مورد آزمایشی
آزمایه[1] یا تست کیس (به انگلیسی: Test case) در برنامه‌نویسی به نوشتن متدهایی برای آزمودن قسمت‌های پروژه به صورت جزء به جزء گفته می‌شود. یک تست کیس با دادن متغیرها و به وجود آوردن شرایط واقعی برای متدهای عملیاتی پروژه باعث تحت آزمون قرار گرفتن متدها می‌شود و قابل اتکا بودن کد پروژه را می‌آزماید.
آزمون‌های رسمی
به منظور آزمایش کامل تمام نیازمندی‌های یک برنامه، برای هر جزء از برنامه دو آزمون نیاز است. یک آزمون مثبت و یک آزمون منفی. اگر یک جزء، جزء زیر مجموعه دارد برای آن زیر مجموعه نیز یک آزمون مثبت و یک آزمون منفی نیاز است. دنبال کردن ارتباط بین نیازمندی‌ها و آزمون به‌صورت مکرر با استفاده از یک ماتریکس قابل ردیابی امکان‌پذیر است. نوشتن آزمون باید شامل توضیحی از قابلیت تست شده و مهیا کردن نیازمندی‌ها باشد تا بتوان اطمینان داشت که آزمون راه‌بردی‌ست.
منابع
- «آزمایه» [رایانه و فنّاوری اطلاعات] هم‌ارزِ «test case»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر پنجم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۷۶-۴ (ذیل سرواژهٔ آزمایه1)
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Test case». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.