کانون نویسندگان ایران

کانون نویسندگان ایران نهادی است فرهنگی-صنفی و غیرانتفاعی[1] که ضرورت تأسیس آن از اوایل دهه چهل خورشیدی احساس شده بود[2] و پس از تمهید مقدمات، سرانجام، در اردیبهشت سال ۱۳۴۷ خورشیدی به‌طور رسمی و علنی به عنوان نخستین تشکل صنفی و دموکراتیک اهل قلم فعالیتش را آغاز کرد.[3] از چهل‌ونُه نویسنده همچون مؤسسان کانون نویسندگان ایران یاد می‌شود.

آرم کانون نویسندگان ایران.

منشور کانون نویسندگان ایران بر اساس بیانیهٔ مذکور و نیز بیانیهٔ دیگری با عنوان موضع کانون نویسندگان ایران و نامهٔ مشهور به «متن ۱۳۴ نویسنده» (ما نویسنده‌ایم) نگاشته شده و در مجله تکاپو توسط منصور کوشان به چاپ رسید.

اعضای کانون نویسندگان را نویسندگان، مترجمان، ویراستاران و اهل قلم دارای شرایط مصوب اساس‌نامه تشکیل می‌دهند. کانون نویسندگان ایران بخشی است از انجمن جهانی قلم. اعضای کانون از دهه ۱۳۶۰ تاکنون با اعدام، ربودن به قصد قتل، کشته شدن در قتل‌های زنجیره‌ای، زندان و شکنجه، تبعید، سانسور و حذف فرهنگی رو به رو بودند.[4] محمدجعفر پوینده و محمد مختاری از قربانیان قتل‌های زنجیره‌ای و هم‌چنین هوشنگ گلشیری و اسماعیل خویی از اعضای کانون نویسندگان ایران بودند.

تأسیس

اعضای هیئت مؤسّس کانون ۴۹ نویسنده بودند، از این قرار:[5]

  1. سیمین دانشور
  2. مریم جزایری
  3. فریده فرجام
  4. غزاله علیزاده
  5. داریوش آشوری
  6. جلال آل احمد
  7. شمس آل احمد
  8. هوشنگ ابتهاج
  9. نادر ابراهیمی
  10. احمدرضا احمدی
  11. بهرام اردبیلی
  12. احمد اشرف
  13. محمود اعتمادزاده
  14. بیژن الهی
  15. عبدالله انوار
  16. رضا براهنی
  17. بهرام بیضایی
  18. عباس پهلوان
  19. فریدون تنکابنی
  20. حشمت جزنی
  21. علی‌اصغر حاج‌سیدجوادی
  22. غفار حسینی
  23. علی‌اصغر خبره‌زاده
  24. منوچهر خسروشاهی
  25. اسماعیل خویی
  26. اکبر رادی
  27. نصرت رحمانی
  28. یدالله رؤیایی
  29. محمدرضا زمانی
  30. محمد زهری
  31. غلامحسین ساعدی
  32. محمدعلی سپانلو
  33. رضا سیدحسینی
  34. اسماعیل شاهرودی
  35. منوچهر شیبانی
  36. منوچهر صفا
  37. سیروس طاهباز
  38. اسلام کاظمیه
  39. سیاوش کسرایی
  40. علی‌اکبر کسمایی
  41. جعفر کوش‌آبادی
  42. محمود مشرف آزاد تهرانی
  43. سیروس مشفقی
  44. حمید مصدق
  45. فریدون معزی مقدم
  46. کیومرث منشی‌زاده
  47. نادر نادرپور
  48. اسماعیل نوری علا
  49. هوشنگ وزیری

شکل‌گیری

روز اول اردیبهشت سال ۱۳۴۷ در جلسهٔ شلوغی در خانهٔ جلال آل‌احمد، به‌آذین، متنی را که نوشته بود قرائت و پس از بررسی، با اصلاحات لازم، زیر عنوان «دربارهٔ یک ضرورت» به تصویب حاضران رسید. حاضران با تأیید و امضای پای مرامنامه و اساسنامه بر آن صِحه گذاشتند و «کانون نویسندگان ایران» از آن لحظه به بعد، رسماً فعالیت خود را آغاز کرد. بنابر پیش‌بینی اساسنامه، ۴۹ تن از امضاکنندگان بیانیهٔ اول اسفند ۱۳۴۶ -که در جلسه حضور داشتند- هیئت مؤسس نامیده شدند و از میان آن‌ها کمیسیونی مأمور شد که مقدمات انتخابات هیئت دبیران کانون را، مطابق اساسنامه فراهم نماید. یکی دو هفته بعد، در خانهٔ جعفر کوش‌آبادی انتخاب هیئت دبیران انجام شد.[6]

اعضای نخستین هیئت دبیران عبارت بودند از: سیمین دانشور که عملاً آرای جلال آل‌احمد، به دلیل امتناع وی از نامزدی برای هیئت دبیران، به او تعلق گرفته بود)، محمود اعتمادزاده (به‌آذین)، نادر نادرپور، سیاوش کسرایی، داریوش آشوری و اسماعیل خویی (اعضای اصلی)، غلامحسین ساعدی و بهرام بیضایی (اعضای علی‌البدل). رئیس کانون، سیمین دانشور؛ سخنگو، نادر نادرپور؛ بازرسان مالی، نادر ابراهیمی و فریدون معزی‌مقدم؛ صندوقدار، فریدون تنکابنی؛ منشی کانون، اسماعیل نوری‌علاء بود.[7]

در سال ۱۳۵۸ خورشیدی، هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران که عبارت بودند از باقر پرهام، احمد شاملو، محسن یلفانی، غلامحسین ساعدی و اسماعیل خویی تصمیم به اخراج سیاوش کسرایی، به‌آذین، هوشنگ ابتهاج، فریدون تنکابنی و برومند گرفتند. این تصمیم نهایتاً به تأیید مجمع عمومی کانون نویسندگان ایران رسید و منجر به اخراج کل اعضاء توده‌ای، به همراه این پنج تن، از کانون نویسندگان ایران شد.[8][9]

در سال ۱۳۷۳ خورشیدی، جمع مشورتی کانون نویسندگان در نامه‌ای با بیش از ۶۰ امضا به بازداشت علی‌اکبر سعیدی سیرجانی توسط وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی، اعتراض و متن معروف «ما نویسنده‌ایم» را با ۱۳۴ امضا منتشر کرد.[10] این نامه توسط منصور کوشان در مجله تکاپو چاپ شد.

در ۲۲ آبان ۱۳۸۷، کانون نویسندگان با صدور بیانیه‌ای ۱۳ آذر را «به یاد جان‌باختگان آذر ۷۷»، «روز مبارزه با سانسور» اعلام کرد.[11] هم‌چنین در ۱۰ دی ۱۳۸۷ کانون با انتشار بیانیه‌ای «کشتار تبهکارانهٔ مردم غزه» را محکوم کرد.[12]

جرقه انقلاب ۱۳۵۷
روی جلد کتاب ده شب، ناصر مؤذن، انتشارات امیرکبیر، ۱۳۵۷

در پاییز ۱۳۵۶، ماه‌ها قبل از آن‌که حرکت‌های اعتراضیِ منتهی به قیام بهمن ۵۷ آغاز شود، گردهمایی ادبی جمعی از نویسندگان و شاعران ایران فضای سیاسی کشور را دگرگون کرد. شب‌های نویسندگان و شاعران در انستیتو گوته تهران و به ابتکار کانون نویسندگان ایران برپا شد که در آن شاعران و نویسندگان طی ۱۰ شب آشکارا حزب رستاخیز را محکوم کردند و از «خفقان» و «لجنزار بی‌قانونی‌های تنگ‌چشمانه» و «برداشت‌های فاشیستی نظام حاکم» سخن گفتند.[13]

یرواند آبراهامیان در کتاب تاریخ ایران مدرن می‌گوید: «به دنبال برگزاری ده شب شعر توسط کانون به تازگی احیا شده نویسندگان ایران و انستیتو گوته در مهر ۱۳۵۶، نویسندگان که همگی از مخالفان سرشناس بودند به انتقاد از رژیم پرداختند و نهایتاً در شب پایانی این برنامه، شرکت کنندگان همگی به خیابان ریختند و با پلیس درگیر شدند. در این تظاهرات یک دانشجو کشته و هفتاد نفر زخمی و بیش از یکصد نفر دستگیر شدند. اعتراضات در تهران طی ماه‌های بعد به ویژه در روز ۱۶ آذر ادامه یافت. افراد دستگیر شده در این اعتراضات به دادگاه‌های غیرنظامی سپرده شدند که یا آزاد شدند یا محکومیت‌های سبکی گرفتند. این اقدام عملاً در حکم پیام آشکاری برای دیگران از جمله طلاب حوزه علمیه قم بود».[14]

دستگیری و زندان

در روز سه‌شنبه ۲۰ اسفند ۱۳۹۸ رضا خندان و بکتاش آبتین دو عضو هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران که هر یک به شش سال زندان و کیوان باژن عضو هیئت دبیران سابق کانون نویسندگان که به سه سال و شش ماه زندان محکوم شده‌بودند، برای اجرای احکامشان فراخوانده شدند.[15][16]

۲۴ تیر ۱۳۹۹ مأموران امنیتی با مراجعه به منزل میلاد جنت و تفتیش خانه وی، او را بازداشت کردند. روز پنج‌شنبه کانون نویسندگان ایران در بیانیه‌ای این عمل را محکوم کرد و خواستار آزادی فوری وی و دیگر زندانیان سیاسی و عقیدتی شد. در این بیانیه همچنین آمده‌است که «از نهاد بازداشت‌کننده و محل نگهداری این عضو خود کماکان اطلاعی ندارد.» و ادامه داد: «با گسترش دامنه اعتراض‌ها، حاکمان به سرکوب مردم معترض وسعت و شتابی افزونتر داده‌اند و بازداشت میلاد جنت در ادامه همین سرکوب‌ها است.»[17]

بیانیه‌ها و گزارش‌ها

روز جمعه ۳ خرداد ۱۳۹۹ بنا بر گزارش کانون نویسندگان ایران، مأموران امنیتی از برگزاری مراسم بیستمین سالروز درگذشت احمد شاملو جلوگیری کردند.[18]

جستارهای وابسته

پانویس
  1. کانون نویسندگان ایران (۴ آذر ۱۳۷۸). «اساس‌نامهٔ کانون نویسندگان ایران». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۸ سپتامبر ۲۰۰۷. دریافت‌شده در ۱۵ اردی‌بهشت ۱۳۸۸. تاریخ وارد شده در |تاریخ بازدید= را بررسی کنید (کمک)
  2. دوبرادر، خاطرات محمد حسین دانایی، انتشارات اطلاعات، چاپ اول، 1392، تهران، صص340-337
  3. حزب توده و کانون نویسندگان ایران، بی‌بی‌سی فارسی
  4. کانون نویسندگان ایران و قدرت؛ جعل یا بازآفرینی تاریخ؟، بی‌بی‌سی فارسی
  5. سپانلو، محمدعلی. سرگذشت کانون نویسندگان ایران.
  6. جواهری گیلانی، تاریخ تحلیلی شعر نو، ۳:‎ ۴۹۲.
  7. جواهری گیلانی، تاریخ تحلیلی شعر نو، ۳:‎ ۴۹۲.
  8. پرهام، باقر (۲۰۱۲-۰۲-۱۲). «ایران - چرا توده‌ای‌های کانون نویسندگان اخراج شدند؟». BBC فارسی. دریافت‌شده در ۲۰۱۴-۱۰-۲۲.
  9. کتاب حدیث تشنه و آب، صفحهٔ ۷۲ تا ۸۵ نوشته منصور کوشان
  10. انجمن قلم ایرانی و جهانی؛ همنام و بی‌شباهت، بی‌بی‌سی فارسی
  11. کانون نویسندگان ایران (۲۲ آبان ۱۳۸۷). «۱۳ آذر، روز مبارزه با سانسور». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۲ اوت ۲۰۱۱.
  12. کانون نویسندگان ایران (۱۰ دی ۱۳۸۷). «به کشتار تبهکارانهٔ مردم غزه پایان دهید!». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۶ ژوئیه ۲۰۱۱.
  13. https://anthropologyandculture.com/fa/easyblog/3855%5Bپیوند+مرده%5D
  14. آبراهامیان، پرواند، تاریخ ایران مدرن، برگردان محمد ابراهیم فتاحی، تهران، نشر نی، ۱۳۸۹، صص 283-282.
  15. در بحبوحۀ کرونا در زندان‌های ایران سه نویسنده به زندان احضار شدند
  16. سه عضو کانون نویسندگان ایران جهت تحمل حبس احضار شدند
  17. کانون نویسندگان خواستار آزادی میلاد جنت و همه زندانیان سیاسی شد
  18. جلوگیری از حضور بر مزار شاملو از سوی نیروهای امنیتی

منابع
  • آبراهامیان، یرواند، تاریخ ایران مدرن، برگردان محمد ابراهیم فتاحی، تهران، نشر نی، ۱۳۸۹.

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.