هبه (بخشش)
هبه عقدی است در فقه اسلام به معنی تملیک مالی به دیگری و به رایگان که شخص بخشنده را «واهب»، طرف گیرنده را «متهب» و مال مورد هبه را «عین موهوبه» گویند.که عقد هبه با ایجاب و قبول و قبض عین موهوبه تشکیل می‌گردد.[1]
| اقتصاد اسلامی |
|
مضاربه • مزارعه |
مطابق ماده ۷۹۵ قانون مدنی ایران «هبه عقدی است که به موجب آن یک نفر مالی را مجانا به کس دیگری تملیک می کند.»
عقود از جنبه‌های گونان تقسیم می‌شوند که یکی این جنبه ها تقسیم عقود به عقود رضایی،عینی و تشریفاتی است و در عقود عینی قبض مورد معامله نیز شرط است. هبه در کنار وقف و رهن یکی از عقود عینی است.بنا به قانون مدنی ایران و نظر عموم فقها شرط قبض مال، شرط صحت عقد است یعنی بدون آن مالکیت مال موهوبه از واهب به متهب منتقل نمی‌شود.[2]از جنبه دیگر عقود به عقود معوض و بلاعوض تقسیم می شوند که هبه از عقود بلاعوض است.
به دلیل آنکه هبه از عقود جایز است واهب امکان بازگشت از هبه را ولو بدون رضایت متهب (گیرنده مال) دارد مگر در موارد زیر:
- در صورتی که متهب،پدر و مادر و فرزندان واهب باشند.
- در صورتی که عین موهوبه از مالکیت متهب خارج شود.
- در صورتی که هبه با شرط عوض بوده و عوض داده شده باشد.
- در صورتی که تغییری در عین موهوبه شده باشد.
- در صورتی که یکی از واهب یا متهب فوت شده باشد.
- در صورتی که شخصی به دیگری صدقه داده باشد.
- در صورتی دیگری طلب خود را به بدهکار بخشیده باشد.
جستارهای وابسته
پانویس
- کفائی، محمود (۱۳ مرداد ۱۳۱۷ -). «در بیان تعریف هبه». مجله مجموعه حقوقی؛ شماره ۶۶. دریافت‌شده در ۱۷ آوریل ۲۰۱۳. تاریخ وارد شده در
|تاریخ=را بررسی کنید (کمک) - سکوتی نسیمی، رضا (پاییز ۱۳۸۴). «بررسی فقهی و حقوقی نقش قبض در هبه و آثار آن». مجله علامه- شماره ۷. دریافت‌شده در ۱۷ آوریل ۲۰۱۳.
- مبانی فقهی اقتصاد اسلامی، داراب نبی‌زاده، انتشارات نور علم. ۱۳۸۵.
- دور الوقف الإسلامی فی التنمیة
- انوری، حسن. فرهنگ بزرگ سخن. شابک ۹۶۴−۶۹۶۱−۹۴−۰
- ای. م. دیاکونوف. تاریخ ماد. شابک ۹۶۴−۴۴۵−۱۰۶−۶