جنبش عدم تعهد

جنبش غیرمتعهدها یا عدم تعهد یک سازمان بین‌المللی است که در سال ۱۹۶۱ میلادی در اوج جنگ سرد در بلگراد، پایتخت یوگسلاوی، تأسیس شد و شامل کشورهایی می‌شد که به هیچ‌یک از بلوک‌های قدرت نظام جهانی(آمریکا یا شوروی) وابستگی و تعهدی نداشتند یعنی نه در اردوگاه کمونیسم قرار داشته و نه به اردوگاه سرمایه‌داری تعلق داشتند. این سازمان با پایان جنگ سرد نیز به فعالیت خود ادامه داده و در سال ۲۰۱۲ در مجموع ۱۲۰ دولت عضو و ۱۷ عضو ناظر داشته‌است.

ایده تشکیل چنین گروهی تا حد زیادی به ابتکار یوسیپ بروز تیتو رئیس‌جمهور یوگسلاوی، قوام نکرومه نخستین رئیس‌جمهور غنا، جمال عبدالناصر دومین رئیس‌جمهور مصر، جواهر لعل نهرو اولین نخست‌وزیر هند و احمد سوکارنو نخستین رئیس‌جمهور اندونزی شکل گرفته بود. کریشنا منون دیپلمات هندی نیز نخستین شخصی بود که در سال ۱۹۵۴ در یکی از نشست‌های ملل متحد این اصطلاح را در اشاره به این نظریه به کار برد.

  کشورهای عضو
  کشورهای ناظر

تاریخچه
سران شرکت کننده در اولین اجلاس جنبش عدم تعهد در بلگراد- سال ۱۹۶۱. از راست به چپ یوسیپ بروز تیتو، احمد سوکارنو، جمال عبدالناصر، قوام نکرومه و جواهر لعل نهرو

نخستین تلاش برای ایجاد همگرایی میان کشورهایی که بعدها به غیرمتعهدها معروف شدند، در سال ۱۹۵۵ در کنفرانس باندونگ در شهر باندونگ اندونزی انجام شد. جواهر لعل نهرو، جمال عبدالناصر و احمد سوکارنو رؤسای وقت حکومت کشورهای هند، مصر و اندونزی در این اجلاس اندیشه تشکیل چنین سازمانی را مطرح کردند. چون این اتفاق کمی بعد از استقلال هند رخ می‌داد تحت تأثیر جهان بینی ماهاتما گاندی نیز قرار داشت.

در ۱۹۶۱ اولین اجلاس سران عدم تعهد با حضور مارشال یوسیپ بروز تیتو رهبر یوگسلاوی، قوام نکرومه رهبر غنا، جمال عبدالناصر رئیس‌جمهور مصر، جواهر لعل نهرو نخست‌وزیر هند و احمد سوکارنو رهبر استقلال اندونزی در کنفرانسی که در شهر بلگراد در کشور یوگسلاوی برگزار شد و این سازمان موجودیت خود را اعلام کرد.

با پایان جنگ سرد و فروپاشی اردوگاه سوسیالیسم کشورهای عضو جنبش عدم تعهد دچار نوعی بی‌هویتی شده و دلیل وجود این جنبش که ایجاد موازنه منفی بین دو ابرقدرت دوران جنگ سرد بود از بین رفته‌است. عده‌ای را فرض بر این است که جنبش عدم تعهد وارث موازین ضد آمریکایی یا همان ضد امپریالیستی است.[1] این در حالیست که بسیاری از تحلیلگران سیاسی فلسفه وجودی چنین سازمانی را وابسته به جهان دوقطبی می‌دانند و دلیلی برای ادامه حضور جنبش در صحنه بین‌المللی با معیارها و مختصات دوران جنگ سرد نمی‌بینند. ۱۲۰ کشور جهان که تقریباً بیش از دو سوم اعضای سازمان ملل متحد و ۵۵ درصد جمعیت دنیا را تشکیل می‌دهند، عضو جنبش عدم تعهد می‌باشند. از سال ۲۰۱۲ کشور ایران ریاست دوره‌ای این جنبش را بر عهده دارد. سران کشورهای عضو جنبش عدم تعهد هر ۳ سال یکبار در اجلاسی با همین نام گرد هم می‌آیند.

بنیان‌گذاران جنبش عدم تعهد

بنیان‌گذاران جنبش عدم تعهد رهبران برخی از کشورها بودند که در رأس این شخصیت‌ها می‌توان از مارشال تیتو رهبر یوگسلاوی، جواهر لعل نهرو نخست‌وزیر هند، جمال عبدالناصر رهبر مصر و احمد سوکارنو رئیس‌جمهور اندونزی نام برد.

برخی مفسرین[2] معتقدند جنبش عدم تعهد نیز همچون جنبش‌های دیگر، از شخصیت افراد و رهبران آن تأثیر پذیرفته‌است و با بررسی شرح حال این چهار شخصیت و تشریح اوضاع سیاسی کشورهای هند، اندونزی، مصر و یوگسلاوی در دههٔ ۱۹۵۰، چنین نتیجه گرفته‌اند که کشورهای مزبور و رهبران آن‌ها که همگی در استقلال کشورهای خود و رهایی از استعمار و نفوذ کشورهای دیگر نقش تاریخی بر عهده داشتند، از وجوه مشابهی برخوردار بودند که عبارتند از:

  1. هر چهار کشور دوران سخت و طولانی تحت استعمار بودن، استیلا و تفوق کشور قوی‌تر و زور مدار را گذرانده‌اند و مبارزه آنان برای استقلال، عدم وابستگی و عدم تعهد به جا و به حق بوده‌است؛
  2. همهٔ رهبران چهار کشور از نخستین رهبران سیاسی کشورهای خود پس از استقلال و رهایی از استعمار بوده‌اند، همهٔ آن‌ها نه تنها در جنگ‌های ضد استعماری و ضد امپریالیستی فعالانه شرکت کرده‌اند، بلکه رهبری این جنگ‌ها را نیز بر عهده داشته‌اند؛
  3. سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۵ برای هر چهار کشور نقطهٔ عطفی در مبارزات سیاسی بوده‌است؛
  4. در سال ۱۹۵۴ کنفرانس کلمبو، نهرو نخست‌وزیر هند است و سوکارنو در نخستین انتخابات پس از استقلال به عنوان اولین رئیس‌جمهور اندونزی برگزیده شده‌است. عبدالناصر به ریاست‌جمهوری مصر انتخاب شده و تیتو، رهبر جمهوری خلق یوگسلاوی است که هر چهار نفر در سال ۱۹۵۵ در کنفرانس باندونگ شرکت می‌کنند.[3]

جنبش عدم تعهد از جمله نهادهایی است که ویژگی‌های سازمانهای بین‌المللی را دارد اما چون فاقد شخصیت حقوقی بین‌المللی یک سازمان بین‌المللی به‌شمار نمی‌آید.[4]

اصول
  1. احترام متقابل به تمامیت ارضی و حاکمیت یکدیگر،
  2. برابری و منافع متقابل،
  3. عدم تجاوز به یکدیگر،
  4. همزیستی مسالمت آمیز،
  5. عدم دخالت در امور داخلی یکدیگر.[5]

ارکان جنبش عدم تعهد

بالاترین رکن جنبش «اجلاس سران» است که هر سه سال در یکی از کشورهای عضو تشکیل می‌گردد. علاوه بر آن می‌توان از اجلاس سالانه وزیران، اجلاس سالانه کارشناسان، اجلاس سالانه دفتر هماهنگی و نشست‌های تخصصی و دوره‌ای این جنبش نام برد. نشست‌های دوره‌ای جنبش در حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل متحد و نشست‌های آژانس‌ها و سازمان‌های تخصصی این سازمان نیز قابل ذکر است.[6]

ایران و جنبش عدم تعهد

ایران که به دلیل عضویت در پیمان نظامی مرکزی سنتو از عضویت در این جنبش محروم مانده بود در سال ۱۹۷۹ پس از پیروزی انقلاب به جنبش عدم تعهد پیوست. در سال‌های اولیه حیات جنبش ایرانیان، نام آن را به «جنبش نا وابستگان» ترجمه کردند. اما به دلیل عدم استقبال عمومی نام «غیرمتعهدان» مصطلح گردید. ایران بعد از پیوستن به جنبش در اجلاس سران ۱۹۷۹ در هاوانا و از آن به بعد در همه نشست‌های مختلف این جنبش حضور داشته‌است. لغو برگزاری هفتمین اجلاس سران در بغداد به دلیل جنگ ایران و عراق و انتقال این اجلاس به دهلی نو از مهم‌ترین رویدادهای جنبش به حساب می‌آید. صدام حسین که توانسته بود در اجلاس هاوانا میزبانی بعدی جنبش را در بغداد بگیرد در اثر حمله آشکار ۲ فانتوم ایرانی به بغداد در عملیات بغداد و ناامن جلوه دادن این شهر به دهلی نو منتقل شد. فیلم سینمایی خلبان با توجه به این رویداد ساخته شده‌است. شانزدهمین اجلاس سران کشورهای غیرمتعهد در روزهای ۹ و ۱۰ شهریور ۱۳۹۱ (۳۰ و ۳۱ اوت ۲۰۱۲) در تهران برگزار شد.[7]

ریاست دوره‌ای جنبش عدم تعهد

فهرست ریاست دوره‌ای جنبش عدم تعهد (به انگلیسی: Secretary-Generals of the Non-Aligned Movement) از زمان تأسیس در سال ۱۹۶۱ میلادی (۱۳۴۰ خورشیدی) تا کنون

دوره کشور از تاریخ تا تاریخ شعار
اول  یوگسلاوی ۱ سپتامبر ۱۹۶۱ ۵ اکتبر ۱۹۶۴
دوم  جمهوری متحده عربی ۵ اکتبر ۱۹۶۴ ۸ سپتامبر ۱۹۷۰
سوم  زامبیا ۸ سپتامبر ۱۹۷۰ ۵ سپتامبر ۱۹۷۳
چهارم  الجزایر ۵ سپتامبر ۱۹۷۳ ۱۶ اوت ۱۹۷۶
پنجم  سری‌لانکا ۱۶ اوت ۱۹۷۶ ۴ فوریه ۱۹۷۸
۴ فوریه ۱۹۷۸ ۹ سپتامبر ۱۹۷۹
ششم  کوبا ۱۰ سپتامبر ۱۹۷۹ ۶ مارس ۱۹۸۳
هفتم  هند ۱۹۸۳ ۱۹۸۳
۱۲ مارس ۱۹۸۳ ۶ سپتامبر ۱۹۸۶
هشتم  زیمبابوه ۶ سپتامبر ۱۹۸۶ ۷ سپتامبر ۱۹۸۹
نهم  یوگسلاوی ۷ سپتامبر ۱۹۸۹ ۱۵ مه ۱۹۹۰
۱۵ مه ۱۹۹۰ ۱۵ مه ۱۹۹۱
۳۰ ژوئن ۱۹۹۱ ۶ دسامبر ۱۹۹۱
۶ دسامبر ۱۹۹۱ ۷ سپتامبر ۱۹۹۲
دهم  اندونزی ۷ سپتامبر ۱۹۹۲ ۲۰ اکتبر ۱۹۹۵
یازدهم  کلمبیا ۱۸ اکتبر ۱۹۹۵ ۷ اوت ۱۹۹۸
۷ اوت ۱۹۹۸ ۲ سپتامبر ۱۹۹۸
دوازدهم  آفریقای جنوبی
سیزدهم  مالزی ۲۰ فوریه ۲۰۰۳ ۳۱ اکتبر ۲۰۰۳
۳۱ اکتبر ۲۰۰۳ ۱۵ سپتامبر ۲۰۰۶
چهاردهم  کوبا ۱۶ سپتامبر ۲۰۰۶ ۲۴ فوریه ۲۰۰۸
۲۰۰۶ ۲۰۰۹
پانزدهم  مصر ۱۶ ژوئیه ۲۰۰۹ ۱۱ فوریه ۲۰۱۱ همبستگی بین المللی برای توسعه و صلح
۱۱ فوریه ۲۰۱۱ ۳۰ ژوئن ۲۰۱۲
۳۰ ژوئن ۲۰۱۲ ۲ اوت ۲۰۱۲
شانزدهم  ایران ۳۰ اوت ۲۰۱۲ ۳ اوت ۲۰۱۳ صلح پایدار از طریق حاکمیت جهانی مشترک
۳ اوت ۲۰۱۳ ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۶
هفدهم  ونزوئلا ۱۶ سپتامبر ۲۰۱۶ ۲۶ اکتبر ۲۰۱۹ صلح ، حاکمیت و همبستگی برای توسعه
هجدهم  جمهوری آذربایجان ۲۶ اکتبر ۲۰۱۹ رعایت اصول باندونگ برای اطمینان از پاسخگویی هماهنگ و کافی به چالش های جهان معاصر

اعضا، ناظران و مهمانان
ملک فیصل عربستان، جمال عبدالناصر، امام احمد از یمن شمالی و محمد امین الحسینی در کنفرانس باندونگ ۱۹۵۵

اعضای کنونی

اعضای سابق

ناظران

کشورها و سازمان‌های زیر در مقام ناظر قرار دارند.

سازمان‌ها
  1. اتحادیه آفریقا (سازمان وحدت آفریقا)
  2. اتحادیه کشورهای مشترک‌المنافع (یا اتحادیه کشورهای همسود)
  3. اتحادیه عرب
  4. سازمان همکاری اسلامی
  5. شورای جهانی صلح
  6. سازمان ملل متحد
  7. سازمان همبستگی مردمی آفریقا-آسیا
  8. جبهه آزادیبخش ملی سوسیالیست کاناک
  9. جنبش استقلال ملی هوستوسیان
  10. سازمان بین‌الدولی کشورهای در حال توسعه[8]

مهمان

هیچ مهمان دائمی وجود ندارد اما اغلب چند کشور غیرعضو در کنفرانس حضور دارند. علاوه براین، تعداد زیادی از سازمان‌ها چه از درون سازمان ملل یا بیرون از سازمان معمولاً دعوت می‌شوند.

جستارهای وابسته

پانویس
  1. BBCPersian.com
  2. از جمله عبدالرشیدی در جنبش عدم تعهد، تهران، سروش، ۱۳۶۵، ص ۲۰
  3. عبدالرشیدی، علی اکبر؛ جنبش عدم تعهد، تهران، سروش، ۱۳۶۵، ص ۲۰.
  4. «جنبش عدم تعهد». بایگانی‌شده از اصلی در ۳ سپتامبر ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۲۷ اوت ۲۰۱۲.
  5. کاول، ب. ن، ن، افق‌های نوین جنبش عدم تعهد، ترجمه علی آذرنگ، تهران، نشر روز، ۱۳۶۵، ص ۲۶
  6. پژوهشکده باقر العلوم
  7. خبرگزاری روزنو
  8. آشنایی با اعضای جنبش عدم تعهد همشهری آنلاین

منابع

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.