لطف‌الله نیشابوری
لطف‌الله بن‌سلیمان‌شاه نیشابوری ملقب به مولانا (تولد نیشابور؟_وفات-سال ۸۱۶ هجری قمری) از شاعران ایرانی در قرن هشتم و آغاز قرن نهم هجری بوده‌است. او از نام خویش برای تخلص شعریش استفاده می‌کرده و لطف تخلص می‌کرده‌است. لطف‌الله هم عصر با شاهرخ تیموری بوده‌است.
جوانی نیشابوری در نیشابور و به کسب هنرها و فضائل گذشت. پس از آن به خدمت خواجه علا الدین محمد فریومدی درآمد.[1]
نمونه اشعار
- در انتقاد از اوضاع روزگار خود
| بر صدور زمان زان نه جای دارم و جاه | که کنک و سخره و شوخ وزن بمزد نیم | |
| نیم دو روی و منافق چو ماه و تیراز آن | بعیش و قدر چو ناهید و اورمزد نیم | |
| از آن زکسب فضائل نه سیم دارم و زر | که رشوه گیر و رباخوار و وقف دزد نیم |
منابع
- تاریخ ادبیات در ایران جلد چهارم، ذبیح اله مصفا
- شعر فارسی در عهد شاهرخ یا آغاز انحطاط در شعر فارسی، تألیف احسان یار شاطر، تهران ۱۳۳۴، ص ۲۰۴
- نیشابوری، لطف‌الله (۱۳۹۰). جعفریان، رسول، ویراستار. دیوان لطف‌الله نیشابوری. کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۲۲۰-۰۱۱-۲.
پیوند به بیرون
 |
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به لطف‌الله نیشابوری در ویکی‌گفتاورد موجود است. |
| صوفی‌ها (به ترتیب الفبا): |
|
|---|---|
| سلسله‌ها: |
|
| خانقاه‌ها و آرامگاه‌ها: |
|
| کتاب‌ها: | |
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.