شورای اروپا

شورای اروپا (به انگلیسی: Council of Europe) کهن‌ترین سازمان برای یکپارچه‌سازی اروپاست که در سال ۱۹۴۹ میلادی (۱۳۲۸ ه‍.خ ) دایر گشت. پایهٔ این سازمان بر گسترش مردم‌سالاری، حقوق بشر، زمامداری قانون و بهره‌برداری از همکاری‌های فرهنگی استوار است. ۴۷ کشور با مجموع ۸۲۰ میلیون نفر جمعیت عضو این شورا هستند. نهادهای قانونی آن عبارتند از کمیته وزیران شکل گرفته از وزیر خارجه از هر کشور، مجمع پارلمانی از پارلمان متشکل از مجلس از هر کشور، کمیته مختلط متشکل از پنج عضو کمیته وزیران و ش عضو مجمع پارلمانی و دبیرکل که رهبر دبیرخانه شورای اروپا است.

با اتحادیه اروپا اشتباه نشود.
شورای اروپا
Conseil de l'Europe
نماد
پرچم
کوته‌نوشت
CoE
بنیان‌گذاریپیمان لندن (۱۹۴۹)
گونهسازمان بین‌دولتی منطقه‌ای
ستاداستراسبورگ، فرانسه
مکان
از اعضای
  • ۴۷ کشور عضو
  • ۵ ناظر شورا
  • ۳ انجمن ناظر
زبان‌های رسمی
انگلیسی، فرانسوی
سایر زبان‌های کاری: آلمانی، ایتالیایی، روسی[1][2]
دبیرکلMarija Pejčinović Burić
معاون دبیرکل
Gabriella Battaini-Dragoni
رئیس انجمن پارلمانی
Rik Daems
رئیس کمیته وزیران
Nikos Dendias
رئیس کنگره
Anders Knape
وبگاه

پایگاه این شورا در استراسبورگ فرانسه است و فرانسوی و انگلیسی زبان‌های رسمی آن هستند. جرگهٔ وزیران، مجمع پارلمانی و کنگره آلمانی، ایتالیایی و روسی و ترکی استانبولی را نیز بکار می‌برند.[3]

مهمترین زمینه فعالیت شورای اروپا در رابطه با حقوق بشر است. معاهده اروپایی حقوق بشر(۴نوامبر ۱۹۵۰) و تأسیس دو نهاد خاص کمیسیون اروپایی حقوق بشر و دادگاه اروپایی حقوق بشر از آن جمله اند.

پیشینه
جلسه شورا در سال ۱۹۶۷ در استرسبورگ

پس از جنگ جهانی دوم که اروپا با ویرانی‌های گسترده روبرو شده بود، اندیشهٔ بازسازی و آشتی بین مردم کشورهای گوناگون اروپایی پایه‌ریز این شورا شد.

یکی از نخستین پیشنهادهای یکپارچه‌سازی اروپا بوسیلهٔ پال تلکی نخست‌وزیر مجارستان پس از آنکه کشورش دو سوم خاک خود را در جریان پیمان تریانون پس از جنگ جهانی نخست از دست داد، پیشنهاد شد.

چرچیل در سال ۱۳۲۵ (برابر ۱۹۴۶) در سخنرانی خود در دانشگاه زوریخ سوییس از ایالات متحده اروپا نام برد. دو سال پس از آن ساختار شورا در لاهه هلند به بحث گذاشته شد.

در ۱۵ اردیبهشت ۱۳۲۸ (خورشیدی) (برابر ۵ می ۱۹۴۹) شورا با پیمان لندن به بهره‌برداری رسید. در این روز اساسنامهٔ شورا با دستینهٔ (امضای) ده کشور ایتالیا، بریتانیا، بلژیک، هلند، دانمارک، فرانسه، ایرلند، لوکزامبورگ، نروژ، سوئد به تصویب رسید. هم‌اکنون همهٔ کشورهای اروپایی بجز بلاروس و قزاقستان و واتیکان در این شورا هستند. (تا سال ۲۰۱۲ میلادی ۴۷ کشور)

هدف‌ها و دستاوردها

مادهٔ یک اساسنامه این شورا می‌گوید: «درهای این شورا بر روی کشورهایی که به دنبال گسترش مردم‌سالاری، حقوق بشر، زمامداری قانون و بهره‌برداری از همکاری‌های فرهنگی هستند، باز است».[4]

این شورا با تصویب پیمان‌ها و کنوانسیون‌های گوناگون، دستاوردهای زیادی را در راه رسیدن به اهداف خود داشته‌است.

برخی از دستاوردهای شورا:

  • گسترش زمامداری قانون با تصویب حدود ۲۰۰ پیمان مانند کنوانسیون جرایم اینترنتی، کنوانسیون پیشگیری از تروریسم، کنوانسیون‌های ضد بزهکاری و کنوانسیون حقوق بشر.
  • کمسیون بهرهوری عدالت (CEPEJ)
  • حفاظت از حقوق بشر بویژه از راه کنوانسیون اروپایی حقوق بشر و کمیته اروپایی پیگیری شکنجه.
  • کنوانسیون اقدام ضد قاچاق انسان
  • کنوانسیون حفاظت از کودکان در برابر آزار جنسی

بنیادها و مجمع‌ها
  • دبیرکل که برای یک دورهٔ پنج ساله بوسیلهٔ مجمع پارلمانی انتخاب می‌شود.
  • جرگهٔ وزیران که وزیران خارجهٔ ۴۷ کشور شورا هستند.
  • مجمع پارلمانی که شامل نمایندگان پارلمان کشورهاست.
  • کنگرهٔ شورا که در سال ۱۹۹۴ ساخته شد و شامل نمایندگان سیاسی محلی از کشورهای شوراست.
  • دادگاه حقوق بشر اروپا که شامل قاضی‌هایی از کشورهای شورا است.
  • کمسیون حقوق بشر که توسط مجمع پارلمانی ایجاد شده‌است.

شمار زیادی از سازمان‌های مستقل و نیمه مستقل نیز با این شورا همکاری دارند.

هلال پارلمان

نمادها

نماد این شورا همان پرچم اتحادیه اروپاست که ۱۲ ستاره زرد رنگ را در زمینهٔ آبی دارد.

کشورها
  کشورهای پایه‌گذار
  عضوهای پسین
پرچم کشور تاریخ الحاق
بلژیک پایه‌گذار
دانمارک پایه‌گذار
فرانسه پایه‌گذار
ایرلند پایه‌گذار
ایتالیا پایه‌گذار
لوگزامبورگ پایه‌گذار
هلند پایه‌گذار
نروژ پایه‌گذار
سوئد پایه‌گذار
بریتانیا پایه‌گذار
یونان ۹ اوت ۱۹۴۹
ترکیه ۹ اوت ۱۹۴۹
ایسلند ۷ مارس ۱۹۵۰
آلمان ۱۳ ژوئیه ۱۹۵۰
اتریش ۱۶ آوریل ۱۹۵۶
قبرس ۲۴ مه ۱۹۶۱
سوییس ۶ مه ۱۹۶۳
مالت ۲۹ آوریل ۱۹۶۵
پرتغال ۲۲ سپتامبر ۱۹۷۶
اسپانیا ۲۴ نوامبر ۱۹۷۷
لیختن‌اشتاین ۲۳ نوامبر ۱۹۷۸
سن مارینو ۱۶ نوامبر ۱۹۸۸
فنلاند ۵ مه ۱۹۸۹
مجارستان ۶ نوامبر ۱۹۹۰
لهستان ۲۶ نوامبر ۱۹۹۱
بلغارستان ۷ مه ۱۹۹۲
استونی ۱۴ مه ۱۹۹۳
لیتوانی ۱۴ مه ۱۹۹۳
اسلونی ۱۴ مه ۱۹۹۳
جمهوری چک ۳۰ ژوئن ۱۹۹۳
اسلواکی ۳۰ ژوئن ۱۹۹۳
رومانی ۷ اکتبر ۱۹۹۳
آندورا ۱۰ نوامبر ۱۹۹۴
لاتویا ۱۰ فوریه ۱۹۹۵
آلبانی ۱۳ ژوئیه ۱۹۹۵
مولداوی ۱۳ ژوئیه ۱۹۹۵
جمهوری مقدونیه ۹ نوامبر ۱۹۹۵
اوکراین ۹ نوامبر ۱۹۹۵
روسیه ۲۸ فوریه ۱۹۹۶
کرواسی ۶ نوامبر ۱۹۹۶
گرجستان ۲۷ آوریل ۱۹۹۹
ارمنستان ۲۵ ژانویه ۲۰۰۱
آذربایجان ۲۵ ژانویه ۲۰۰۱
بوسنی و هرزگوین ۲۴ آوریل ۲۰۰۲
صربستان ۳ آوریل ۲۰۰۳
موناکو ۵ اکتبر ۲۰۰۴
مونته‌نگرو ۱۱ مه ۲۰۰۷

بلاروس و قزاقستان به دلیل مشکلات حقوق بشر هنوز به جمع کشورهای این شورا نپیوسته‌اند.

ناظران

آمریکا، کانادا، واتیکان، مکزیک و ژاپن ناظران این شورا هستند.

مجلس‌های کانادا، مکزیک، اسرائیل و نماینده مجلس فلسطین و ترک‌های قبرس نیز می‌توانند در جلسه‌های شورا شرکت کنند.

جستارهای وابسته

منابع
  1. "Did you know?". Retrieved 10 August 2018. English and French are the official languages of the Council of Europe. German, Italian and Russian are used as working languages.
  2. "Resolution 2208 (2018): Modification of the Assembly's Rules of Procedure: the impact of the budgetary crisis on the list of working languages of the Assembly". Retrieved 10 August 2018. The draconian reduction in the Assembly’s budget for 2018 and 2019, a consequence of Turkey’s decision to revert to its initial status of ordinary contributor to the Council of Europe budget, calls for drastic measures. … In this context, the Assembly refers to the clear position it adopted, notably in Resolution 2058 (2015) on the allocation of seats in the Parliamentary Assembly with respect to Turkey, making the introduction of Turkish as a working language of the Assembly strictly conditional upon the Committee of Ministers’ decision to approve Turkey’s request to become a major contributor to the Council of Europe’s budget and to allocate the corresponding funds to the Assembly.
  3. "The allocation of seats in the Parliamentary Assembly with respect to Turkey". Parliamentary Assembly. Retrieved 23 Nov 2016.
  4. دیدار فعالان سرشناس جنبش سبز با اعضای شورای اروپ، دویچه وله فارسی

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.