سودان

سودان (به عربی: السودان) (به انگلیسی: Sudan) با نام رسمی جمهوری سودان (به عربی: جمهورية السودان) (به انگلیسی: Republic of the Sudan) کشوری در شمال خاوری آفریقا و پایتخت آن خارطوم است.

مختصات: ۱۵°۳۷′۵۹″ شمالی ۳۲°۳۱′۵۹″ شرقی

جمهوری سودان Republic of the Sudan جمهوریة السودان (عربی ) Jumhūriyyat as-Sūdān سودان
پرچم نشان ملی
شعار: النصر لنا (عربی ) "An-Naṣr lanā" "Victory is ours"
سرود: نحن جندالله، جند الوطن (عربی ) سرود ملی سودان (انگلیسی: "We are the Soldiers of God, the Soldiers of the Nation"‎)
Sudan in dark green, disputed regions in light green.
پایتخت و بزرگترین شهر	خارطوم ۱۵°۳۸′ شمالی ۰۳۲°۳۲′ شرقی
زبان(های) ملی	عربی
نام(های) اهلیت	Sudanese
حکومت	فدرالیسم دولت موقت
• Chairman of the Sovereignty Council[1]	Abdel Fattah al-Burhan
• فهرست رئیسان دولت سودان	عبدالله حمدوک
قوه مقننه	Transitional Legislative Council
Formation
• Anglo-Egyptian Sudan colonization	۱۸۹۹
• Independence and end of the Anglo-Egyptian rule	۱ ژانویه ۱۹۵۶
• Secession of سودان جنوبی	۹ ژوئیه ۲۰۱۱
• کودتای ۲۰۱۹ سودان	۱۱ آوریل ۲۰۱۹
• Constitutional Declaration	۴ اوت ۲۰۱۹
مساحت
• کل	۱٬۸۸۶٬۰۶۸ کیلومترمربع (۷۲۸۲۱۵مایل‌مربع) (15ام)
جمعیت
• برآورد سال ژوئن ۲۰۱۹	41,592,539[2] (33ام)
• سرشماری ۲۰۰۸	30,894,000 (disputed)[3]
• تراکم	۲۱٫۳ /به ازای هر کیلومترمربع (۵۵٫۲ /مایل‌مربع)
تولید ناخالص داخلی (GDP)  برابری قدرت خرید (PPP)	برآورد ۲۰۱۸
• کل	$۱۷۷٫۶۷۸ بیلیون[4]
• سرانه	$4,232[5]
تولید ناخالص داخلی (GPD) (اسمی)	برآورد ۲۰۱۸
• کل	$۳۳٫۹۰۳ بیلیون[6]
• سرانه	$808[7]
شاخص جینی (۲۰۰۹)	۳۵٫۳[8]
شاخص توسعه انسانی (۲۰۱۸)	▲ ۰٫۵۰۷[9] 168ام
واحد پول	پوند سودان (SDG)
منطقه زمانی	یوتی‌سی+۲ (CAT)
گاه‌شماری	dd/mm/yyyy
جهت رانندگی	right
پیش‌شماره تلفنی	+۲۴۹
کد ایزو ۳۱۶۶	SD
دامنه سطح‌بالا	.sd سودان.

سودان از شمال با مصر و از شمال باختری با لیبی و از باختر با چاد و از جنوب باختری با آفریقای مرکزی و از جنوب با سودان جنوبی و از جنوب خاوری با اتیوپی و از خاور با اریتره مرز مشترک دارد، همچنین سودان از خاور به دریای سرخ پیوند می خورد.

سودان ۴۳ میلیون نفر جمعیت دارد و واحد پول آن پوند سودان است. بیش از ۹۷ درصد از مردم این کشور مسلمان هستند.[10] پیش از سال ۲۰۰۵ زبان عربی تنها زبان رسمی سودان بود.[11] در قانون اساسی سال ۲۰۰۵ عربی و انگلیسی، هر دو، به عنوان زبان‌های رسمی کشور اعلام شدند.[12]

این کشور سومین کشور بزرگ آفریقا و نیز دومین کشور بزرگ جهان عرب پس از الجزایر است. سودان بزرگ‌ترین کشور آفریقا و بزرگ‌ترین کشور جهان عرب بود تا این‌که در سال ۲۰۱۱ سودان جنوبی در پی برگزاری یک همه‌پرسی از این کشور جدا شد.

نام این کشور از گزاره عربی «بلاد السودان» گرفته شده که به معنی «سرزمین سیاهان» است. کشور سودان در سال ۱۹۵۶ استقلال خود را از بریتانیا به دست آورد. به استثنای یک دوره ۱۰ ساله بین سال‌های ۱۹۷۲ و ۱۹۸۳ میلادی، کشور سودان از زمان کسب استقلال دستخوش ناآرامی سیاسی و جنگ داخلی بوده‌است.[13] این کشور با دو جنگ داخلی و جنگ دارفور روبه‌رو بوده و با مسائلی چون پاکسازی قومی و برده‌داری درگیر است.[14]

در شاخص احساس فساد، این کشور به عنوان یکی از فاسدترین کشورهای جهان از نظر میزان فساد اداری و اختلاس ذکر شده‌است.[15] بر پایه شاخص گرسنگی جهانی که در سال ۲۰۱۳ منتشر شد سودان پنجمین کشور جهان از نظر گستردگی گرسنگی در جهان است و از این نظر در وضعیت هشداردهنده‌ای به‌سر می‌برد.[16] سودان از دیدگاه آثار باستانی، بسیار غنی است و در این کشور، دست‌کم در حدود ۲۲۳ هرم وجود دارد که بیشتر از هر کشور دیگری در دنیا، از جمله کشور مصر است. غالب این هرم‌ها مربوط به مجموعه هرم‌های نوبی‌ است[17]

تاریخ

در ۱۸۲۰ و ۱۸۲۱ سودان به دست مصری‌ها تسخیر شد. در دههٔ ۱۸۸۰ یک رهبر اسلامی که ادعای مهدویت می‌کرد مصری‌ها را به مبارزه طلبید. پیروان این شخص خارطوم را فتح کردند. آنها در ۱۸۸۵ ارتشبد چارلز جورج گوردن، فرماندار کل سودان را که منتصب مصریان بود کشتند و یک حکومت مذهبی بر پا کردند. بریتانیا در امور این کشور مداخله کرد و از ۱۸۹۹ سودان مشترکاً از سوی بریتانیا و مصر اداره می‌شد. پس از جنگ جهانی اول ملی‌گرایی در سودان به شدت رشد کرد اما استقلال تا ۱۹۵۶ به دست نیامد.

کشور سودان در سال ۱۹۵۶ استقلال خود را از بریتانیا به دست آورد. به استثنای یک دوره ۱۰ ساله بین سال‌های ۱۹۷۲ و ۱۹۸۳ میلادی، کشور سودان از زمان کسب استقلال دستخوش ناآرامی سیاسی و جنگ داخلی بوده‌است.[18] سودان از نظر سیاسی همچنان بی‌ثبات و حکومت آن به‌طور متناوب در دست غیر نظامیان و نظامیان است. آخرین بار نظامیان طی کودتایی در ژوئن ۲۰۱۹ به قدرت رسیدند.

دارفور بخشی در غرب سودان است که از سال ۲۰۰۳ در آن درگیری‌هایی آغاز شده‌است. اهالی دارفور اکثراً آفریقایی‌تبار اما پیرو دین اسلام هستند اما از نحوه اختصاص بودجه دولتی ناخرسندند و دولت را متهم کرده‌اند که در این زمینه، بین آنان و اهالی عرب‌تبار منطقه تبعیض قائل می‌شود. آفریقایی‌تباران دارفور، که گروه‌های مسلحی را برای مقابله با دولت مرکزی تشکیل داده‌اند، گفته‌اند که دولت گروه‌های شبه نظامی عرب تبار ایجاد کرده و آن‌ها را برای سرکوب آفریقایی‌تباران به کار می‌برد.[18]

سودان جنوبی پس از سال‌ها جنگ، در سال ۲۰۱۱ از کشور سودان مستقل شد. هنوز اما دو کشور به لحاظ اقتصادی به هم وابسته هستند. سودان جنوبی نفت دارد و برای فروش نفتش مجبور است که آن را از طریق خطوط لوله‌ای که از سودان می‌گذرد به تانکرهای خریداران برساند.

در جنگ داخلی سودان که ریشه‌های قومی و مذهبی داشت و نهایتاً در سال ۲۰۱۱ به جدایی و تأسیس کشور مستقل سودان جنوبی انجامید، بیش از یک میلیون نفر جان خود را از دست دادند. مالکیت منطقه ابییی که دارای ذخایر غنی نفت خام است میان سودان و سودان جنوبی که در سال ۲۰۱۱ از سودان جدا شد، مورد مناقشه است. منطقه ابییی از زمان استقلال سودان جنوبی تحت اداره موقت نیروهای پاسدار صلح سازمان ملل متحد قرار داشته‌است. در این منطقه، قبیله دینکا انگاک که عمدتاً کشاورز هستند طرفدار حکومت سودان جنوبی بوده ولی کوچ‌نشینان عرب‌تبار که عمدتاً دامدار هستند حامی دولت سودان هستند.[19]

دوران باستان

سردیس یک شاه نوبی.

سرزمین سودان از لحاظ تاریخی بخش‌های بزرگی از فرمانروایی‌های کوش و نوبیه را تشکیل می‌داده‌است.[20]

نوبیه منطقه‌ای است در حاشیه رودخانه نیل که اکنون میان کشورهای مصر و سودان قرار گرفته‌است. نوبیه از دوران نوسنگی سکونت‌گاه انسان بوده و پس از آن نیز نزدیک به ۲۳۰۰ سال پیش از میلاد مسیح، دارای پادشاهی مستقلی بود و سپس بخشی از قلمرو شماری از فرعون‌های مصر قرار گرفت.[21]

یکی از شاهان کوشی در سده هشتم پیش از میلاد به مصر حمله برد و بدین طریق، شاهان کوشی به مدت یک سده به عنوان دودمان بیست‌وپنجم از فرعون‌ها، بر مصر فرمان راندند. فرعون‌های کوشی در زمانی از جنوب کردفان تا صحرای سینا را در قلمرو خود داشتند. شاه پیه کوشید تا قلمرو خود را به خاور نزدیک گسترش دهد اما سارگون دوم، شاه آشور، او را شکست داد. کوشی‌های سودان سرانجام از آشوری‌ها شکست خورده و از مصر رانده شدند.

ورود اسلام

تا آغاز سده هشتم میلادی شمال آفریقا به اسلام گروید. دوره طولانی بازرگانی توسعه یابنده از طریق فعالیت‌های اسلامی که با تغییر دین تدریجی بازرگانان سودان توسط شرکای بربرشان از صحرا همراه بود. دست کم تا سده نهم، اسلام به بازارهای سودان غربی راه یافت اما تأثیر اولیه آن اندک بود. دومین دوران رشد و نفوذ اسلام در سواحل غربی به سمت جنوب صحرای آفریقا و از جنوب تا کمربند سودان و منطقه نیل راه یافت. در این میان، نقش بازرگانی و مهاجرت‌های اقتصادی را در توسعه اسلام در قاره آفریقا باید مهم شمرد. از سوی دیگر در حوزه سواحل شرقی آفریقا، اسلام از طریق بازرگانان عرب برخاسته از سرزمین‌های عرب‌زبان منطقه خاورمیانه و نیز خلیج فارس وارد کشورهای ساحلی شد و البته گسترش اسلام در آفریقای مرکزی نیز اتفاق افتاد اما مانند مناطق شرقی و غربی آفریقا نبود. اما، گسترش شرقی اسلام در جهت کمربند سودانی فقط از حدود سده ۱۱ تا ۱۴ میلادی رخ داد و البته از طریق حکومت‌های دینی از سده هفدهم تقویت و استوار شد.

دوران ترکی و مهدوی

محمد احمد المهدی فرمانروای سودان.

تا سال ۱۸۲۰ که حکومت مشترک ترک و مصر بر سراسر شمال و جنوب سودان استقرار داشت، اطلاعات محدودی از تاریخ و وضعیت سیاسی این کشور در دست است.[22] تاریخ جدید سودان را باید از زمان لشکرکشی و ورود نیروهای نظامی محمدعلی پاشای مصری به ایالات سودان و فتح آن (۱۸۲۰–۱۸۲۱ میلادی) آغاز کرد. حکومت مشترک دو کشور ترکیه و مصر تا سال ۱۸۸۱ ادامه یافت. با سلطه امپراتوری بریتانیا بر مصر، دامنه نفوذ آن، تا سودان گسترش یافت. خدیو مصر اداره بخش اعظمی از سودان را به بریتانیایی‌ها سپرد. پس از آن نیز ارتشبد چارلز جرج گوردون از طرف خدیو مصر، فرماندار کل سودان شد. بدین ترتیب سودان اگرچه رسماً تحت کنترل مصریان بود اما در واقع مستعمره بریتانیا به‌شمار می‌آمد.[23]

جنبش محمد احمد المهدی شناخته شده به «مهدی سودانی» که به جنبش المهدی معروف است در میان سال‌های ۱۸۸۰–۱۸۸۱ میلادی، بر ضد حکومت ترکی-مصری سودان صورت گرفت. در سال ۱۸۸۰ میلادی و در میانه بحران، مهدی سودانی با ادعای مهدویت، توانست طرفدارانی را گرد خود جمع کند و جنبشی را شکل دهد که به پیروزی مهدیون و شکست و خروج اشغالگران از سودان انجامید.[23]

در آغاز سال ۱۸۸۴ میلادی، نیروهای محمد احمد در همه ایالت‌های سودان حضور داشتند. اما هنوز حکومت محمد احمد تشکیل نشده بود. در فوریه ۱۸۸۴ میلادی بریتانیا با تغییر راهکنش و به قصد سازش با محمد احمد مهدی سودانی، سودان را مستقل از مصر اعلام کرد و ارتشبد گوردون را به مقام فرمانداری کل سودان منصوب کرد. محمد احمد پس از آنکه ام درمان را پایتخت خویش قرار داد در طی یک بیماری در ژوئن ۱۸۸۵ میلادی درگذشت.[23]

با مرگ محمد احمد بین پیروان او اختلاف افتاد و سرانجام «عبدالله» به همراه نیروهایش که به «انصار» معروف شدند در سال ۱۸۹۱ توانستند کلیه مخالفان را سرکوب نمایند.[24] در سال‌های ۱۸۸۹و ۱۸۹۰ میلادی، خشکسالی و گرسنگی و بیماری‌های واگیر دار، سودان را در کام خود کشید در چنین وضعیتی در سال ۱۸۹۶ بریتانیا و فرانسه به ترتیب از شمال و از غرب وارد عملیات نظامی علیه دولت عبدالله شدند. نیروهای مشترک بریتانیایی-مصری به فرماندهی لرد هربرت کیچنر در سپتامبر ۱۸۹۸ میلادی، ام درمان، مرکز دولت عبدالله را اشغال کردند و عبدالله با اندک نیروی باقیمانده‌اش به سمت کردفان عقب‌نشینی کردند و بدین طریق سودان عملا مستعمره کامل بریتانیا شد. مدتی بعد، عبدالله به قتل رسید.[23] در ادامه سلطه کامل بریتانیا بر سودان، نیروهای باقی‌مانده «المهدی» نیز در شهر «ام درمان» در جنگی با نیروهای بریتانیایی شکست خورده و کاملاً منهدم شدند و به این شکل بریتانیا سودان را تا ۶۰ سال تحت انقیاد کامل خود درآورد. در سال ۱۸۹۹ سودان به‌طور کامل، مستعمره بریتانیا شد.[25] در همین سال «سر رجینالد وینگیت» در سمت فرماندار کل سودان سازمان اداری سودان را با اقتباس از تشکیلات بریتانیایی پی‌ریزی کرد.

دوره معاصر

پس از استقلال مصر در سال ۱۹۲۲ یکی از افسران سودانی به نام «علی عبداللطیف» با همکاری مصر جنبش استقلال طلبانه‌ای را آغاز کرد. سال ۱۹۲۴ سرآغاز مبارزات مردم سودان علیه استعمار بریتانیا به‌شمار می‌رود و کم‌کم فکر استقلال بین طبقات مختلف و دانشجویان سودانی رشد یافت. در سال ۱۹۴۳ حزب سیاسی «العشقاد» و حزب دیگری به نام امه هر دو با هدف استقلال‌طلبی تأسیس شدند.[26] در نوامبر ۱۹۵۳ سودانی‌ها برای نخستین بار در انتخابات مجلس کشور خود شرکت کردند و حزب «العشقاد» با ۵۱ کرسی به رهبری «اسماعیل ازهری» به پیروزی رسید. در سال ۱۹۵۵ مجلس مؤسسان ملی خواستار خروج کلیه نیروهای بریتانیایی از این کشور شد و در دسامبر همان سال مجلس سودان تصمیم به استقلال سودان به عنوان یک کشور مستقل و حاکم گرفت. نهایتاً در سال ۱۹۵۶ پرچم‌های بریتانیا و مصر از کشور سودان پایین کشیده شدند و جشن استقلال در ژانویه ۱۹۵۶ برگزار شد.[27]

در سال ۱۹۵۸ ابراهیم عبود کودتا کرد و در سال ۱۹۶۴ دوباره یک دولت ائتلافی تشکیل شد. در سال ۱۹۶۹ سرهنگ جعفر نمیری کودتا کرد و طی ۱۶ سال دیکتاتوری خود را در توسعه روابط آمریکا با آمریکا ادامه داد. در سال ۱۹۸۵ ارتشبد عبدالرحمن سوار الذهب با پشتیبانی حرکت‌ها و جنبش‌های مردم و گروه‌های سیاسی توانست با کودتای بدون خون‌ریزی قدرت را دست بگیرد، اما اعلام کرد که با انتخابات و رأی مردم کنار خواهد رفت و قدرت را به شخص منتخب مردم واگذار خواهد کرد.[28] به این صورت یک سال بعد، صادق المهدی از حزب امه قدرت را به دست گرفت. در ۳۰ ژوئن ۱۹۸۹ ارتشبد عمر حسن البشیر با یک حرکت نظامی بدون خون‌ریزی، حکومت المهدی را سرنگون و قدرت را به دست گرفت و دولت نجات ملی را برقرار کرد. او طی انتخابات ریاست جمهوری در سال ۱۹۹۶ با اکثریت آرا به ریاست‌جمهور سودان رسید.[29][30]

عمر البشیر

در سال ۱۹۸۹ (میلادی) عمر البشیر، قدرت را در جریان یک کودتای نظامی بدست گرفت و خارطوم را به مرکزی برای گروه‌های جهادی مسلح تبدیل کرد. سودان برای القاعده و دیگر گروه‌های تندرو تبدیل به پایگاهی برای حمله به آمریکا، عربستان سعودی، مصر، اتیوپی، اوگاندا، کنیا، و دیگر نقاط جهان شد. به دنبال نخستین حمله به مرکز تجارت جهانی در نیویورک در ۱۹۹۳ ایالات متحده، سودان را در فهرست دولت‌های پشتیبان تروریسم قرار داد.[31]

تحریم‌های مالی بین‌المللی و فشار نظامی کشورهای همسایه که از شورشیان سودانی پشتیبانی می‌کردند باعث شد تا این کشور سه سال بعد، اسامه بن لادن و دیگر نیروهای جهادی را اخراج کند. بلافاصله پس از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ سازمان‌های اطلاعاتی سودان همکاری نزدیکی را با آژانس اطلاعات مرکزی (سیا) آغاز کردند. اما کنگره ایالات متحده آمریکا به دلایلی چون جنگ دارفور و نقض حقوق بشر توسط دولت، از خارج کردن سودان از فهرست پشتیبانان تروریسم، خودداری کردند. به تلافی این رفتار، دولت عمر البشیر به همکاری پنهانی خود با حماس و ایران ادامه داد و دستکم در دو مقطع، جنگنده‌های اسرائیلی در سواحل سودان به کشتی‌هایی حمله کردند که گفته می‌شد حاوی اسلحه برای حماس بودند.[31]

جنگ دارفور

نقشه منطقه دارفور در غرب سودان.

در منطقه دارفور درگیری‌های خشن میان گروه‌های قومیتی، بر سر مالکیت زمین، امری رایج بود. در پایان دهه ۱۹۸۰ یک جنبش برتری‌جویانه عرب پا گرفت که گفته می‌شد مورد پشتیبانی معمر قذافی بود. گروه‌هایی مانند «فور» ها، «زغاوه» ها و «ماسالیت» ها احساس می‌کردند که دولت، جانب عرب‌ها را گرفته‌است. آغاز جنگ دارفور را معمولاً سال ۲۰۰۳ می‌دانند. با این حال جنبش‌های شورشی، پیش از آن شکل گرفته بودند.[32] مقامات سازمان ملل متحد در مارس ۲۰۰۴ گفتند که شبه نظامیان جنجوید هوادار دولت به قتل عام سازماندهی شده روستاییان غیر عرب در دارفور دست زده‌اند. «سند دوحه برای صلح در دارفور» در مه ۲۰۱۱ در قطر امضا شد. اما در سپتامبر ۲۰۱۲ درگیری با شورشیان در دارفور و کردفان جنوبی رخ داد.[33] سازمان ملل متحد تعداد کشته‌شدگان جنگ دارفور را سیصد هزار تن و تعداد آوارگان آن را دو و نیم میلیون نفر تخمین زده‌است.[34]

در چند سال اخیر، بزرگترین عامل تلفات جانی در دارفور، درگیری میان گروه‌های مختلف عرب بوده‌است. با اینکه تصور رایج دربارهٔ این درگیری، ستیز شورشیان آفریقایی‌تبار با دولت و اعراب دارفوری است، برخی گروه‌های کوچکتر آفریقایی‌تبار هم برای خارطوم جنگیده‌اند.[32]

دیوان کیفری بین‌المللی در سال ۲۰۰۹ میلادی کیفرخواستی را علیه عمر البشیر به دلیل ارتکاب به جرایم جنگی در دارفور صادر کرد اما او هنوز دستگیر نشد. او متهم است که بر اقدام برای پاک‌سازی قومی بخشی از جامعه فورها، زغاوه‌ها و ماسالیت‌ها نظارت کرده‌است.

جغرافیا

تقسیمات کشوری سودان پیش از جدایی سودان جنوبی

جمهوری سودان با یک ۱٬۸۸۶٬۰۶۸ کیلومتر مربع (۷۲۸٬۲۱۵ مایل مربع) گستره در شمال آفریقا و در کنار دریای سرخ، میان مصر و اریتره است. درازای کرانه‌های سودان به ۸۵۳ کیلومتر می‌رسد. همچنین این کشور از سوی شمال ۱۲۷۳ کیلومتر با مصر، از شمال باختری ۳۸۳ کیلومتر با لیبی، از سمت باختر ۱۳۶۰ کیلومتر با چاد، از سمت جنوب باختری ۱۱۶۵ با جمهوری آفریقای مرکزی، از سمت جنوب با جمهوری سودان جنوبی و بالاخره از سمت شرق ۶۰۵ کیلومتر با اریتره مرز مشترک دارد.

بخش پهناوری از سودان را دشت‌های بزرگی تشکیل می‌دهد که به دست دره بزرگ رودخانه نیل به دو بخش خاوری و باختری جدا می‌شود. همچنین ۵ درصد از خاک این سرزمین را زمین‌های قابل کشت و ۴۶ درصد از آن را چراگاه‌های طبیعی شامل می‌شوند. پست‌ترین بخش سودان در کرانهٔ دریای سرخ هم سطح آبهای جهان است و بلندای بلندترین بخش این کشور در قله دریبا به ۳٬۰۴۲ کیلومتر (۱٬۸۹۰ مایل) می‌رسد. آب و هوای سودان گرم و خشک است.

آب و هوا

زمین‌های سودان، دشت گسترده‌ای است و کوه‌ها و بلندی‌های آن در جنوب و دورترین بخش باختری آن قرار دارد. کوه‌های نوبه در مرکز و کوه‌های دریای سرخ دربخش خاوری سودان هستند. سودان دربخش مداری آفریقا است و آب و هوای آن در جنوب استوایی و در مرکز سافنا و در شمال قاره‌ای است. بخش دریای سرخ خاوری دارای باران‌های زمستانی است و از مارس تا ژوئن (≈اسفند تا خرداد) درجه گرمای بالاست و در روز به ۴۲ و در شب ۲۷ درجه سلسیوس می‌رسد. با ریزش باران درجه گرما کاهش یافته و از ماه ژوئیه تا اکتبر (≈تیر تا مهر) ادامه می‌یابد. از نوامبر تا فوریه (≈آبان تا بهمن) هوا گرم و معتدل شده و درجه گرما در روز به ۳۰ درجه و در شب ۱۶ یا پائین‌تر می‌رسد.

مردم

  ایالات شمالی و مرکزی سودان

  منطقه دارفور

  منطقه شرقی سودان

  منطقه ابیه

  کردفان جنوبی و ایالات نیل آبی

هماهنگ با تازه‌ترین برآورد، جمهوری سودان بیش از ۴۳٫۷ میلیون نفر جمعیت دارد که ۴۵ درصد از آن‌ها زیر ۱۴ سال، ۵۳ درصد بین ۱۵ تا ۶۵ سال و ۲ درصد بقیه بیشتر از ۶۵ سال سن دارند.

نرخ رشد سالانه جمعیت سودان ۲٫۴٪ درصد است. این کشور به ازای هر هزار نفر از جمعیت خود ۵۸/۳۴ نفر نرخ زاد و ولد، ۲۸/۱۲ نفر نرخ مرگ و میر و ۷/۰ نفر نرخ کوچ کردن دارد. امید به زندگی در بین مردان سودانی به ۶۴ سال و در زنان این کشور به ۶۸ سال می‌رسد.

از سوی دیگر ۵۲ درصد از ساکنان کشور سودان پیش از جدا شدن سودان جنوبی، از نژاد سیاه‌پوستان آفریقایی، ۳۹ درصد عرب و ۸ درصد از نژاد قبیله «بجا» بودند اما امروزه بیشتر مردم سودان از نژاد عرب سودانی هستند. اما در بعضی بخش‌های جنوبی و همچنین در دارفور، اکثریت با نژاد سیاه است.

دین در سودان[35]
دین			درصد
مسلمان			۹۷%
مسیحی			۳%

مسلمانان ۹۷ درصد، و ۳ درصد باقی‌مانده را پیروان ادیان محلی آنیمیست و مسیحیان و قبطی‌ها تشکیل می‌دهند. همچنین اقلیتی از پیروان مذهب شیعه دوازده‌امامی در شهرهای خارطوم، ام درمان، شندی، ابوزبد، پورت سودان و دیگر استان‌های این کشور زندگی می‌کنند.

بیشتر مسلمانان سودان، مالکی مذهب و بخش زیادی از آنان تابع مذهب‌های تصوف و مقید به آداب و رسوم آنان هستند. انبوه مکتب‌خانه‌های قرآنی که به کودکان خردسال خواندن و حفظ قرآن را با همان لوح‌های چوبی قدیم آموزش می‌دهند از ویژگی‌های جامعه سنتی و مذهبی سودان به‌شمار می‌آید.

عربی، زبان رسمی سودان است و زبان انگلیسی زبان دوم به‌شمار می‌آید.

دست کم ۵۹٫۹٪ از مردان و ۴۴٫۹٪ از زنان بالای ۱۵ سال سودان باسوادند. جنگ‌های خونین سودان با همسایگان و درگیری‌های داخلی این کشور از پیشرفت امکانات و بهداشت در این کشور جلوگیری کرده‌است. این کشور در چند سال گذشته از داشتن خوراک و بهداشت، بی‌بهره بوده‌است.

استان‌ها

استان‌های سودان

کشور سودان به ۱۵ استان بخش شده‌است که به آن‌ها ولایت می‌گویند، نام این استان‌ها و مراکز آن‌ها در فهرست زیر آمده‌است:

دریای سرخ - پورت سودان جزیره - ود مدنی دارفور جنوبی - نیالا کردفان جنوبی - کادوقلی استان خارطوم - خارطوم سِنار - سنجه دارفور شمالی - فاشر کردفان شمالی - ابیض

شمالیه - دنقلا دارفور غربی - جنینه قضارف - قضارف کسلا - کسلا رود نیل - دامر نیل سفید - ربک نیل آبی - دمازین

۱۰ استان سودان در روز ۱۸ تیر سال ۱۳۹۰ مستقل و کشور سودان جنوبی را به وجود آوردند این استانها عبارتند از:

استوائیه شرقی - کبویتا استوائیه غربی - یامبیو استوائیه وسطی (نام قدیم: بحرالجبل) - جوبا بحرالغزال شمالی - اویل بحرالغزال غربی - واو

جونقَلی - بور دریاچه‌ها - رمبیک نیل بالا - ملکال واراب - واراب وحدت - بانتیو

اقتصاد

جنگ‌های داخلی، ناپایداری دیرین دستگاه سیاسی، ویژگی‌های بد آب‌وهوایی، پایین بودن ارزش کالاهای تولیدی در بازار جهانی و سیاست‌های نادرست اقتصادی از عمده دلایل تنگ‌دستی اقتصادی سودان به‌شمار می‌روند. کم و بیش ۸۰ درصد از نیروی کار این کشور در بخش کشاورزی کار می‌کنند ولی این بخش بیشتر غیرمکانیزه و پیشرفت چندانی نداشته‌است. صنایع سرپای سودان نیز بیشتر در زمینه فرآوری و تبدیل فراورده‌های کشاورزی ایجاد شده‌اند.

سودان کشوری با اقتصاد نفتی بود و از درآمدهای نفتی، برای رشد اقتصادی بهره می‌برد تا اینکه سودان جنوبی، از این کشور جدا شد و ۷۵ درصد از منابع نفتی سودان را گرفت. گوشه‌گیری کشور سودان در جهان، آسیب‌های فراوانی به اقتصاد این جمهوری وارد کرده‌است. ولی دولت این کشور به تازگی تصمیم گرفته تا با استفاده از الگوهای خارجی به بهبود بخش نفت بپردازد.

امتیازهای نفت و گاز در سودان - ۲۰۰۴.

میزان تولید ناخالص داخلی سودان در سال ۱۹۹۹ به ۴/۱۱ میلیارد دلار رسید که دست کم ۴۱ درصد از آن مربوط به بخش کشاورزی، ۱۷ درصد مربوط به بخش صنعت و ۴۲ درصد مربوط به بخش خدمات است. نرخ رشد تولید ناخالص داخلی این کشور در پایان سال ۱۹۹۹ میلادی به ۴ درصد رسید، درحالی که میانگین نرخ یاد شده در میان سال‌های ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۸ (۹۵/۲-) درصد بود.

سودان کشور تهی‌دستی است. به‌طوری‌که درآمد سرانه ملی آن به تازگی از ۳۲۰ دلار فراتر نرفته‌است و دست کم ۴۷ درصد از مردم آن در زیر خط فقر زندگی می‌کنند. نرخ تورم این کشور کم و بیش ۲۰ درصد است و شاخص بهای کالا و خدمات مصرفی آن رشدی برابر با ۱۶ درصد در سال دارد. سودان نزدیک به ۱۲ میلیون تَن نیروی کار دارد و نرخ بیکاری آن بیش از ۴۰ درصد است.

سودان، گنجایش تولید یک میلیارد و ۸۱۵ میلیون کیلووات ساعت انرژی الکتریکی دارد و دارای اندوخته‌های سرشار از سنگ آهن، نفت، مس، کروم، روی، تنگستن، میکا، نقره و طلاست. تولید طلای سودان در آستانه سال ۲۰۰۰ میلادی به حدود ۵ تُن در سال رسید. پارچه، سیمان، فراورده‌های نفتی، شکر، صابون، و کفش، مهم‌ترین تولیدات صنعتی سودان هستند. بیشترِ فراورده‌های کشاورزی این سرزمین، پنبه، ارزن، خرما و سبزیجات هستند.

در سال ۱۹۹۳ رئیس‌جمهور آمریکا، بیل کلینتون، سودان را در لیست کشورهای حامی تروریسم قرار داد و سه سال بعد یک رشته اقدامات از جمله منع (انتقال فناوری، فروش قطعات یدکی و به ویژه - و از همه دشوارتر- تحریم معاملات بانکی بین‌المللی به دلار) را به تصویب کنگره رساند؛ امری که صدمه سنگینی به اقتصاد سودان وارد کرد. با این همه خارطوم توانست به دلیل رونق قیمت نفت و سرمایه‌گذاری چین از سال ۱۹۹۹ در این زمینه، کمابیش به اموراتش ادامه دهد. مشارکت پکن، اکتشافات را توسعه داده و به خصوص با ساخت لوله‌های نفت که منطقهٔ میدان های نفتی در بندر سودان را به هم مرتبط می‌کرد، طی پانزده سال، توانست سرمایه‌گذاری گسترده‌ای در سودان بکند (بیش از ۱۴ میلیارد دلار- ۸٬۱۱ میلیارد یورو) این کشور تا سال ۲۰۱۰ روی طلای سیاه زندگی می‌کرد تا زمانی که جنوب سودان، منطقه‌ای که ۹۰٪ ذخایر نفتی در آن قرار گرفته، پس از برگزاری یک همه‌پرسی بین‌المللی از سودان جدا شد.[36]

سودان در سال ۱۹۹۹ بالغ بر ۵۸۰ میلیون دلار کالا به خارج فرستاد که بیشتر شامل پنبه، کنجد و دام‌های اهلی بود. عربستان سعودی، ایتالیا، آلمان، مصر، فرانسه، ژاپن، و چین بزرگترین خریداران کالا از سودان هستند.

این کشور همچنین در سال ۱۹۹۹ میلادی بیش از ۴/۱ میلیارد دلار کالا خرید که بیشتر شامل مواد خوراکی، فراورده‌های نفتی، کالاهای صنعتی، ماشین آلات و ماشین‌های ترابری، دارو و دستگاه‌های پزشکی، پوشاک و پارچه بود. چین، فرانسه، بریتانیا، آلمان، ژاپن، هلند و کانادا در ردیف عمده‌ترین صادرکنندگان کالا به سودان قرار دارند.

سودان نزدیک به ۲۴ میلیارد دلار بدهی خارجی دارد که دست کم ۵/۷ میلیارد دلار از آن کوتاه مدت است. واحد پول سودان «جنیه» است و پس از جدایی جنوب از شمال و از دست دادن منابع نفتی و جنگلی، نرخ تورم در این کشور افزایش زیادی داشته و هر دلار آمریکا کم و بیش با ۵/۵ جنیه سودان خریداری می‌شود. (نرخ برابری ژوئن۲۰۱۱)

ارتباطات

در سودان بیش از پانصد هزار شماره تلفن ثابت و میلیون‌ها شماره تلفن همراه وجود دارد. مردم این جمهوری امواج ۱۲ ایستگاه رادیویی (AM)، یک ایستگاه رادیویی (FM) و یک ایستگاه رادیویی با طول موج کوتاه را دریافت می‌کنند و برنامه‌های تلویزیون سودان از راه ۳ شبکه دولتی در سراسر کشور پخش می‌شود.

از نظر ویژگی ترابری و راه‌های رفت‌وآمد نیز نزدیک به ۵۳۱۱ کیلومتر راه‌آهن، ۱۱ هزار و ۹۰۰ کیلومتر جاده اصلی و فرعی، ۵۳۱۰ کیلومتر راه آبی، ۷ بندر ماهی‌گیری و بازرگانی، ۶۱ فرودگاه بزرگ و کوچک در سودان وجود دارد که تنها یک فرودگاه از آن‌ها توانایی پذیرش هواپیماهای پهن پیکر را داراست.

مهمترین بندر این کشور پورت سودان است.

سیاست

کودتا و استعفای عمر البشیر

پس از آن‌که ارتش سودان در تاریخ ۱۱ آوریل ۲۰۱۹ (با توافق پشت پرده) کنترل کشور را به دست گرفت، عمر البشیر، به ظاهر، از سوی ارتش مجبور به استعفا و دستگیر شد. عواد ابن عوف، وزیر دفاع سودان گفت: عمر البشیر دستگیر شده و هم اکنون در یک محل امن حفاظت می‌شود. وی اعلام کرد از ساعت ۲۲ تا ۵ صبح حکومت نظامی است و حریم هوایی سودان نیز ۲۴ ساعت و تمام مرزها تا اطلاع ثانوی بسته خواهد بود.[37][38][39][40][41][42]

ائتلاف ارتش و مخالفان پس از کودتا

در ۱۴ مه ۲۰۱۹ شورای نظامی با ائتلاف «آزادی و تغییر» تشکیل شده از غیرنظامیان مخالف و معترض بر سر انتقال قدرت به دولتی غیرنظامی و تشکیل یک دولت موقت برای سه سال به توافق رسیدند. بر پایه این توافق دو سوم کرسی‌های مجلس قانون‌گذاری به ائتلاف «آزادی و تغییر» و دیگر کرسی‌ها به احزاب و تشکل‌هایی که عضو ائتلاف نیستند خواهد رسید.[43]

روابط خارجی

آمریکا

ایالات متحده آمریکا در سال ۲۰۱۷ تحریم‌های تجاری ۲۰ ساله علیه سودان را برداشت و مرحله دوم مذاکرات در نوامبر ۲۰۱۸ به‌منظور خارج کردن سودان از لیست کشورهای حامی تروریسم در جریان است، وزارت خارجه سودان با صدور بیانیه‌ای از شروع مذاکرات در این زمینه استقبال کرده‌است.[44]

ایران

در ۴ ژانویه ۲۰۱۶ سودان کلیه روابط دیپلماتیک خود را به دلیل فشارهای عربستان سعودی و امارات متحده عربی قطع کرد و روابط بین دو کشور به سردی گرایید.[31]

عربستان و امارات

در ۲۱ آوریل ۲۰۱۹ عربستان سعودی و امارات متحده عربی اعلام کردند که برای مستحکم‌تر کردن پوند سودان، یک کمک مالی ۳ میلیارد دلاری به این کشور خواهند کرد. از این ۳ میلیارد دلار، ۲٫۵ میلیارد دلار بابت مواد غذایی، دارویی و فراورده‌های نفتی خواهد بود و نیم میلیارد باقی‌مانده به بانک مرکزی سودان داده خواهد شد.[45]

اسرائیل

در اکتبر ۲۰۲۰ سودان با اسرائیل، پیمان صلح امضا کرد. سودان پنجمین کشور آفریقایی است که کشور اسرائیل را به رسمیت شناخته است و روابط دیپلماتیک را با اسرائیل آغاز می‌کند.[46] با امضای این پیمان، ایالات متحده، نام این کشور را از فهرست دولت‌های پشتیبان تروریسم حذف کرد.[47]

جستارهای وابسته

• کودتای ۲۰۱۹ سودان
• اعتراضات ۲۰۱۳–۲۰۱۱ سودان
• تخاصم چاد و سودان
• دومین جنگ داخلی سودان
• همه‌پرسی استقلال سودان جنوبی
• انقلاب سودان
• فهرست شهرهای سودان
• تیم ملی فوتبال سودان
• نهضت مهدیون (سودان)
• سرود ملی سودان

منابع

1. "Sudan forms 11-member sovereign council, headed by al-Burhan". Al Jazeera. 20 August 2019. Retrieved 24 August 2019.
2. "Population". Official population clock. Archived from the original on 18 سپتامبر 2018. Retrieved 12 اكتبر 2020. Check date values in: |access-date= (help)
3. "Discontent over Sudan census". News24. Cape Town. Agence France-Presse. 21 May 2009. Retrieved 8 July 2011.
4. "Sudan". International Monetary Fund.
5. "Sudan". International Monetary Fund.
6. "Sudan". International Monetary Fund.
7. "Sudan". International Monetary Fund.
8. "Gini Index". World Bank. Retrieved 2 March 2011.
9. "Human Development Report 2019". برنامه عمران ملل متحد. 10 December 2019. Archived from the original (PDF) on 26 May 2020. Retrieved 10 December 2019.
10. "Sudan Overview". UNDP Sudan. Archived from the original on 5 June 2012. Retrieved 20 June 2012.
11. Leclerc, Jacques. "L'aménagement linguistique dans le monde, "Soudan"" (به French). Trésor de la langue française au Québec. Retrieved 31 May 2013.
12. "2005 constitution in English" (PDF). Retrieved 31 May 2013.
13. مؤسسه مطالعاتی و تحقیقاتی آفران. بازدید: مارس ۲۰۱۴.
14. 2009 U.S Dept of State Human Rights Report: Sudan
15. Corruption Perceptions Index 2013. Full table and rankings بایگانی‌شده در ۳ دسامبر ۲۰۱۳ توسط Archive.today. Transparency International. Retrieved: 4 December 2013.
16. Welthungerhilfe, IFPRI, and Concern Worldwide: 2013 Global Hunger Index - The challenge of hunger: Building Resilience to Achieve Food and Nutrition Security. Bonn, Washington D. C. , Dublin. October 2013.
17. Pollard, Lawrence (2004-09-09). "Sudan's past uncovered". BBC News. Retrieved 2010-04-12.
18. مؤسسه مطالعاتی و تحقیقاتی افران. بازدید: مارس ۲۰۱۴.
19. رئیس قبیله دینکا در درگیری مرزی سودان کشته شد. در: بی بی‌سی فارسی. ۱۵ اردیبهشت ۱۳۹۲.
20. Ancient Kingdoms in Land of War, The New York Times
21. روحانی، بیژن: سالگرد نجات بزرگ. در: رادیو زمانه. ۱۱ فروردین ۸۸.
22. وزارت امور خارجه، جمهوری سودان، انتشارات وزارت امور خارجه: تهران ۱۳۶۸. ص۱۳.
23. موثقی، احمد، جنبش‌های اسلامی معاصر، نشر سمت، چاپ دوم ۱۳۷۷.
24. وزارت امور خارجه، جمهوری سودان، انتشارات وزارت امور خارجه: تهران ۱۳۶۸. صص۱۶–۱۷.
25. همان منبع. ص۱۸.
26. کورنون، ماریان، تاریخ معاصر آفریقا (ابراهیم صدقیانی)، انتشارات امیرکبیر: تهران ۱۳۶۵. ص۱۵۱.
27. براکینسکی، بیداری آفریقا (علوی نیا، رضوانی)، انتشارات حقیقت: تهران ۱۳۵۲. ص۴۲.
28. وزارت امور خارجه، جمهوری سودان، انتشارات وزارت امور خارجه: تهران ۱۳۶۸. ص۱۳۱.
29. سید جوادی، سیدباقر، شناسنامه مطبوعات جهان: سودان، بنیاد اندیشه اسلامی، ۱۳۷۹. صص۲۲–۲۳.
30. تقی‌زاده، ابا صالح: تأثیر انقلاب اسلامی ایران در سودان. مرکز اسناد انقلاب اسلامی. ۱۶ تیر ۱۳۸۷.
31. آلکس دووال-تحلیلگر مسائل سودان (۲۴ مهر ۱۳۹۹). «چرا ترامپ می‌خواهد سودان با اسرائیل دوست باشد؟». بی‌بی‌سی فارسی.
32. دارفور: بن‌بست خونین سودان. در: بی‌بی‌سی فارسی. ۱۷ اردیبهشت ۱۳۹۲.
33. همان منبع.
34. بی‌بی‌سی فارسی. ۲ اسفند ۸۸.
35. http://looklex.com/e.o/sudan.religions.htm
36. Gerard PRUNIER: سودان هم‌صف با اردوی سعودی (پایان تحریم‌های آمریکا علیه سودان). لوموند دیپلماتیک. نوامبر ۲۰۱۷.
37. «بحران سودان؛ 'ارتش، عمر البشیر را سرنگون کرد'» (به انگلیسی). ۲۰۱۹-۰۴-۱۱. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۴-۱۱.
38. «عمر البشیر، پایان ۳۰ سال حکومت». رادیو فردا. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۴-۱۱.
39. «عمر البشیر، رئیس‌جمهوری سودان از سوی ارتش این کشور «مجبور» به کناره‌گیری شد». صدای آمریکا. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۴-۱۱.
40. سالاری، مسعود (۲۰۱۹-۰۴-۱۱). «حکومت عمر البشیر سقوط کرد؛ اعلام مقرارت منع آمد و شد از سوی ارتش سودان». euronews. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۴-۱۱.
41. «کودتای ارتش در سودان؛ عمر البشیر دستگیر شد». رادیو فردا. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۴-۱۱.
42. Welle (www.dw.com)، Deutsche. «عمر البشیر، رئیس‌جمهوری سودان بازداشت شد | DW | 11.04.2019». DW.COM. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۴-۱۱.
43. ارتش و مخالفان در سودان بر سر دوره انتقالی سه ساله به توافق رسیدند
44. Sudan, U.S. to hold more talks on removing Khartoum from terrorism sponsor list
45. عربستان و امارات سه میلیارد دلار کمک مالی در اختیار سودان می‌گذارند
46. آلکس دووال-تحلیلگر مسائل سودان (۲۴ مهر ۱۳۹۹). «چرا ترامپ می‌خواهد سودان با اسرائیل دوست باشد؟». بی‌بی‌سی فارسی.
47. «سودان و اسرائیل برای عادی‌سازی روابط توافق کردند». بی‌بی‌سی فارسی. ۲ آبان ۱۳۹۹.

پیوند به بیرون

مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به سودان در ویکی‌گفتاورد موجود است.

ویکی‌سفر یک راهنمای سفر برای سودان دارد.

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ سودان موجود است.

• «تفاوت‌های شمال و جنوب سودان به روایت آمار». بی‌بی‌سی فارسی. ۲۳ فروردین ۱۳۹۱.
• تفاوت‌های شمال و جنوب سودان به روایت آمار
• سفارت ایران در سودان