روابط خارجی اندونزی

از زمان استقلال اندونزی، این کشور در رابطه با روابط خارجی خود به ایده سیاست خارجی آزاد و فعال پیوست و به دنبال آن در زمینه امور منطقه‌ای با توجه به موقعیت مکانی نقش مهمی ایفا کرد اما از دخالت در اختلافات میان قدرت‌های بزرگ اجتناب ورزید. سیاست خارجی اندونزی تحت نظم حکومت جدید با رهبری رئیس‌جمهور سوهارتو از موضع ضد غرب و ضد آمریکایی دوری ورزید. پس از خروج سوهارتو در سال ۱۹۹۸، دولت اندونزی طرح‌های گسترده‌ای از سیاست خارجی مستقل و معتبر سوهارتو را حفظ نموده‌است. درگیر شدن با مشکلات داخلی مانع از سفر رئیس‌جمهورهای منتخب به خارج و مشارکت اندونزی در بسیاری از سازمان‌های بین‌المللی گشته‌است.[1]

روابط اندونزی با جامعه بین‌الملل به دلیل حمله این کشور به تیمور شرقی در دسامبر ۱۹۷۵، انزوای بعد از آن و اشغال، رفراندوم استقلال در سال ۱۹۹۹ و خشونت بعد از آن تحت تأثیر قرار گرفت. اندونزی یکی از اعضای بنیانگذار انجمن ملل آسیای جنوب شرقی (ASEAN) است که در سال ۱۹۶۷ تأسیس شده و همچنین بزرگترین کشور در آسیای جنوب شرقی می‌باشد. پس از تحول رژیم سوهارتو اندونزی به یک کشور نسبتاً باز و دموکراتیک در قرن بیست و یکم تبدیل گشته‌است. امروزه اندونزی از طریق رهبری خود در سازمان کشورهای آسیای شرقی، نفوذ خود را برای ارتقای همکاری، توسعه، دموکراسی، امنیت و صلح و ثبات منطقه اعمال می‌کند.

اندونزی نقش مهمی در صلح در ماجرای درگیری کامبوج و تایلند ایفا نمود همچنین اندونزی و دیگر کشورهای عضو جنوب شرقی آسیا نقش مهمی در تشویق دولت میانمار برای بازکردن فضای سیاسی خود و سریع‌تر کردن سیستم اصلاحاتش بازی کردند.

پایتخت ملی اندونزی جاکارتا به محلی جهت استقرار سفارتخانه‌های خارجی، ماموریت‌های دیپلماتیک و دفتر مرکزی انجمن کشورهای آسیای شرقی تبدیل شده‌است. جاکارتا به عنوان یک مرکز دیپلماتیک در آسیای جنوب شرقی مطرح می‌باشد.

اندونزی دارای بزرگترین جمعیت مسلمان جهان می‌باشد و عضو سازمان همکاری اسلامی (OIC) است. این کشور به دقت منافع همبستگی اسلامی را در تصمیمات سیاست خارجی خود مورد توجه قرار می‌دهد اما به‌طور کلی تأثیر آرام کننده در سازمان کنفرانس اسلامی دارد. در حال حاضر رئیس‌جمهور اندونزی عبدالرحمن وحید روابط بهتری را با اسرائیل دنبال می‌کند.[2]

همکاری با سازمان‌های بین‌المللی

منابع

  1. Jafar M Sidik (7 December 2011). "Indonesia successfully takes ASEAN to greater height". Antara News. Retrieved 30 May 2013.
  2. Fels, Enrico (2017). Shifting Power in Asia-Pacific? The Rise of China, Sino-US Competition and Regional Middle Power Allegiance. Springer. pp. 697–747. ISBN 978-3-319-45689-8. Retrieved 2016-11-25.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.