پژواک‌یابی در جانوران
پژواک‌یابی در جانوران، که با نام‌های زیست‌سونار و بایوسونار نیز شناخته می‌شود، روشی مبتنی بر به کارگیری سونار توسط جانوران برای اهدافی چون موقعیت‌یابی، جهت‌یابی، و پیدا کردن طعمه است. جانورانی که پژواک‌یابی می‌کنند صدایی را به محیط دور خود گسیل می‌کنند و با گوش سپردن و تجزیه و تحلیل پژواک آن، موقعیت اشیا در محیط اطراف را متوجه می‌شوند.
چندین گونه جانور از پژواک‌یابی برای اهداف گوناگون بهره می‌گیرند. از جمله این جانوران می‌توان به خفاش‌ها[1] و نهنگ‌های دندان‌دار[2] اشاره کرد. دسته‌های کوچکتری از جانوران از جمله حشره‌خوران[3] و دو گونه پرنده غارزی نیز توانایی به کارگیری پژواک‌یابی را دارند. این پرندگان نمونه‌های ساده‌تری از پژواک‌یابی را در مقایسه با آنچه خفاش‌ها و آب‌بازسانان دارا هستند، در هنگام پرواز میان درخت‌ها و غارهای محل زندگیشان به کار می‌برند.[4]
منابع
- D. R. Griffin (۱۹۵۸). «Listening in the dark». New York: Yale University Press. پارامتر
|پیوند=ناموجود یا خالی (کمک) - Schevill, W.E. and McBride, A.F. (۱۹۵۶). «Evidence for echolocation by cetaceans». Deep Sea Research(۳). ص. ۱۵۳-۱۵۴. پارامتر
|پیوند=ناموجود یا خالی (کمک) - Thomas E. Tomasi (۱۹۷۹). «Echolocation by the Short-Tailed Shrew Blarina brevicauda». Journal of Mammalogy(۶۰). ص. ۷۵۱-۷۵۹. پارامتر
|پیوند=ناموجود یا خالی (کمک) - Jon Fjeldså and Niels Krabbe (۱۹۹۰). «Birds of the High Andes: a manual to the birds of the temperate zone of the Andes and Patagonia, South America». Apollo Books. شابک ۹۷۸۸۷۸۸۷۵۷۱۶۳.