ترمذ

تِرمِذ یکی از شهرهای ازبکستان و مرکز استان سرخان‌دریا است. زبان مردم شهر ترمذ به طور کلی فارسی تاجیکی میباشد.

مختصات: ۳۷°۱۳′ شمالی ۶۷°۱۷′ شرقی
ترمذ
ترمذ
محل در ازبکستان
مختصات: ۳۷°۱۳′ شمالی ۶۷°۱۷′ شرقی
کشور ازبکستان
استاناستان سرخان‌دریا
جمعیت
 (۲۰۰۵)
 • کل۱۴۰٬۴۰۴

مکان جغرافیایی

این شهر بندری در جنوب خاوری ازبکستان و بر کرانۀ چپ رودخانۀ آمودریا نهاده‌است. این ناحیه در مرز ازبکستان با افغانستان قرار دارد.

تاریخ
فروشگاهی در شهر ترمذ

ترمذ از کهن‌ترین شهرها و سرزمین‌های آسیای میانه به‌شمار می‌رود و کم و بیش در تمام منابع کهن از آن یاد رفته. به نوشتۀ واعظ بلخی نام کهن آن آواره بوده‌است. براساس داستانی افسانه‌ای ترمذ را گشتاسپ بنا نهاد و بارها در شاهنامه در بخش تاریخ روزگار کیانیان از آن نام برده شده‌است.[1] آنچه بی‌گمان است، این شهر در دورۀ سلوکیان شهری آباد بوده‌است.

فرمانروایان ترمذ، پیش از تاختن عرب‌ها ترمذ شاه خوانده می‌شدند. گمان می‌شود عرب‌ها نتوانستند به یک باره بر ترمذ دست یابند. آن‌ها بارها به ترمذ تاختند و در برهه‌هایی بر آن دست یافته، باز از دست دادند.

از سدهٔ ۴م تا دورهٔ فتوحات اسلامی ترمذ بارها میان ساسانیان، هپتالیان و ترکان دست به دست می‌گشت. در زمان دورهٔ فتوحات اسلامی، ترمذ همچنان از مراکز عمدهٔ بودایی به‌شمار می‌رفت.[1]

در سال ۶۱۷ق مغولان به فرارود تاختند و در این میان، ترمذ نخستین شهری بود که با خاک یکسان شد، اما بزودی در کنار ترمذ ویران، شهری تازه برآوردند که به گفتۀ ابن بطوطه، به اندازۀ ترمذ کهن گسترده بود.

آثار باستانی

در ۱۹۳۸، کاوش‌هایی در شهر مستحکم توپراق‌قلعه نزدیک ترمذ صورت گرفت که به تناوب تاکنون ادامه داشته‌است. این شهر از سدۀ یکم میلادی به بعد مسکونی بود، و به عقیدۀ تولستوف تا سدۀ ششم پایتخت خوارزم بود، و تا سدۀ هفتم، یعنی تا زمانیکه به دست اعراب ویران شد، شهری مهم و توانگر بود. ترقی آن به سبب روش ماهرانۀ آبیاری بود. در روزگار کوشانیان این شهر بسیار آباد بود. خانه‌هایی که در این زمان ساخته می‌شد دارای ده تا دوازده اتاق وسیع به شکل مربع یا مستطیل بود. ساکنانش برده‌دار بودند و ملازمان بسیار داشتند و بنا به رسم پدرسالاری زندگی می‌کردند. گذشته از کاخ، آن شهر دست کم دارای سه آتشکدۀ بزرگ بود. کاخ شهر را میان سال‌های ۱۹۴۵ و ۱۹۵۹ مورد کاوش قرار دادند.[2]

مردم

تاجیک‌ها و ازبک‌ها اکثریت مردم این شهر را تشکیل می‌دهند.

افراد سرشناس

ابوعیسی ترمذی، حدیث‌شناس نامدار و منجیک ترمذی، شاعر پارسی‌گو از این شهر بوده‌اند. برهان‌الدین محقق ترمذی، عارف سده هفتم هجری است.

جعفرِ محمد از سرایندگان پارسی‌گوی معاصر و اهل شهر ترمذ است که در ششمین مجمع بین‌المللی زبان و ادبیات فارسی در تهران حضور داشته‌است.[3]

جستارهای وابسته

پی‌نوشت‌ها
  1. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی: ترمذ بایگانی‌شده در ۶ دسامبر ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine.
  2. هنر قوم‌های کهن - نقاشی‌های سغدی. مترجم: بهزادی، رقیه. در: مجله «چیستا» (از ۳۵۸ تا ۳۶۸). آذر ۱۳۶۹ - شماره ۷۳.
  3. http://www.bbc.co.uk/persian/afghanistan/2009/02/090201_a-iran-parsi-amini.shtml

منابع
  • مرتضی عابد (به سرپرستی) (۱۳۸۰)، دانشنامه ادب فارسی: ادب فارسی در آسیای میانه، تهران: سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، شابک ۹۶۴-۴۲۲-۴۱۷-۵

پیوند به بیرون
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ ترمذ موجود است.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ ترمذ موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.