سنگاپور

سنگاپور (به انگلیسی: Singapore، /ˈsɪŋ(ɡ)əpɔ:r/) با نام رسمی جمهوری سنگاپور (به انگلیسی: Republic of Singapore)، دولت-شهری در مجمع‌الجزایر مالایی به پایتختی شهر سنگاپور است. سنگاپور در جنوب شبه‌جزیره مالایا واقع شده و کوچک‌ترین کشور جنوب شرقی آسیا است.

مختصات: ۱°۲۲′ شمالی ۱۰۳°۴۸′ شرقی
جمهوری سنگاپور


سنگاپور
شعار: 
«به پیش، سنگاپور»
سرود: «به پیش، سنگاپور»
پایتختشهر سنگاپور (کشور-شهر)
۱°۱۷′ شمالی ۱۰۳°۵۰′ شرقی
بزرگترین منطقهبدوک[1]
۱°۱۹′۲۵″ شمالی ۱۰۳°۵۵′۳۸″ شرقی
زبان(های) رسمی
زبان(های) ملی
الفبای رسمی
گروه‌های قومی
(۲۰۱۵)[2]
  • ۷۶٪ چینی
  • ۱۵٪ مالایی
  • ۷/۵٪ هندی
  • ۱/۵٪ غیره
دین(ها)
نام(های) اهلیتسنگاپوری
حکومتجمهوری با نظام پارلمانی و نظام حزب حاکم در قالب یک حکومت متمرکز
حلیمه یعقوب
• نخست‌وزیر
لی هسین لونگ
• معاون‌های نخست‌وزیر
تئو چی هیان
ثارمان شانموگاراتنام
قوه مقننهپارلمان
استقلال 
• استقلال فدراسیون مالایا
۳۱ اوت ۱۹۵۷
۹ شهریور ۱۳۳۶[3]
• سنگاپور در مالزی
۱۶ سپتامبر ۱۹۶۳
۲۵ شهریور ۱۳۴۲
• اعلان موجودیت مستقل
۹ اوت ۱۹۶۵
۱۸ مرداد ۱۳۴۴
• عضویت در آسه‌آن
۸ اوت ۱۹۶۷
۱۷ مرداد ۱۳۴۶
مساحت
• کل
۷۲۵٫۱ کیلومترمربع (۲۸۰٫۰ مایل‌مربع)[4] (۱۷۶ام)
جمعیت
• برآورد سال ۲۰۱۸
۵٬۶۳۸٬۷۰۰[5][Note 1] (۱۱۳ام)
• تراکم
۷٬۸۰۴ /به ازای هر کیلومترمربع (۲۰۲۱۲٫۳/مایل‌مربع) (۲ام)
تولید ناخالص داخلی (GDP)  برابری قدرت خرید (PPP)برآورد ۲۰۱۹ 
• کل
۵۸۹٫۱۸۷ بیلیون دلار (۳۶ام)
• سرانه
۱۰۳٬۷۱۷ دلار (۳ام)
تولید ناخالص داخلی (GPD) (اسمی)برآورد ۲۰۱۹ 
• کل
۳۷۲٫۸۰۷ بیلیون دلار (۳۱ام)
• سرانه
۶۵٬۶۲۷ دلار (۷ام)
شاخص جینی (۲۰۱۷) ۴۵٫۹[6]
شاخص توسعه انسانی (۲۰۱۷)▲ ۰٫۹۳۲[7]
۹ام
واحد پولدلار سنگاپور (SGD)
منطقه زمانییوتی‌سی+۸ (SST)
گاه‌شماریdd-mm-yyyy
جهت رانندگیچپ
پیش‌شماره تلفنی۶۵+
کد ایزو ۳۱۶۶SG
دامنه سطح‌بالا

سنگاپور در شمال خط استوا قرار دارد. کشوری ثروتمند و مدرن است. سنگاپور از شمال با مالزی و از جنوب با اندونزی مرز آبی دارد. پیش از حضور کشورهای اروپایی در منطقه، منطقه‌ای که امروزه به عنوان سنگاپور شناخته می‌شود فقط منطقه ماهیگیری مالایی در ریزشگاه رودخانه سنگاپور بود. سنگاپور از سال ۱۸۲۴ تا ۱۹۶۳ میلادی، به غیر از سه سال در زمان جنگ جهانی دوم یکی از مستعمرات بریتانیا بود. در سال ۱۹۴۲ سنگاپور که هنوز مستعمره بریتانیا بود، توسط ژاپن اشغال شد و نیروهای بریتانیایی مجبور به ترک آن شدند. وینستون چرچیل این رخداد را «بدترین فاجعه و بزرگترین تسلیم در تاریخ بریتانیا» نامید.[8] سنگاپور پس از پایان جنگ در سال ۱۹۴۵ میلادی دوباره توسط نیروهای بریتانیایی اشغال شد. هجده سال بعد در سال ۱۹۶۳ سنگاپور به عنوان عضوی از فدراسیون مالزی استقلال خود را از بریتانیا به دست آورد. این کشور در نهایت دو سال بعد در سال ۱۹۶۵ از مالزی جدا شد و به این ترتیب جمهوری سنگاپور شکل گرفت.

سنگاپور با مساحت ۷۲۲ کیلومتر مربع کمی کوچکتر از شهر تهران و کشور بحرین است. این کشور که از تعدادی جزیره تشکیل شده، یکی از مراکز بزرگ داد و ستد کالا در جهان است. سنگاپور یکی از ۳ کشور-شهر مستقل کنونی در جهان است و از زمان استقلال در سال ۱۹۶۵، به یکی از کشورهای پررونق جهان تبدیل شده و امروزه یکی از پرترددترین بندرهای دنیاست. سنگاپور از لحاظ ذخایر معدنی کشور فقیری است اما اقتصاد آن که متکی بر بخش خدمات و صنعت است، رشد و شکوفایی فراوانی داشته و این کشور را به یکی از مناطق ثروتمند دنیا تبدیل کرده‌است. به نحوی که هم‌اکنون چهارمین مرکز اقتصادی بزرگ دنیا و سومین مرکز بزرگ پالایش نفت در دنیا به‌شمار می‌آید.

آب و هوای سنگاپور گرم و مرطوب است و میانگین بارش سالانه در آن به بیش از ۲۳۴۰ میلی‌متر می‌رسد.

ریشه‌شناسی

نام فرانسوی سنگاپور از مالایی Singapura (سنسکریت सिंहपुर «شهر شیر»)، به این ترتیب سنگاپور به شهر شیر شهرت یافته‌است. این نام اولین بار توسط سانگ نیلا اوتاما بنیان‌گذار سنگاپور بر این شهر گذاشته شد. وی که در حال شکار در منطقه با جانوری مشابه شیر مواجه شده بود، این اتفاق را به فال نیک گرفته و در آن منطقه شهری به نام سنگاپور بنا کرد. هرچند طبق مطالعات انجام شده، احتمالاً هرگز شیری در سنگاپور زندگی نکرده و جانور مشاهده شده توسط وی، ببر بوده‌است.[9][10]

اقتصاد

سنگاپور یکی از موفق‌ترین اقتصادهای بازار را دارد. اقتصاد این کشور در اصل بر پایه بازرگانی دریایی شکل گرفته‌است. سنگاپور در کنار کره جنوبی، هنگ کنگ و تایوان یکی از چهار ببر آسیا به‌شمار می‌رود اما این کشور توانست سه رقیب خود را از لحاظ درآمد سرانه پشت سر بگذارد. رشد اقتصادی سنگاپور از سال ۱۹۶۵ تا ۱۹۹۵ به‌طور میانگین سالانه ۶ درصد بود و باعث شد تا شیوه زندگی سنگاپوری‌ها به شدت بهبود یابد.[11]

اقتصاد سنگاپور یکی از آزادترین،[12] مبدع‌ترین،[13] رقابتی‌ترین،[14] پویاترین[15] و تجارت‌پذیرترین[16] اقتصادهای دنیا است. شاخص آزادی اقتصادی در سال ۲۰۱۵ این کشور را در رده دوم جهانی قرار داده و در طول یک دهه گذشته، سنگاپور رده نخست شاخص آسانی انجام کسب و کار را داشته‌است.[17] این کشور از لحاظ شاخص احساس فساد در کنار نیوزیلند و کشورهای اسکاندیناوی همواره در رده سالم‌ترین کشورها قرار داشته‌است.[18] در سال ۲۰۱۶ واحد اطلاعات مجله اکونومیست، برای سومین سال متوالی سنگاپور را به عنوان گرانترین شهر جهان رده‌بندی کرد.[19][20]

چندین سال متوالی است که سه مؤسسه بزرگ رتبه‌بندی اعتباری دنیا (مشهور به Big three) سنگاپور را در میان کشورهایی قرار داده‌اند که رتبه اعتباری آن‌ها AAA است.[21] همچنین سنگاپور تنها کشور آسیایی است که توانسته به چنین رتبه‌ای دست یابد.[22] سنگاپور به خاطر موقعیت جغرافیایی، نیروی کار ماهر، مالیات پایین، زیربنای پیشرفته و برخورد قاطع با فساد توانسته مقدار بسیار زیادی سرمایهٔ خارجی جذب کند.[23] سنگاپور در میان کشورهای دنیا یازدهمین ذخیره ارزی خارجی را دارد[24] و توانسته یکی از بالاترین جایگاه‌ها بر پایه شاخص سرانه سرمایه‌گذاری خالص بین‌المللی را به دست آورد.[25][26] بیش از ۷۰۰۰ ابرشرکت چندملیتی از ایالات متحده، ژاپن و اروپا در سنگاپور فعال هستند. همچنین ۱۵۰۰ شرکت چینی و تقریباً همین تعداد شرکت هندی در سنگاپور مشغول فعالیت هستند. تقریباً ۴۴ درصد از نیروی کار سنگاپور از افراد غیرسنگاپوری تشکیل شده‌است.[27] این کشور توانسته بیش از ۱۰ قرارداد تجارت آزاد با کشورها و مناطق مختلف به امضا برساند.[28] با وجود اقتصاد بازار در این کشور، فعالیت دولت سنگاپور هم سهم بسزایی در اقتصاد این کشور دارد به طوری که ۲۲٪ از تولید ناخالص داخلی را تشکیل می‌دهد.[29]

سنگاپور دومین سرمایه‌گذار بزرگ خارجی در هند است.[30] این کشور چهاردهمین صادرکننده و پانزدهمین واردکننده دنیا به‌شمار می‌رود.[31][32]

شاخص‌های اقتصادی سنگاپور: از ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۴
منابع:[33][34][35][36][37][38][39][40] ارقام ذیل به دلار سنگاپور است.
سال تولید ناخالص داخلی
اسمی
(میلیارد)		 تولید ناخالص داخلی
اسمی
سرانه		 تولید ناخالص داخلی واقعی
(میلیارد)		 درآمد ناخالص ملی
اسمی
(میلیارد)		 درآمد ناخالص ملی
اسمی
سرانه		 ذخایر خارجی
(میلیارد)		 نرخ میانگین برابری ارز
(۱دلار آمریکا به دلار سنگاپور)
۲۰۱۱۳۴۶٬۳۵۳۶۶٬۸۱۶۳۴۲٬۳۷۱۳۳۸٬۴۵۲۶۵٬۲۹۲۳۷۳٬۹۶۰۱٫۲۵۷۳
۲۰۱۲۳۶۲٬۳۳۲۶۸٬۲۰۵۳۵۴٬۰۶۱۳۵۱٬۷۶۵۶۶٬۲۱۶۳۲۴٬۰۸۱۱٫۲۴۹۸
۲۰۱۳۳۷۸٬۲۰۰۷۰٬۰۴۷۳۲۴٬۵۹۲۳۶۶٬۶۱۸۶۷٬۹۰۲۳۴۴٬۷۲۹۱٫۲۵۱۳
۲۰۱۴۳۹۰٬۰۸۹۷۱٬۳۱۸۳۸۰٬۵۸۵۳۷۸٬۳۲۹۶۹٬۱۶۸۳۴۰٬۴۳۸۱٫۲۶۷۱

واحد پول سنگاپور دلار سنگاپور است که با نماد S$ نشان داده می‌شود و توسط بانک مرکزی این کشور چاپ می‌گردد.[41] پول این کشور از سال ۱۹۶۷ به واسطه رابطه نزدیکی که سنگاپور از گذشته با بروونئی داشته با دلار برونئی قابلیت تبادل دارد.[42] بانک مرکزی سنگاپور با استفاده از سیاست‌های پولی باعث می‌شود که برابری نرخ دلار سنگاپور با سایر ارزها در یک محدوده تجاری اعلان‌نشده بالا یا پایین برود. این وضع با طرز عمل بسیاری از بانک‌های مرکزی که با بکارگیری نرخ سود اعمال سیاست می‌کنند متفاوت است.[43]

سنگاپور در سال‌های اخیر به‌طور روزافزونی به عنوان یکی از گریزگاه‌های مالیاتی جهان شناخته شده‌است چون ثروتمندان دنیا در این کشور ملزم به پرداخت مالیات شخصی بالایی نیستند و درآمدهای خارجی در این کشور از مالیات معاف است. برای نمونه می‌توان به برت بلوندی میلیونر اتریشی و ادواردو ساورین میلیاردر آمریکایی که از مؤسسان فیسبوک است اشاره کرد که به ترتیب در سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۲ به سنگاپور نقل مکان کرده‌اند.[44] در سال ۲۰۰۹ سنگاپور از فهرست گریزگاه‌های مالیاتی سازمان همکاری و توسعه اقتصادی خارج شد[45] اما در ۲۰۱۵ توسط شبکه عدالت مالیاتی از حیث شاخص پنهانکاری مالی در میان تأمین‌کنندگان خدمات مالی فراساحلی جهان در رده چهارم قرار گرفت. این در حالی است که سنگاپور در آن زمان یک‌هشتم سرمایه‌های فراساحلی جهان را در نظام مالی خود در جریان داشت و «فرصت‌های متعددی برای فرار یا امتناع از پرداخت مالیات در اختیار می‌گذاشت.»[46] در اوت ۲۰۱۶ روزنامه استریت تایمز گزارش داد که اندونزی تصمیم گرفته دو جزیرهٔ خود را به گریزگاه مالیاتی تبدیل کند تا سرمایه‌های از دست‌رفتهٔ خود را از سنگاپور به کشور بازگرداند.[47] در اکتبر ۲۰۱۶ بانک مرکزی سنگاپور به بانک‌های یوبی‌اس و دی‌بی‌اس تذکر داد و مجوز بانک فالکون پرایوت را به دلیل دخالت در رسوایی صندوق سرمایه‌گذاری مالزی لغو نمود.[48][49]

سنگاپور یکی از کشورهایی است که بیشترین شمار میلیونر را دارد به طوری که از میان هر شش خانوار سنگاپوری، یک خانوار دارایی بیش از یک میلیون دلار آمریکا به شکل نقد دارد. این رقم منهای املاک، کسب و کارها و کالاهای تجملاتی است که اگر این موارد نیز محاسبه شود تعداد میلیونرها بیشتر خواهد شد چون قیمت ملک در سنگاپور در میان کشورهای دنیا جزو گران‌ترین‌هاست.[50] در سنگاپور دولت حداقل دستمزد اعلام نمی‌کند چون بر این باور است که تعیین این شاخص به رقابت‌پذیری آسیب می‌زند. همچنین سنگاپور در میان کشورهای توسعه‌یافته یکی از کشورهایی است که بالاترین نابرابری درآمدی را دارند.[51][52]

اشتغال

سنگاپور از گذشته یکی از پایین‌ترین نرخ‌های بی‌کاری را در میان کشورهای توسعه‌یافته داشته‌است. اندازهٔ بی‌کاری در این کشور در میان سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۴ هیچ‌گاه از ۴٪ بیشتر نشد. این رقم در ۲۰۰۵ به قلهٔ ۳٫۱٪ و در جریان بحران مالی جهانی ۲۰۰۹ به ۳٪ رسید. این نرخ در فصل نخست ۲۰۱۵ به ۱٫۸٪ سقوط کرد.[53]

دولت سنگاپور از طریق وزارت توسعه اجتماعی و خانواده برای بی‌خانمان‌ها و افراد نیازمند برنامه‌های کمک‌رسانی متعددی دارد و توانسته اندازهٔ فقر مطلق را به حد بسیار کمی برساند. در برخی از این برنامه‌ها ماهانه ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ دلار سنگاپور به خانوارهای نیازمند پرداخت می‌شود و مخارج بهداشت و درمان و شهریهٔ مدارس این خانوارها از سوی دولت تأمین می‌شود.[54][55][56] سنگاپور برای عموم شهروندان خود نیز برنامه‌های رفاهی پرشماری برقرار کرده‌است، برای مثال دولت به ساکنین سنگاپور مبلغی پرداخت می‌کند تا به ورزشگاه‌های عمومی رفته و ورزش کنند.[57] همچنین دولت برای تولد هر نوزاد مبلغی که حداکثر به ۱۶۶٬۰۰۰ دلار می‌رسد به خانواده‌ها می‌پردازد.[58] از دیگر برنامه‌های مشابه می‌توان به نظام بهداشت و درمان یارانه‌ای، کمک مالی به معلولان، تحویل لپتاپ ارزان به دانش‌آموزان تنگدست،[59] تخفیف در هزینه‌های گوناگون مانند ترابری همگانی،[60] صورت‌حساب‌های خدمات دولتی و غیره را اشاره کرد.[61][62]

هر چند کارگران خارجی بخش بزرگی از نیروی کار سنگاپور را شامل می‌شوند اما دولت می‌خواهد نسبت به کاهش شمار ایشان تصمیم‌گیری نماید[63] چون هم‌اکنون حدود ۸۰٪ از کارگران بخش ساخت و ساز و ۵۰٪ از کارگران بخش خدمات، خارجی هستند.[64][65] سازمان مهاجرت و مرزهای سنگاپور مسئول اعلام معیارهای لازم برای اقامت دائم در سنگاپور است.[66]

صنعت

سنگاپور در سطح جهانی در برخی بخش‌های صنعتی و تجاری سرآمد است یا جزو بهترین‌ها است. برای نمونه این کشور سومین مرکز بازار تبادل ارز خارجی، سومین مرکز اقتصادی جهان،[67][68] دومین بازار قمارخانه‌ای،[69] سومین مرکز پالایش و تجارت نفت، بزرگترین تولیدکنندهٔ تأسیسات نفتی، یکی از بزرگترین مراکز تعمیر کشتی[70][71][72] و بهترین مرکز لجستیک جهان[73] است.

صادرات سنگاپور بر مبنای نوع محصول (۲۰۱۴)[74]

اقتصاد این کشور متنوع است اما سه بخش بزرگ آن مشتمل بر بخش خدمات مالی، تولید صنعتی و پالایش نفت است. اصلی‌ترین کالاهای صادراتی سنگاپور را فراورده‌های نفتی، مدارهای مجتمع، رایانه و محصولات زیست‌پزشکی است.[75] این بخش‌ها ۲۷٪ از تولید ناخالص داخلی سنگاپور را در ۲۰۱۰ تأمین کرده‌اند. در سال ۲۰۰۶ سنگاپور ۱۰٪ از قرص سیلیسیم جهان که در ساخت تراشه‌های الکترونیکی و دیگر ریزابزارها کاربرد دارد را تولید کرد.[76]

بزرگترین شرکت‌های سنگاپوری در بخش‌های مخابراتی، بانکداری، ترابری و تولید قرار دارند. بسیاری از آن‌ها در آغاز کار، دولتی بودند و از همان زمان در بورس سنگاپور وارد شدند. برخی از این شرکت‌ها سینگ‌تل، شرکت مهندسی اس‌تی، کپل کورپوریشن، اوسی‌بی‌سی بانک، دی‌بی‌اس بانک، یونایتد اورسیز بانک هستند. بلومبرگ در سال ۲۰۱۱ و در میان بحران مالی جهانی طی چند نظرسنجی، بانک‌های اوسی‌بی‌سی، دی‌بی‌اس و یونایتد اورسیز بانک را به ترتیب در ردیف‌های اول، پنجم و ششم از فهرست «قوی‌ترین بانک‌های جهان» معرفی کرد.[77]

مشهورترین برندهای سنگاپوری در دنیا عبارتند از سنگاپور ایرلاینز، فرودگاه چانگی سنگاپور و بندر سنگاپور. این سه توانسته‌اند بیش از رقبای خود جوایز جهانی را دریافت کنند. مجله فرچون در نظرسنچی سالانه خود تحت عنوان «۵۰ شرکت تقدیرشده در سطح جهان» در سال ۲۰۱۵، شرکت سنگاپور ایرلاینز را به عنوان تقدیرشده‌ترین شرکت هواپیمایی آسیا و نوزدهمین شرکت تقدیرشده هوایی جهان شناخت. مجله Travel + Leisure آمریکا در نظرسنجی‌هایی که از خوانندگان خود کرده، سنگاپور ایرلاینز را به مدت ۲۰ سال متوالی به عنوان بهترین ایرلاین بین‌المللی انتخاب کرده‌است.[78][79] فرودگاه چانگی سنگاپور ۱۰۰ ایرلاین را به ۳۰۰ شهر جهان متصل می‌کند. این قطب راهبردی بین‌المللی تا سال ۲۰۱۵ توانسته بود ۴۸۰ جایزه تحت عنوان «بهترین فرودگاه جهان» به دست آورد و به این ترتیب بهترین فرودگاه در سطح جهان شناخته شود.[80]

صنعت گردشگری، یکی از منابع عمده درآمد سنگاپور است. جاذبه‌های طبیعی فراوان، تنوع قومی، استفاده از زبان انگلیسی به عنوان یکی از زبان‌های اصلی و شبکه حمل و نقل گسترده و کارآمد، از جمله دلایل محبوبیت این کشور در بین جهانگردان است. تنها در سال ۲۰۱۷، ۱۷ میلیون گردشگر از سنگاپور دیدن کردند.[81] دولت برای گسترش این بخش، کازینوها را در سال ۲۰۰۵ قانونی اعلام کرد اما فقط دو مجوز برای مراکز مجتمع صادر کرد تا بتواند از پولشویی و اعتیاد جلوگیری کند.[82] سنگاپور خود را به عنوان قطب گردشگری پزشکی هم تبلیغ می‌کند و به این ترتیب توانسته سالانه حدود ۲۰۰ هزار خارجی را برای درمان به کشور جذب کند.[83] هدف سنگاپور جذب ۱ میلیون گردشگر پزشکی است تا بتواند از این راه ۳ میلیارد دلار درآمد سالانه داشته باشد. در سال ۲۰۱۵ لونلی پلانت و نیویورک تایمز، سنگاپور را به ترتیب به عنوان نخستین و ششمین مقصد جذاب گردشگری معرفی کردند.[84]

از جمله مراکز مورد علاقه جهانگردان می‌توان از محله اورچارد رود شامل مراکز خرید بزرگ، باغ وحش سنگاپور، باغ پرندگان جورونگ و جزیره گردشگری سنتوزا نام برد. این جزیره دارای جاذبه‌ها و فعالیت‌های بسیاری برای کودکان و بزرگسالان است که از جمله شامل نمایش آتش بازی شبانه، پارک دلفین‌ها، پارک پروانه‌ها و سینمای چهاربعدی می‌شود.

از نقاط دیدنی سنگاپور هتلی به نام مارینا بی سندز است که به شکل یک کشتی بر روی ۳ ساختمان بلند ساخته شده و استخری دارد که انتهای آن این ذهنیت را تداعی می‌کند که شناگران در حال افتادن از ساختمان هستند. پارک تفریحی یونیورسال استودیو که نمایش‌ها و وسایل بازی آن برپایه محصولات این استودیو طراحی شده، یکی دیگر از جاذبه‌های گردشگری سنگاپور است.

واردات، فروش و مصرف آدامس در سنگاپور ممنوع است.[85] هم چنین سیگار کشیدن در بسیاری قسمت‌های سنگاپور ممنوع است و به‌طور مرتب تعداد مکان‌های شامل این ممنوعیت در حال افزایش می‌باشد.

بر اساس رده‌بندی ۲۰۱۷ شاخص جهانی گذرنامه، گذرنامه سنگاپوری قوی‌ترین گذرنامه در سطح جهان معرفی شد. دارندگان گذرنامه سنگاپوری می‌توانند بدون نیاز به گرفتن ویزا یا با گرفتن ویزا در مبادی ورودی به ۱۵۹ کشور سفر کنند. این اولین باری بود که یک کشور آسیایی این عنوان را از آن خود کرد.[86]

سنگاپور یک قطب آموزشی نیز هست به طوری که تنها در سال ۲۰۰۶، بیش از ۸۰ هزار دانشجوی خارجی در آن تحصیل می‌کردند.[87] ۵۰۰۰ تن از این دانشجوها مالزیایی‌هایی هستند که روزانه از مرز رد می‌شوند تا به مدارس سنگاپوری برسند.[88] در سال ۲۰۰۹ از کل دانشجویان دانشگاه‌های سنگاپور، ۲۰٪ خارجی بودند که بیشترین حدی است که دولت اجازه داده‌است. اکثریت این دانشجویان از کشورهای عضو آسه‌آن، چین و هند هستند.[89]

زیرساخت
هتل لوکس پنج ستارهٔ فولرتون در مارینا بِی در هستهٔ تجاری سنگاپور.

فناوری اطلاعات و ارتباطات

فناوری اطلاعات و ارتباطات یکی از ستون‌های موفقیت سنگاپور است. این در حالی است که شبکهٔ عظیم ارتباطات از جمله شبکه‌های تلویزیونی و تلفنی توسط دولت اداره می‌شوند. هنگامی که سنگاپوری‌ها برای اولین بار آنلاین شدند می‌توانستند از امکان تماس تصویری برای ارتباط با یکدیگر استفاده کنند اما این قابلیت تنها به ارتباطات داخل سنگاپور محدود بود. نشریاتی چون وال‌استریت ژورنال سانسور می‌شد.

در دهه ۱۹۹۰ از اصطلاح «جزیرهٔ باهوش» برای اشاره به سنگاپور استفاده می‌شد چون این جزیره خیلی سریع توانست خود را با دنیای اینترنت وفق دهد.[90] این اصطلاح در مقالهٔ ویلیام گیبسون با عنوان «دیزنی‌لندی با حکم اعدام» در سال ۱۹۹۳ مورد اشاره قرار گرفت.[91]

مجمع جهانی اقتصاد در گزارش فناوری جهانی ۲۰۱۵، سنگاپور را به عنوان «فناوری‌پذیرترین کشور» معرفی کرد. این گزارش جامع‌ترین نظرسنجی در این خصوص است و معیار آن فراگیری و شبکه‌پذیری یک کشور به‌لحاظ داشتن زیرساخت لازم در بازار، دنیای سیاست و تنظیم مقررات ارتباطی است. سنگاپور از سال ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۳ و سپس در ۲۰۱۵ در رتبه‌بندی دولت الکترونیک که توسط دانشگاه واسدا انجام می‌شود نیز توانست رتبه نخست را احراز کند.[92]

ضریب نفوذ گوشی‌های هوشمند در سنگاپور طبق تحقیق شرکت دیلویت در سال ۲۰۱۴ ۸۹٪[93][94] و طبق اطلاعات مصرف‌کنندگان گوگل ۸۵٪ بوده‌است[95] و به این ترتیب این کشور در آن سال بیشترین ضریب نفوذ در این زمینه را داشته‌است. به ازای هر ۱۰۰ نفر در سنگاپور ۱۴۸ تلفن همراه وجود دارد.[96]

اینترنت در سنگاپور توسط شرکت دولتی سینگ‌تل و شرکت‌های نیمه‌دولتی استارهاب و ام‌وان لیمیتد و همچنین چند شرکت فراهم‌کننده اینترنت دیگر عرضه می‌شود که طبق اطلاعات ۲۰۱۵ خدمات اینترنتی تا حد ۲ گیگابیت در ثانیه به مصرف‌کنندگان خانگی ارائه می‌دهند.[97]

شرکت ایکوینیکس (با ۳۳۲ شریک) و همچنین برادر کوچکتر آن به نام شرکت تبادل اینترنت سنگاپور (با ۷۰ شریک) نقاط تبادل اینترنت در سنگاپور هستند که از طریق آن‌ها مراکز ارائه‌دهنده خدمات اینترنتی (ISPs) و شبکه‌های تحویل محتوا (CDNs) می‌توانند ترافیک اینترنت را بین شبکه‌های خود تبادل کنند.[98][99]

ترابری

از آنجا که سنگاپور جزیره‌ای کوچک با تراکم جمعیت بالاست، شمار خودروهای شخصی در آن به منظور کنترل ترافیک و کاهش آلودگی به شدت محدود می‌شود. خریداران خودرو باید یک و نیم برابر بیشتر از قیمت خودرو در بازار، صرف عوارض کنند. همچنین ایشان باید برای کسب مجوز لازم برای مالکیت یک خودرو به طول یک دهه، در مزایده شرکت نمایند که در آن مجوز لازم به بالاترین رقم‌های پیشنهادشده فروخته می‌شود. با بهایی که خریداران برای این مجوز پرداخت می‌کنند می‌توان در ایالات متحده یک پورشه باکستر/کایمن خرید. قیمت خودرو در سنگاپور نسبت به دیگر کشورهای انگلیسی‌زبان به طرز چشمگیری بیشتر است.[100] همچنین لازم است ذکر شود که در سنگاپور هم مانند دیگر کشورهای هم‌سود وسائط حمل و نقل و مردم از سمت چپ معابر رفت‌وآمد می‌کنند.[101]

ساکنین سنگاپور برای رفت‌وآمد در شهر به غیر از خودروهای شخصی معمولاً از اسکوتر برقی،[102] دوچرخه، اتوبوس، تاکسی و مترو استفاده می‌کنند. دو شرکت حمل و نقل قطارهای شهری و چهار شرکت ترابری اتوبوسی در سنگاپور وجود دارند. شرکت‌های اتوبوس‌رانی برای به دست گرفتن معابر بیشتر باید در مزایده شرکت کنند. همچنین در سنگاپور شش شرکت تاکسی‌رانی فعالیت می‌کند که در کل ۲۸۰۰۰ تاکسی در اختیار دارند.[103] از آنجا که کرایهٔ تاکسی در این کشور نسبت به دیگر کشورهای توسعه‌یافته نسبتاً ارزان‌تر است، استفاده از آن نیز با استقبال مردمی مواجه شده‌است.[104]

طول شبکهٔ جاده‌ای سنگاپور ۳٬۳۵۶ کیلومتر است که از این میزان ۱۶۱ کیلومتر را بزرگراه‌ها تشکیل می‌دهند. طرح اعطای مجوز عبور و مرور در سنگاپور که در سال ۱۹۷۵ در این کشور اجرا شد نخستین طرح ترافیک در جهان به‌شمار می‌رود. در این طرح به غیر از تعیین محدودهٔ طرح ترافیک، سخت‌گیری در اعطای مجوز مالکیت خودرو و بهبود ترابری انبوه نیز پیش‌بینی شده بود. در سال ۱۹۹۸ پرداخت عوارض عبور از معابر به صورت الکترونیکی درآمد. در همین سال شناسایی الکترونیکی و فناوری نظارت ویدئویی به اجرا درآمد.

سنگاپور یکی از اصلی‌ترین مراکز تبادل سفر در آسیا است چون در منطقه‌ای واقع شده که از پررفت‌وآمدترین مناطق دریایی و هوایی تلقی می‌شود. فرودگاه چانگی سنگاپور از مراکز هوایی جنوب شرق آسیا و ایستگاهی در راه کانگارو بین سیدنی و لندن است.[105]

هشت فرودگاه در سنگاپور وجود دارد که هفت تای آن‌ها برای همگان در دسترس نیستند:

فرودگاه چانگی سنگاپور میزبان شبکه‌ای به وسعت ۱۰۰ شرکت هواپیمایی است که سنگاپور را به ۳۰۰ شهر جهان در ۷۰ کشور و سرزمین متصل می‌کنند.[106] مجله‌های سیر و سفر این فرودگاه را به عنوان بهترین فرودگاه جهان رده‌بندی کرده‌اند. اسکای‌ترکس نخستین مجله‌ای بود که در سال ۲۰۰۶ این کار را کرد.[107] هواپیماهای حامل پرچم سنگاپور به شرکت سنگاپور ایرلاینز تعلق دارند.[108]

بندر سنگاپور که توسط شرکت‌های پی‌اس‌ای اینترنشنال و جورونگ پورت مدیریت می‌شود، در سال ۲۰۰۵ دومین بندر شلوغ دنیا از لحاظ تناژ رده‌بندی شد به طوری که ظرفیت ناخالص آن ۱٫۱۵ میلیارد بود. ظرفیت ترافیک کانتینری آن هم ۲۳٫۲ میلیون TEU است. این بندر پس از بندر شانگهای دومین بندر شلوغ دنیا محسوب می‌شود به طوری که ۴۲۳ میلیون تن را رد و بدل می‌نماید. همچنین این بندر دومین بندر جهان از لحاظ ترافیک بارگیری کشتی و نخستین بندر دنیا از حیث میزان سخت‌گیری کشتی‌ها است.[109]

بندر سنگاپور، یکی از دو بندر شلوغ جهان از دهه ۱۹۹۰ تا کنون

زبان

در سنگاپور چهار زبان انگلیسی، مالایی، چینی و تامیل به عنوان زبان‌های رسمی شناخته می‌شوند. اما درمجموع ساکنان این کشور با نزدیک به بیست زبان مختلف تکلم می‌کنند که این امر نشان‌دهنده تنوع گسترده زبانی و فرهنگی در سنگاپور می‌باشد. بسیاری از تابلوها و علائم در سنگاپور به چهار زبان رسمی نوشته شده‌اند. در سنگاپور سیاست رسمی آموزشی به ترتیبی است که دانش‌آموزان به‌طور هم‌زمان زبان انگلیسی و زبان مادری خود را می‌آموزند.

تابلوی خطر به چهار زبان

مذهب
کلیسای جامع سنت اندرو.

سنگاپور یک کشور چند مذهبی است. بر طبق آمار سال ۲۰۱۰ میلادی در مورد افراد بالای ۱۵ سال، ۴۴٫۲٪ افراد مقیم سنگاپور (به غیر از گردشگران و کارگران مهاجر) پیرو مذاهب بودایی و تائو هستند. همچنین ۱۸٫۳٪ جمعیت این کشور مسیحی، ۱۴٫۷٪ مسلمان، ۵٫۱٪ هندو و ۰٫۷٪ نیز پیرو ادیان دیگر هستند. ۱۷٪ از جمعیت سنگاپور نیز پیرو هیچ مذهبی نیستند.[110]

از سال ۱۹۷۲ میلادی فعالیت شاهدان یهوه در سنگاپور ممنوع اعلام شد. دلیل این ممنوعیت خودداری از انجام خدمت اجباری نظام وظیفه، خودداری از ادای احترام به پرچم و خودداری از ادای سوگند وفاداری به کشور اعلام شده‌است. در اختیار داشتن متون مذهبی و نشریات مربوط به این فرقه می‌تواند به مجازات تا ۱۲ ماه حبس و ۲۰۰۰ دلار سنگاپور جریمه نقدی منجر شود.

مترو

متروی سنگاپور در سال ۱۹۸۷ تأسیس شده و هم‌اکنون دارای ۵ خط و ۱۰۲ ایستگاه می‌باشد.

دانشگاه‌های سنگاپور

دانشگاه صنعتی نانیانگ (NTU) با وسعت ۲۰۰ هکتار و سرمایه‌گذاری مالی ۹۱۴ میلیون دلار در جنوب غربی کشور سنگاپور واقع شده‌است. این دانشگاه دارای ۱۱۰۰ عضو هیئت علمی، ۳۷۳۹ پرسنل اداری-پژوهشی و ۲۸۹۴۹ دانشجو است که از این تعداد دانشجو ۸۷۴۳ نفر در سطح تحصیلات تکمیلی مشغول به تحصیل می‌باشند. بر طبق آمار رسمی و رتبه‌بندی‌های معتبر بین‌المللی این دانشگاه از برترین‌های دنیا در زمینه‌های مختلف علمی می‌باشد:

رتبه جهانی ۶۱ در کل رشته‌ها (رتبه ۱۰ در آسیا) و رتبه ۲۹ در علوم مهندسی در رتبه‌بندی مؤسسه تایمز در سال ۲۰۱۴
رتبه ۸ در دنیا از نظر ارجاعات مقالات علمی ISI در دنیا در علوم مهندسی در سال ۲۰۰۹

در زمینه آموزش و پژوهش دوره دکتری این دانشگاه دارای تبادلات مشترک بین‌المللی با سایر دانشگاه‌های تراز اول جهان است. به عنوان نمونه می‌توان به دوره مشترک دکتری و فوق دکتری این دانشگاه با مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT)اشاره کرد.

  • دانشگاه ملی سنگاپور
  • مجموعه دانشگاه‌های جیمزکوک
  • دانشگاه مدیریت سنگاپور
  • دانشگاه طراحی و مهندسی سنگاپور

جاذبه‌های گردشگری سنگاپور
  • معبد سری ماریامان
  • موزه آرت ساینس در مارینا بی سندز
  • باغ ملی ارکیده
  • جنگل ابر سنگاپور
  • معبد تان سی چونگ چو سنگاپور‎ [111]

جستارهای وابسته

یادداشت
  1. Of which 3,471,900 are citizens.[5]

پانویس
  1. "Singapore Residents by Planning Area/Subzone, Age Group and Sex, June 2000 – 2015". Statistics Singapore. Archived from the original (XLS) on 30 January 2016. Retrieved 7 January 2016.
  3. Mackay, Derek (2005). Eastern Customs: The Customs Service in British Malaya and the Opium Trade. The Radcliffe Press. pp. 240–. ISBN 978-1-85043-844-1.
  4. "Environment". Base. Retrieved 13 October 2018.
  5. "Population and Population Structure". Singstat. Department of Statistics Singapore. Retrieved 5 August 2018.
  6. "DISTRIBUTION OF FAMILY INCOME - GINI INDEX". Central Intelligence Agency. Retrieved 25 January 2019.
  7. "Human Development Indices and Indicators: 2018 Statistical update" (PDF). United Nations Development Programme. 15 September 2018. Retrieved 15 September 2018.
  8. "On This Day – 15 February 1942: Singapore forced to surrender". BBC News. 15 February 1942. Retrieved 1 May 2007.
  9. "Studying In Singapore". Singapore Schools Directory. 2007. Archived from the original on 23 December 2007. Retrieved 3 May 2011.
  10. "Sang Nila Utama". Singapore Infopedia. National Library Board. 26 November 1999. Archived from the original on 11 May 2011. Retrieved 3 May 2011.
  11. Baten, Jörg (2016). A History of the Global Economy. From 1500 to the Present. Cambridge University Press. p. 292. ISBN 978-1-107-50718-0.
  12. Li, Dickson (1 February 2010). "Singapore is most open economy: Report". Asiaone. Singapore. Archived from the original on 7 February 2010. Retrieved 10 May 2011.
  13. "Singapore ranked 7th in the world for innovation". The Straits Times. Singapore. 5 March 2010. Retrieved 23 August 2010.
  14. "The Global Competitiveness Index 2009–2010 rankings and 2008–2009 comparisons" (PDF). World Economic Forum. 2010. Archived from the original (PDF) on 1 October 2009. Retrieved 18 February 2011.
  15. "Singapore jumps to top of Global Dynamism Index". The Straits Times. Singapore. 29 October 2015.
  16. "Singapore top paradise for business: World Bank". AsiaOne. Singapore. Agence France-Presse. 26 September 2007. Archived from the original on 7 July 2009. Retrieved 22 April 2010. For the second year running, Singapore tops the aggregate rankings on the ease of doing business in 2006 to 2007.
  17. "Economy rankings". Doingbusiness.org. 27 October 2015. Archived from the original on 6 February 2015. Retrieved 28 October 2015.
  18. Nur Asyiqin Mohamad Salleh (26 January 2017). "Singapore climbs to 7th on global least-corrupt index". The Straits Times. Retrieved 4 July 2018.
  19. Ungku, Fathin; Teo, Hillary (11 March 2017). "Water price hike sparks rare public protest in Singapore". Reuters. Retrieved 11 March 2017.
  20. Lee Yen Nee (10 March 2016). "Singapore ranked world's most expensive city for 3rd year running". Today. Singapore. Retrieved 11 March 2017.
  21. "The AAA-rated club: which countries still make the grade?". The Guardian. London. 15 October 2014.
  22. Ogg, Jon C. (8 August 2011). "Remaining countries with AAA credit ratings". NBC News. Retrieved 12 October 2011.
  23. "CPIB Corruption Statistics 2015" (PDF). World Bank. 2 April 2015. Archived from the original (PDF) on 22 March 2016.
  24. Official Foreign Reserves بایگانی‌شده در ۱۷ ژانویه ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine, Monetary Authority of Singapore.
  25. "Statistics Singapore -IMF SDDS – Economic and Financial". Singstat.gov.sg. Archived from the original on 9 October 2013. Retrieved 14 October 2013.
  26. "Based on USD/SGD rate of 1.221". Xe.com. Retrieved 14 October 2013.
  27. "44 Percent of Workforce Are Non-Citizens" (our estimate) بایگانی‌شده در ۲۱ فوریه ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine. Your Salary in Singapore.
  29. Seung-yoon Lee (9 April 2014). "Ha-Joon Chang: Economics Is A Political Argument". HuffPost. Retrieved 18 July 2014.
  30. Ramesh, S. (14 January 2011). "S'pore is India's second-largest foreign investor". Singapore: Channel NewsAsia. Archived from the original on 22 July 2012.
  31. "Singapore". Export Britain. Archived from the original on 20 August 2017. Retrieved 20 January 2019.
  32. Perspectives on the Security of Singapore: The First 50 Years شابک ‎۹۷۸−۹۸۱۴۶۸۹۳۳۵ p. 128
  33. "Gross Domestic Product (US$)". World Bank. Retrieved 18 September 2015.
  34. "Gross Domestic Product (S$)". International Monetary Fund. Retrieved 18 September 2015.
  35. "Gross Domestic Product Per Capita (US$)". World Bank. Retrieved 18 September 2015.
  36. "Gross Domestic Product Per Capita (S$)". Department of Statistics, Singapore. Archived from the original on 7 August 2015. Retrieved 18 September 2015.
  37. "Gross National Income (US$)". World Bank. Retrieved 18 September 2015.
  38. "Foreign Reserves". Monetary Authority of Singapore. Retrieved 18 September 2015.
  39. "Exchange Rates". Department of Statistics Singapore. Archived from the original on 27 September 2015. Retrieved 18 September 2015.
  40. "Real Gross Domestic Product (S$), Gross National Income (S$), GNI Per Capita (S$)" (PDF). Department of Statistics Singapore. Archived from the original (PDF) on 1 July 2015. Retrieved 18 September 2015.
  41. Low Siang Kok (2002). "Chapter 6: Singapore Electronic Legal Tender (SELT) – A Proposed Concept". The Future of Money (PDF). Paris: Organisation for Economic Co-operation and Development. p. 147. ISBN 978-9264196728. Retrieved 28 December 2007.
  42. "The Currency History of Singapore" (Press release). Monetary Authority of Singapore. 9 April 2007. Archived from the original on 2 February 2010. Retrieved 22 April 2010.
  43. "This Central Bank Doesn't Set Interest Rates". Bloomberg. 13 April 2015.
  44. Andrew Heathcote (15 April 2013). "Tax havens: Brett Blundy latest to join the Singapore set". Business Review Weekly. Archived from the original on 14 April 2013. Retrieved 18 April 2013.
  45. Nooten, Carrie (4 April 2013). "Pourquoi Cahuzac a-t-il placé son argent à Singapour?". Slate (به French). Archived from the original on 14 November 2016. Retrieved 13 November 2016.
  46. "Financial Secrecy Index – 2015 Results: Narrative Report on Singapore" (PDF). Tax Justice Network. 2015. Archived from the original (PDF) on 1 October 2016. Retrieved 23 November 2016.
  47. "Jakarta plans tax haven on two islands near Singapore". The Straits Times. 14 August 2016. Retrieved 13 November 2016.
  48. Anshuman Daga; Joshua Franklin (11 October 2016). "Singapore shuts Falcon bank unit, fines DBS and UBS over 1MDB". Reuters. Retrieved 13 November 2016.
  49. "UBS et Falcon sanctionnés à Singapour dans le scandale 1MBD". Bilan.ch (به French). 11 October 2016. Retrieved 13 November 2016.
  50. Mahtani, Shibani (1 June 2012). "Singapore No. 1 For Millionaires – Again". Wall Street Journal Southeast Asia blog. New York.
  51. "Minimum wage not a solution". MyPaper. Singapore. 12 January 2011. Archived from the original on 20 January 2013.
  52. "Countries with the Biggest Gaps Between Rich and Poor". Yahoo. 16 October 2009. Archived from the original on 8 October 2011.
  53. "Unemployment". Ministry of Manpower. 2015. Retrieved 25 December 2015.
  54. "Assistance". Ministry of Social and Family Development. 26 October 2014. Archived from the original on 26 October 2014.
  55. "The stingy nanny". The Economist. London. 16 October 2009.
  56. "Welfare in Singapore: Singapore government response". The Economist. London. 17 February 2010.
  57. "ActiveSG$100 for Singaporeans to play sport". Today. Singapore. 26 April 2014. Archived from the original on 23 June 2016. Retrieved 13 July 2016.
  58. "Baby Bonus". Ministry of Social & Family Development. Retrieved 13 July 2016.
  59. "NEU PC Plus Programme". Infocomm Development Authority of Singapore. Retrieved 13 July 2016.
  60. "250,000 Public Transport Vouchers to Help Needy Families Cope with Fare Adjustment". Ministry of Transport. 21 January 2015. Archived from the original on 29 May 2016. Retrieved 13 July 2016.
  61. "Numbers and profile of homeless persons". Ministry of Social and Family Development. 13 August 2012. Archived from the original on 13 May 2016. Retrieved 13 July 2016.
  62. "Singapore Budget 2014 – Measures For Households". Government of Singapore. Retrieved 13 July 2016.
  63. "Singapore may cap low-skilled foreign workers". TV New Zealand. 2 February 2010. Archived from the original on 4 February 2010. Retrieved 11 April 2011.
  64. "Executive summary" (PDF). Building and Construction Authority. Retrieved 11 April 2011.
  65. Sudderuddin, Shuli (22 February 2009). "Singapore's phantom workers". The Straits Times. Singapore. Archived from the original on 25 February 2009. Retrieved 11 April 2011.
  66. "ICA– Immigration & Checkpoints Authority of Singapore". ica.gov.sg.
  67. "Singapore Edges Ahead of Hong Kong as No. 3 Financial Center". Bloomberg. New York. 8 April 2016.
  68. "Hong Kong overtaken by Singapore as third leading global financial centre". South China Morning Post. Hong Kong. 7 April 2016.
  69. Adam, Shamim (10 August 2011). "Singapore Miracle Dimming as Income Gap Widens Squeeze by Rich". Bloomberg. New York. Archived from the original on 16 August 2011.
  70. Facts and Figures – Singapore Economic Development Board. بایگانی‌شده در ۲۰ ژوئیه ۲۰۱۲ توسط Wayback Machine
  71. Burton, John (10 April 2006). "Singapore economy grows 9.1% in first quarter". Financial Times. London.
  72. "Facts and Figures". Singapore Economic Development Board. 30 January 2012. Archived from the original on 18 April 2012. Retrieved 21 April 2012.
  73. Yang Huiwen (7 November 2007). "Singapore ranked No. 1 logistics hub by World Bank". The Straits Times. Singapore. p. 69.
  74. "What did Singapore export in 2014? – The Atlas of Economic Complexity". atlas.cid.harvard.edu.
  75. "Gross Domestic Product by Industry" (PDF). Singapore Statistics. 2007. Archived from the original (PDF) on 24 June 2008. Retrieved 22 April 2010.
  76. "Xilinx Underscores Commitment To Asia Pacific Market at Official Opening of New Regional Headquarters Building in Singapore" (Press release). Xilinx. 14 September 2007. Archived from the original on 29 March 2008. Retrieved 22 April 2010.
  77. "Singapore's OCBC Strongest Bank as Canadians Dominate". Bloomberg Business. New York. 10 May 2011. Archived from the original on 16 October 2015.
  78. "SIA tops Asian list among 50 most admired global firms". The Straits Times. Singapore. 26 February 2015. Archived from the original on 22 September 2015.
  79. "The world's best airlines". Fortune. New York. 7 July 2015.
  80. "Lee Kuan Yew, truly the father of Changi airport". The Business Times. Singapore. 12 September 2015.
  81. "Singapore tourism sector performance breaks record for the second year running in 2017". Singapore Tourism Board. 2017. Archived from the original on 16 February 2018. Retrieved 11 August 2018..
  82. "Proposal to develop Integrated Resorts – Statement by Prime Minister Lee Hsien Loong" (PDF) (Press release). Ministry of Trade and Industry. 18 April 2005. Archived from the original (PDF) on 27 November 2007.
  83. Dogra, Sapna (16 July 2005). "Medical tourism boom takes Singapore by storm". Express Healthcare Management. Mumbai. Archived from the original on 26 October 2005.
  84. "52 Places to Visit in 2015". The New York Times. 1 January 2015. Retrieved 11 December 2015.
  85. http://eresources.nlb.gov.sg/history/events/57a854df-8684-456b-893a-a303e0041891
  86. http://www.bbc.com/persian/world-41754347
  87. "Developing Asian education hubs". EU-Asia Higher Education Platform. 2011. Archived from the original on 23 October 2011. Retrieved 12 October 2011.
  88. "The long, long ride". New Straits Times. Kuala Lumpur. 7 May 2006. Archived from the original on 15 June 2013. Retrieved 12 October 2011.
  89. "Foreign Students in Singapore". Ministry of Education. 2011. Archived from the original on 9 April 2009. Retrieved 12 October 2011.
  90. Sandfort, Sandy (April 1993). "The Intelligent Island". Wired.
  91. Gibson, William (April 1993). "Disneyland with the Death Penalty". Wired.
  92. "Global Information Technology Report 2015". World Economic Forum. 15 April 2015.
  93. "Smartphone penetration in Singapore the highest globally: Survey". TODAYonline. 11 February 2015.
  94. "Deloitte Mobile Consumer 2014". Deloitte Australia. 25 November 2014.
  95. "6 top things that Singaporeans do when using their smartphones". Asiaone. 6 November 2014. Archived from the original on 26 January 2016. Retrieved 1 February 2019.
  96. "Statistics Singapore – Latest Data – Social Indicators". Singapore Department of Statistics. 2014. Archived from the original on 29 November 2015. Retrieved 26 April 2015.
  97. "ViewQwest 2Gbps FAQ". Archived from the original on 21 October 2015. Retrieved 2 November 2015.
  98. "Equinix further expands SG2 IBX data center in Singapore". Networks Asia. Networks Asia. Archived from the original on 4 July 2018. Retrieved 4 July 2018.
  99. "Singapore Internet Exchange". Info-communications Media Development Authority. Retrieved 4 July 2018.
  100. Aquino, Kristine (17 February 2011). "BMW Costing $260,000 Means Cars Only for Rich in Singapore as Taxes Climb". New York: Bloomberg L.P. Archived from the original on 20 February 2011. Retrieved 2 July 2011.
  101. "Once you're here: Basic Road Rules and Regulations". Expat Singapore. 16 August 2009. Archived from the original on 15 December 2014. Retrieved 27 February 2011.
  102. "Mandatory registration of e-scooters in Singapore".
  103. "Taxi info" (PDF). Land Transport Authority. 2015. Archived from the original (PDF) on 5 June 2015. Retrieved 24 May 2015.
  104. "Getting A Taxi". Land Transport Authority. Archived from the original on 27 May 2016. Retrieved 13 July 2016.
  105. Marks, Kathy (30 November 2007). "Qantas celebrates 60 years of the 'Kangaroo Route'". The Independent. London.
  106. "About Changi Airport". Changiairport.com. Archived from the original on 21 November 2014. Retrieved 13 July 2016.
  107. "2006 Airport of the Year result". World Airport Awards. Archived from the original on 31 December 2006. Retrieved 1 June 2006.
  108. Yap, Jimmy (30 January 2004). "Turbulence ahead for Singapore flag carrier". Brand Republic. London: Haymarket Business Media.
  109. "Singapore remains world's busiest port". China View. Beijing. Xinhua News Agency. 12 January 2006. Retrieved 22 April 2010.
  110. "2010 census Full report" (PDF). Singapore Department of Statistics. January 2011. Archived from the original (PDF) on 3 March 2011. Retrieved 17 July 2012.
  111. https://lastsecond.ir/attractions/singapore
ویکی‌سفر یک راهنمای سفر برای سنگاپور دارد.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ سنگاپور موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.