلاف آرد، تا لاجرم | |
| دید بلا بر تن و بر جان خویش | گشت به عالم تن او در الم | |
| مکه حرم کرد عرب را خدای | عهد ترا کرد حرم در عجم | |
| هر که درآمد همه باقی شدند | باز فنا شد که ندید این حرم |
پانویس
- تاریخ سیستان ۲۱۶
- تاریخ سیستان ۲۱۲
منابع
- تاریخ سیستان، به کوشش به تصحیح محمدتقی بهار (ملک‌الشعرا).، تهران: معین، ۱۳۸۱، شابک ۹۶۴-۵۶۴۳-۹۶-۱
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.