کوارتت زهی شماره ۱ (بتهوون)

کوارتت زهی شماره ۱، اثر لودویگ فان بتهوون، در فا ماژور، اُپوس ۱۸، شمارهٔ ۱، یک کوارتت زهی برای دو ویولن، یک ویولا، و یک ویولنسل است که آهنگساز آن را میان سال‌های ۱۷۹۸ و ۱۸۰۰ در چهار موومان تصنیف کرد و در سال ۱۸۰۱ انتشار یافت.

بتهوون این کوارتت و باقیِ پنج کوارتتِ اپوس ۱۸ را به شاهزاده یوزف فرانتس فون لوبکوویتس تقدیم کرد.

ساختار

کوارتت زهی شماره ۱ چهار موومان دارد:

  1. آلگرو کُن بریو (در فا ماژور)
  2. آداژیو آفِتّوئوزو اِد آپاسیوناتو (در رِ ماژور)
  3. اسکرتسو: آلگرو مولتو (در فا ماژور)
  4. آلگرو (در فا ماژور)

اجرای کاملِ این اثر حدود ۲۸ دقیقه طول می‌کشد.

بتهوون این کوارتت را یک بار نوشت و سپس در آن تغییراتی داد و به‌عنوان اُپوس ۱۸، شمارهٔ ۱ انتشار داد. کوارتت زهی شمارهٔ ۱ بتهوون، مشهورترین کوارتت زهیِ او از میان کوارتت‌های نخستینش به‌شمار می‌رود. موومان آغازیِ این کوارتت در فا ماژور، آلگرویی درخشان با فرم سونات است. سپس، موومانی کُند (آداژیو) در ر مینور می‌آید که فرم آن نیز سونات است و به گفتهٔ کارل آمِندا (به آلمانی: Karl Amenda)، دوست بتهوون، آهنگساز آن را از صحنهٔ سرداب مردگان در نمایش‌نامهٔ رومئو و ژولیت اثر ویلیام شکسپیر الهام گرفته‌است. سومین موومان این کوارتت، موومانی چالاک در فا ماژور، اسکِرتسویی به فرم ABA است. سرانجام، فینالِ گردبادگونهٔ این کوارتت، فرم سونات-روندو دارد و بخش بسط و گسترش آن اغلب دارای بافت پلی‌فونیک است.[1]

بتهوون، در طول زندگی خود، شانزده کوارتت زهی آفرید. این آثار دارای نوآوری بسیار و حالتِ تِماتیک است. او در سه کوارتت پایانیِ خود، بار دیگر از قراردادهای کلاسیک پا فراتر گذاشت و کوارتت‌هایی با پنج، شش، و هفت موومان آفرید (کوارتت‌های زهیِ اُپوس ۱۳۲، اُپوس ۱۳۰، و اُپوس ۱۳۱).

منابع
  1. کِیمی یِن، راجر (۱۳۹۷). درک و دریافت موسیقی.

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.