ابوسلیک گرگانی
ابوسَلیک گُرگانی از پیشگامان سرایش شعر به زبان پارسی دری بود. او هم‌دوره با عمرو لیث صفاری بود. وی از نخستین شاعران پارسی‌گوی است.
شعرهای زیر از اوست:
| خون خود را گر بریزی بر زمین | به که آب روی ریزی در کنار | |
| بت‌پرستنده به از مردم‌پرست | پند گیر و کار بند و گوش دار |
| بمژه دل ز من بدزدیدی | ای به لب قاضی و به مژگان دزد | |
| مزد خواهی که دل ز من بردی | این شگفتی که دید، دزد بمزد! |
جستارهای وابسته
بن‌مایه
- صفا، ذبیح‌الله (۱۳۸۱)، تاریخ ادبیات ایران (جلد اول)، تهران: ققنوس، ص. ۵۷، شابک ۹۶۴-۳۱۱-۰۱۳-۳
 |
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به ابوسلیک گرگانی در ویکی‌گفتاورد موجود است. |
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.