موسیقی نئوکلاسیک

موسیقی نئوکلاسیک یا نئوکلاسیسیسم (به انگلیسی: Neoclassicism) گرایشی در موسیقی قرن بیستم بود که در فاصلهٔ بین دو جنگ جهانی در واکنش به لجام‌گسیختگی ساختاریِ موسیقی رمانتیکِ متأخر، میان گروهی از موسیقی‌دانان به وجود آمد و بر آن بود تا موسیقی را به مؤلفه‌های اصیلِ دورهٔ کلاسیک، مانند نظم و انسجام، تعادل، وضوح، ایجاز، و خودداری عاطفی بازگردانَد.

بخش از

یک مجموعه

دربارهٔ
کلاسیسیسم
اروپای دوران قدیم
عصر روشنگری
نئوکلاسیسیسم سدهٔ بیستم میلادی

نئوکلاسیسیسم، بیش از آن‌که جنبشی نظام‌مند باشد، مانیفستی زیبایی‌شناسانه بود؛ چنان‌که بسیاری از موسیقی‌دانان که رسماً به این سبک تعلق نداشتند، عناصرش را در آثارشان به کار می‌بستند. از برجسته‌ترین موسیقی‌دانان این سبک می‌توان به ایگور استراوینسکی و پل هیندمیت اشاره کرد.

منابع
    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.