مخلص کاشانی

میرزا محمد نراقی کاشانی یا مخلص کاشانی،[1] با تخلص مخلص از شاعران ایرانی سده دوازدهم هجری و پیرو سبک هندی (کاشانی) بود.[2] از او با نام مخلص قمی و مخلص نراقی هم یاد شده‌است.[1]

دیوان مخلص کاشانی

زندگی‌نامه

او از شاعران اواخر عهد صفوی و همدوره با شاه سلطان حسین بود. وی اهل سیر و سفر بوده و در دیوانش از تبریز، کعبه، نجف و کربلا یاد می‌کند. دیوان شعر وی توسط میراث مکتوب در سال ۱۳۷۹ و به تصحیح حسن عاطفی که شامل حدود ۲۵۰۰ بیت شعر است،[1] چاپ شده‌است. مخلص به شعر صائب تبریزی عنایت بسیار داشت و با حزین لاهیجی معاصر بوده‌است. او در اواخر عمر به علت شهرتش مورد توجه بزرگان قرار گرفت و به اصفهان رفت[1] و در سال ۱۱۵۰ قمری در اصفهان درگذشت.

نمونه شعر

از اشعار اوست:

روز ما بی تو سیاهست، بیاحال ما بی تو تباهست، بیا
دیده‌ها بس که بود در راهتجاده یک مدّ نگاهست، بیا
گر خریدار متاع نظریچشم بسیار به راهست، بیا
وحشت از کثرت عشاق مکنحشمت شه ز سپاهست، بیا
رنگ ما رونق مهتاب شکستفیضها با شب ماهست، بیا
گفتی آیم به وداعت دم نزعتا رمق در تن ما، هست، بیا
گر سر پرسش «مخلص» داریحال بیچاره، تباهست، بیا[3]

و جای دیگر:

بی‌حضور قلب، «مخلص» در دعا تأثیر نیستفتح آن اقلیم، کی با دست تنها می‌شود[4]

پانویس
  1. «مخلص کاشانی». همشهری.
  2. دانش‌پژوه، منوچهر (بهار ۱۳۸۰). «نقد و معرفی کتاب: نقد دیوان مخلص کاشانی» (PDF). آینه میراث (۱۲).
  3. دیوان مخلص کاشانی، ص ۹۸
  4. بزرگان کاشان، ج ۲، ص ۲۳۸

منابع
    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.