پیله‌رود
پیله‌رود منطقه‌ای روستایی است متشکل از ۱۴ روستا در استان اردبیل در دهستان گرده بخش مرکزی شهرستان نمین است. این روستا در مرز جمهوری آذربایجان قرار گرفته‌است. این روستا در نزدیکی نمین قرار دارد.
| اطلاعات کلی | |
|---|---|
| کشور |  ایران |
| استان | اردبیل |
| شهرستان | نمین |
| بخش | مرکزی |
| دهستان | گرده |
| نام محلی | پیله پای |
| نام‌های دیگر | پیله رود |
  پیله‌رود | |
| مردم | |
| جمعیت | 356 |
| جغرافیای طبیعی | |
| ارتفاع از سطح دریا | ۱۸۰۰ متر |
| اطلاعات روستایی | |
| پیش‌شمارهٔ تلفن | 45+ |
جغرافیا
پیله‌رود منطقه‌ای کوهستانی بوده و کلیه روستاهای آن در ارتفاع بالای ۱۷۰۰ متر از سطح دریا واقع شده‌اند همچنین در این منطقه ویرانه‌های مربوط به آبادی‌های روزگار گذشته نیز مشهود است.
از کوه‌های پیرامون پیله‌رود می‌توان به قرخلر(چهل تن)، قلعه‌زنگی، چهل‌گز، هفتانی، زهوو، ساقو، لـله، بورانی، گنبد، الگو، کلکلی، تنگ، بیوک، اوچ‌دره، و اسد اشاره کرد.
منطقه پیله‌رود در جوار روستاهای عنبران بالا، علی‌کمر، خواجه‌بولاغی و دلیکلی داش قرار دارد.
پیله‌رود خود شامل ۱۳ محله روستایی به نام‌های: ۱ -آقایارلو ۲ - هُشنه ۳ - فتح مقصود ۴ - نظرعلی کندی ۵- خوش آباد ۶-مسجدمحله ۷-پیرزاده ۸- قلعه ۹-قاضی‌کندی ۱۰-گودلر ۱۱-صالح قشلاقی ۱۲- پیرجوار ۱۳- یوزباشی قلعه سی می‌باشد. در بین ۱۳روستا، روستای اقایارلو به لحاظ قرار گرفتن در ارتفاع و محصور شدن در بین باغات از زیبایی خاصی برخوردار است.
همچنین روستای ولی‌آباد به دلیل مهاجرت اهالی مدت‌هاست که خالی از سکنه بوده و به صورت مخروبه‌ای در آمده است. در روستای هشنه چشمه آب معدنی بسیار غنی و ویژه بنام زرده بره قرار دارد.
مردم
مردم این منطقه مسلمان و شیعه مذهب می‌باشند و با باغداری وکشاورزی و دامپروری گذران زندگی می‌کنند. زبان مردم پیله‌رود زبان تاتی[1] است. اهالی این روستاها بستگان بسیاری در جمهوری آذربایجان دارند و قبل از قوت گرفتن حکومت بلشویکی در شوروی سابق ضمن تردد در شهرهای جمهوری آذربایجان نسبت به خرید و فروش و کار اقدام می‌نمودند.
نام
روستاهای منطقه پیله‌رود تقریباً در اطراف رودخانه قرار گرفته‌اند و نام منطقه الهام گرفته از نام این است.
برخی پیله را بزرگ معنی می‌کنند.[2][3] نام روستاهای دیگری ازجمله پیله‌سهران، پیله‌درق و پیله‌گلین که هر سه از توابع اردبیل‌اند نیز با همین واژه ساخته شده‌است.[2] در گیلان نیز روستاهایی واژه پیله را در خود دارند هم‌چون پیله‌سرا، پیله‌محله، پیله‌داربُن و پیله‌بازار (پیربازار).
در نزهةالقلوب حمدالله مستوفی دربارهٔ شهر پیله‌سوار استان اردبیل نیز آمده است که آن را «امیری پیله‌سوار نام یعنی سوار بزرگ از امرای آل بویه ساخت و اکنون به‌قدر دیهی مانده است.»[4]
منابع
- آثنولوگ
- صادقی، علی‌اشرف: درباره نام امین‌الدین حاج بُله. در: نامه بهارستان، سال چهارم، شماره اول و دوم، دفتر ۷ و ۸. خرداد ۱۳۸۳. ص۲۷۹ (پانویس).
- http://guilan.irib.ir/index.php?option=com_content&view=article&id=19229:%D8%AC%D9%86%DA%AF-%D9%BE%D9%8A%D9%84%D9%87-%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D8%A8%D9%86&catid=339:nonpeyma
- صادقی، علی‌اشرف: درباره نام امین‌الدین حاج بُله. در: نامه بهارستان، سال چهارم، شماره اول و دوم، دفتر ۷ و ۸. خرداد ۱۳۸۳. ص۲۷۹ (پانویس).