کوبا

کوبا (به اسپانیایی: Cuba) با نام رسمی جمهوری کوبا (به اسپانیایی: República de Cuba) کشوری است تشکیل شده از مجمع الجزایری در دریای کارائیب و پایتخت آن هاوانا است. جمعیت این کشور ۱۱ میلیون و ۲۰۰ هزار نفر و زبان رسمی آن زبان اسپانیایی است. ۶۵ درصد مردم این کشور مسیحی، ۲۵ درصد بی‌دین و ۱۷ درصد پیرو باورهای بومی (مانند سانتریا) هستند.[12] واحد پول این کشور پزوی کوبا است.

مختصات: ۲۳°۸′ شمالی ۸۲°۲۳′ غربی
برای دیگر کاربردها، کوبا (ابهام‌زدایی) را ببینید.
جمهوری سوسیالیستی کوبا

República de Cuba (اسپانیایی )
کوبا
نشان ملی
شعار: "¡Patria o Muerte, Venceremos!" (اسپانیایی )
"یا میهن یا مرگ!"[1]
سرود: سرود بایامو
Bayamo Song[2]
موقعیت  کوبا  (green)
پایتخت
و بزرگترین شهر
هاوانا
۲۳°۸′ شمالی ۸۲°۲۳′ غربی
زبان(های) رسمیزبان اسپانیایی
گروه‌های قومی
(۲۰۱۲[3])
  • ۶۴٫۱٪ سفیدپوست
  • ۲۶٫۶٪ چند نژادی
  • ۹٫۳٪ سیاهپوست آفریقایی‌تبار
نام(های) اهلیتکوبایی
حکومتدولت کمونیستی
• رئیس‌جمهور
میگل دایاز-کانل
• معاون اول رئیس‌جمهور
Salvador Valdés Mesa
• 
رئیس‌جمهور از
مجلس شورای ملی
Esteban Lazo Hernández
قوه مقننهNational Assembly of People's Power
استقلال
• جنگ استقلال
فوریه ۲۴، ۱۸۹۵
• به رسمیت شناخته شده (بیش از اسپانیا دست به ایالات متحده)
دسامبر ۱۰، ۱۸۹۸
• جمهوری اعلام کرد (استقلال از ایالات متحده)
مه ۲۰، ۱۹۰۲
۲۶ ژوئیه ۱۹۵۳ - ژٰانویه ۱، ۱۹۵۹
• قانون اساسی کنونی
فوریه ۲۴، ۱۹۸۴
مساحت
• کل
۱۰۹٬۸۸۴ کیلومترمربع (۴۲۴۲۶مایل‌مربع) (۱۰۶مین)
• آبها (٪)
ناچیز[4]
جمعیت
• سرشماری ۲۰۱۳
۱۱٬۲۱۰٬۰۶۴[5]
• تراکم
۱۰۲ /به ازای هر کیلومترمربع (۲۶۴٫۲ /مایل‌مربع) (۱۰۶مین)
تولید ناخالص داخلی (GDP)  برابری قدرت خرید (PPP)برآورد ۲۰۱۱ 
• کل
$۲۱۲ billion[6] (۵۸مین)
• سرانه
$18,796[7] (61st)
تولید ناخالص داخلی (GPD) (اسمی)برآورد ۲۰۱۳ 
• کل
$۷۸٫۶۹۴ billion[8] (۶۵مین)
• سرانه
$6,985[9] (86th)
شاخص جینی (۲۰۰۰)۳۸٫۰[10]
شاخص توسعه انسانی (۲۰۱۳) ۰٫۸۱۵[11]
44th
واحد پول
(CUC)
منطقه زمانییوتی‌سی−۵ (CST)
• تابستان (ساعت تابستانی)
یوتی‌سی−۴ (CDT)
جهت رانندگیراست.
پیش‌شماره تلفنی+۵۳
کد ایزو ۳۱۶۶CU
دامنه سطح‌بالا.cu
  1. From 1993 to 2004, the United States dollar was used alongside the peso until the dollar was replaced by the convertible peso.

از نظر فرهنگی، کوبا بخشی از آمریکای لاتین به‌شمار می‌آید. این کشور چندنژادی است که مردم، فرهنگ و آداب و رسوم آن از ریشه‌های گوناگونی از جمله سرخ‌پوستان بومی تائینو و سیبونی، دوره طولانی استعمار اسپانیا، آوردن بردگان آفریقایی و رابطه نزدیک با اتحاد جماهیر شوروی در جنگ سرد سرچشمه می‌گیرد.

این کشور در طول جنگ سرد میان اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده از مناطق پرجنجال بود و بحران موشکی کوبا در سال ۱۹۶۲ حتی جهان را تا آستانه وقوع جنگ هسته‌ای برد. کوبا یکی از اندک کشورهای سوسیالیست مارکسیستی-لنینیستی موجود است و نقش کلیدی حزب کمونیست در قانون اساسی نهادینه شده‌است. ناظران مستقل دولت کوبا را به نقض حقوق بشر از جمله حبس خودسرانه کوتاه‌مدت متهم کرده‌اند.[13]

تاریخ
حملهٔ کشتی‌های نیروی دریایی بریتانیا به بندر هاوانا.

در ۱۴۹۲ کریستف کلمب جزیره‌ای را کشف کرد که هم‌اکنون کوبا نام دارد. در آن زمان این جزیره به امپراتوری اسپانیا تعلق گرفت. در ۱۵۱۱ اولین اقامتگاه‌های اسپانیایی‌ها در کوبا تأسیس شد. اسپانیا حدود ۱۰۰ هزار نفر از مردم بومی را به بردگی گرفت، آن‌ها را مسیحی کرد و به جستجوی طلا واداشت. با این وجود پس از گذشت یک قرن عملاً این افراد بومی از بین رفتند. از جمله دلایل این اتفاق، شیوع بیماری عفونی اوراسیایی بود که به دلیل عدم مقاومت بومی گسترش یافت.[14][15]

کوبا به مدت ۴۰۰ سال تحت استعمار اسپانیا قرار داشت (۱۵۱۱–۱۸۹۸). در این مدت اقتصادش بر پایه کشاورزی، معدن و صادرات شکر، قهوه و تنباکو به اروپا و بعدها آمریکای شمالی بود. این کارها در ابتدا توسط برده‌های آفریقایی که به کوبا آورده شده بودند انجام می‌شد. جمعیت کوبا در ۱۸۱۷ عبارت بود از ۶۳۰٬۰۰۰ نفر که ۲۹۱٬۰۰۰ نفر از آن‌ها سفیدپوست، ۱۱۵٬۰۰۰ نفر سیاه‌پوست غیربرده و ۲۲۴٬۰۰۰ نفر سیاه‌پوست برده بودند.[16]

جنگ ۱۸۹۵

در ۱۸۹۲ یک مخالف تبعید شده به نام خوزه مارتی، حزب انقلابی کوبا را در نیویورک پایه‌ریزی کرد. هدف این حزب استقلال کوبا از اسپانیا بود.[17] در ۱۸۹۵، خوزه مارتی برای پیوستن به تلاش‌های ماکسیمو گومز به مونته کریستی و سانتو دومینگو رفت. مارتی دیدگاه‌های سیاسی خود را در بیانیهٔ مونته کریستی به تحریر درآورد.[17] جنگ علیه نیروهای نظامی اسپانیا در ۲۴ فوریه ۱۸۹۵ در کوبا آغاز شد. اما مارتی تا آوریل ۱۸۹۵ نتوانست خود را به کوبا برساند.[17] مارتی در دوس ریوس در ۱۹ می ۱۸۹۵ کشته شد.[17] مرگ او، او را به قهرمان ملی کوبا بدل کرد.[18]

حدود ۲۰۰ هزار اسپانیایی کوبا را به توپ بستند. فرماندهٔ نظامی کوبا مردم را کمپ‌هایی فرستاد.[19] در میان بین ۲۰۰٬۰۰۰ تا ۴۰۰٬۰۰۰ شهروند کوبایی بر اثر گرسنگی یا بیماری در این کمپ‌ها جان باختند.

استقلال از اسپانیا

کوبا تا پایان جنگ اسپانیا-آمریکا در ۱۸۹۸ همچنان مستعمره اسپانیا باقی‌ماند. پس از جنگ آمریکا-اسپانیا، این دو کشور معاهده‌ای به نام معاهدهٔ پاریس را در ۱۸۹۸ امضا کردند که طی آن اسپانیا کشورهای پورتوریکو، فیلیپین و گوام را به ازای جمعاً ۲۰ میلیون دلار به آمریکا واگذار کرد.[20] در یک پیمان مشابه، اسپانیا متعهد شد که از پادشاهی بر کوبا چشم پوشی کند. تئودور روزولت که در جنگ آمریکا-اسپانیا شرکت کرده بود و تا اندازه‌ای نیز به جنبش‌های استقلال خواهانه روی خوش نشان می‌دهد، در ۱۹۰۱ پس از ویلیام مک‌کینلی به عنوان رئیس‌جمهور آمریکا انتخاب شد و معاهده را واگذار کرد. به این شکل کوبا در ۱۹۰۲ به صورت رسمی از آمریکا مستقل شد و نام جمهوری کوبا به خود گرفت. تحت شرایط جدید کوبا، آمریکا حق مداخله در امور داخلی کوبا و همچنین روابط اقتصادی و سیاسی اش با دیگر کشورها را برای خود محفوظ نگه داشت.

بین ۱۹۵۳ و ۱۹۵۹ انقلاب کوبا اتفاق افتاد که منجر به براندازی دیکتاتوری فولخنثیو باتیستا ثالدیوار و روی کار آمدن دولت جدید به رهبری فیدل کاسترو گردید.[21] در سال ۱۹۵۲ استقلال خود را از اسپانیا اعلام کرد.

رویدادهای اخیر
  • طبق سرشماری سال ۲۰۰۲، حدود ۱٫۲ میلیون از افراد کوبایی‌تبار (حدود ۱۰ درصد جمعیت کنونی کوبا) در آمریکا اقامت دارند.[22][23] بسیاری از این کوباییان برای رفتن به آمریکا راه دریا را پیش گرفتند و با استفاده از قایق‌های کوچک و زورق‌های کوچک مسیر بین این دو کشور را طی کردند. در ۶ آوریل ۱۹۸۰، حدود ۱۰ هزار کوبایی به سفارت پرو در هاوانا رفته و درخواست پناهندگی سیاسی کردند. طی چند روز بعد، دولت کوبا برای کوبایی‌هایی که از سفارت پرو درخواست پناهندگی کرده بودند مجوز مهاجرت صادر کرد. در ۱۶ آوریل، ۵۰۰ کوبایی سفارت پرو را به قصد کاستاریکا ترک کردند. در ۲۱ آوریل، بسیاری از این افراد شروع به سفر به میامی از طریق قایق‌های شخصی کردند که آمریکا از ورود آن‌ها جلوگیری کرد. اما مهاجرت‌ها ادامه یافت چرا که کاسترو اعلام کرد که هر کسی که تمایل به ترک کشور دارد آزاد است این کار را از طریق منطقهٔ پورت ماریل انجام دهد. بیش از ۱۲۵٬۰۰۰ کوبایی پیش از پایان این جریان در ۱۵ ژوئن، کوبا را به مقصد آمریکا ترک کردند.
  • فروپاشی شوروی که در کوبا به عنوان دورهٔ ویژه شناخته می‌شود، فرصت بسیار خوبی فراهم آورد تا قوانین وضع شده توسط کاسترو به‌طور جدی آزمایش خود را پس بدهند. در این دوران کوبا دچار کمبود مواد غذایی شد.[24][25] با این وجود دولت کوبا، کمک‌های غذایی، دارویی و مالی آمریکا را تا سال ۱۹۹۳ نپذیرفت.[24] در ۵ اوت ۱۹۹۴، دولت، گروهی معترض را که در یک اعتراض ناگهانی در هاوانا تجمع کرده بودند متفرق کرد.[26]
  • در سال‌های اخیر کوبا به یک منبع جدید حمایت‌کننده به نام جمهوری خلق چین دست یافته‌است و همچنین اتحادهای جدیدی را با هوگو چاوز، رئیس‌جمهور سابق ونزوئلا و همین‌طور اوو مورالس، رئیس‌جمهور بولیوی که هر دو از صادرکننده‌های نفت و گاز هستند ایجاد کرده‌است. در سال ۲۰۰۳، دولت شمار زیادی از فعالان مدنی را دستگیر و بازداشت کرد. این دوره به بهار سیاه معروف است.[27][28]
  • در ۳۱ ژوئیه ۲۰۰۶، فیدل کاسترو وظایف اصلی‌اش را به برادرش، اولین نخست‌وزیر کوبا یعنی رائول کاسترو واگذار کرد. دلیل این واگذاری عمل جراحی فیدل کاسترو بود. در ۲۴ فوریه ۲۰۰۸ رائول کاسترو به عنوان رئیس‌جمهور جدید کوبا انتخاب شد.[29] او در سخنرانی ابتدایی خود، قول داد که برخی محدودیت‌هایی اعمال شده بر زندگی کوبایی‌ها را از میان بردارد.[30] در مارس ۲۰۰۹، رائول کاسترو برخی از مقامات دوران کاسترو را از میان برداشت.[31]
  • در ۱۴ اوت ۲۰۱۵، با سفر جان کری، وزیر امور خارجهٔ ایالات متحد، به هاوانا، در مراسمی رسمی و در حضور مقام‌های عالی‌رتبهٔ آمریکا و کوبا، پس از بیش از ۵۴ سال قطع روابط دیپلماتیک این دو کشور، سفارت آمریکا در کوبا بازگشایی شد.[32]
  • در مارس ۲۰۱۶، باراک اوباما اولین رئیس‌جمهور آمریکا بود که پس از گذشت ۸۸ سال ازین کشور دیدار می‌کرد.[33]
  • در ۱۸ آوریل ۲۰۱۸، میگل دایاز-کانل تنها نامزد ریاست جمهوری بود و به عنوان رئیس‌جمهور کوبا انتخاب و جانشین رائول کاسترو شد و یک روز بعد در ۱۹ آوریل به‌طور رسمی نوزدهمین رئیس‌جمهور کوبا شد.[34][35][36][37]

جغرافیا
نقشهٔ استان‌های کوبا
نوشتار اصلی: جغرافیای کوبا

کوبا جزیره‌ای است که در میان دریای کارائیب و اقیانوس اطلس شمالی قرار گرفته‌است و دارای مساحتی برابر ۱۱۰٬۸۶۱ کیلومتر مربع می‌باشد. مرز زمینی آن تنها با پایگاه دریایی ایالات متحده‌است که خلیج گوانتانامو نام دارد.

اقلیم کوبا معتدل و بادهای بسامان در این کشور در جریانند. موقعیت جغرافیایی آن ۰۰ ۸۰ غربی و ۳۰ ۲۱ شمالی است.

بناهای تاریخی

موزه انقلاب کوبا تاریخچه:در سال ۱۹۰۹ میلادی، ژنرال فرمانده اوبرت (Governor General Aubert) تصمیم گرفت که مکانی بسازد تا دولت استانی در آن جای بگیرد؛ او می‌خواست که موقعیت این ساختمان جایی باشد که دیوارهای قدیمی شهر قرار داشته‌است. طراحی این بنا توسط معماران رودولفو ماروری کوبایی (Rodolfo Marurí) و پائول بلائو بلژیکی (Paul Belau) انجام شد و ساخت آن توسط شرکت قراردادی ژنرال امضا شد که بیش از ۱٫۵ میلیون پزو کوبا هزینه داشت. زمانی که سال ۱۹۱۷ رو به اتمام بود، بانو ماریانا سوا تحت تأثیر شکوه و جایگاه فوق‌العاده این ساختمان قرار گرفت و زیبایی آن را بسیار تحسین کرد. رئیس‌جمهور ماریو گارسیا منوکال، همسر این خانم از طریق کارهای قانونی، این ساختمان را که هنوز در دست ساخت بود از دولت استانی گرفت و در سال ۱۹۱۸ به کاخ ریاست جمهوری تبدیل کرد. در ژانویه ۱۹۲۰ تکمیل ساختمان به پایان رسید و این ساختمان به‌طور رسمی افتتاح شد.

این ساختمان، بخش مهمی از تاریخ بعد از انقلاب کوباست که بعد از پیروزی انقلاب از ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۵، جایگاه دولن و شورای وزیران و در ۱۹۶۵ کمیتهٔ مرکزی حزب کمونیست کوبا در کاخ ریاست جمهوری در اینجا تشکیل شد. در سال ۱۹۷۴، این بنا کاربری خود را به موزه ای تغییر داد که به انقلاب کوبا اختصاص یابد و در سال ۲۰۱۰ به عنوان یک بنای ملی به ثبت رسید. معماری موزه انقلاب کوبا وجود غنی این ساختمان با محیط اطرافش کاملاً متفاوت است. یک مثال از این تفاوت، راه پله اصلی سنگ مرمر کارارا است که جلوه بسیار زیبایی دارد. دیوارهای خارجی ساختمان از سنگ ساخته شده و دیوارهای داخلی از بتن آرمه ساخته شده‌اند. جالب اینجاست که طاق کاشی کاری بسیار جالب آن، با سفال به پایان رسیده که اصلاً بخشی از طراحی اولیه آن نبوده و توسط ای والدراما و ام گونزالس طراحی شده‌است. نمای داخلی موزه انقلاب کوبا توسط تیفانی استودیو طراحی شده که بسیار چشمگیر و زیبا است.

خود ساختمان موزه از لحاظ تاریخی سیر نزولی دارد، از بالاترین طبقه به پایین می‌توانید اتفاقاتی که قبل از انقلاب کوبا، در طول انقلاب و پس از آن اتفاق افتاده‌اند را مشاهده کنید. در برخی از طبقات داستان‌هایی به زبان انگلیسی و اسپانیایی روایت می‌شود که دانستن آن‌ها برایتان بسیار جالب است.

بهداشت

نوشتار اصلی: خدمات بهداشتی در کوبا

بر مبنای آمارهای سازمان بهداشت جهانی:[38]

  • سازمان بهداشت جهانی در سال ۲۰۱۳، امید زندگی در کوبا برای مردان ۷۷ و برای زنان ۸۰ ثبت کرد.[39] (میانگین جهانی ۶۸ سال)
  • میزان مرگ و میر کودکان در کوبا ۸٫۷ در هر ۱۰۰۰ نفر است.
  • میزان مرگ و میر بزرگسالان در کوبا ۱۳۱٫۸۵ در هر ۱۰۰۰ نفر
  • مجموع هزینه‌های بهداشت به ازای هر نفر در کوبا ۳۶۳ دلار است. (۲۰۰۶)
  • نسبت مجموع هزینه‌های بهداشت به تولید ناخالص داخلی در کوبا ۷٫۱٪ است. (۲۰۰۶)
  • احتمال مرگ کودک قبل از ۵ سالگی: ۶ در هر ۱۰۰۰ نفر (میانگین جهانی ۶۵ نفر در هر هزار نفر)
  • میزان شیوع ایدز: ۱ نفر در هر هزار نفر (میانگین جهانی ۸ نفر در هر هزار نفر)
  • درصدی از جمعیت که در مناطق شهری زندگی می‌کنند: ۷۶٪ (میانگین جهانی ۵۰٪)
  • میزان شیوع سل: ۲ نفر در هر هزار نفر (میانگین جهانی ۱۷۰ نفر در هر هزار نفر)
  • میزان افراد چاق در جمعیت مذکر ۸٪ و در مؤنث ۱۵٫۴٪ است.
  • ۹۵٫۲٪ جمعیت کوبا به آب آشامیدنی سالم دسترسی دارند.
  • ۹۴٪ جمعیت کوبا دارای دستگاه‌های بازیافت آب و استفادهٔ مجدد از آن هستند.

همچنین: در کوبا مراقبت‌های بهداشتی به عنوان یک حقوق شهروندی در نظر گرفته می‌شود. مراقبت‌های بهداشتی همگانی برای تمام شهروندان مجانی است. کوبا دارای بالاترین نسبت دکتر به بیمار در سطح جهان و برابر با ۶/۷ در هر ۱۰۰۰ نفر است. در سال ۲۰۱۴، نرخ مرگ و میر نوزادان در کوبا، یکی از کم‌ترین نرخ‌ها در جهان و برابر با ۴/۲ در هر ۱۰۰۰ تولد زنده بود.[39]

مراقبت‌های پزشکی در کوبا بر پیش‌گیری امراض تأکید دارد، تا این که تنها متکی به دارو باشد، یا دسترسی محدود به داروهایی داشته باشد که گاهی از طرف آمریکا در محاصره و تحریم است. مجله لانسیت در سال ۲۰۱۴ نوشت: «اگر دستاوردهای کوبا بتواند در سراسر طیف گسترده‌ای از کشورهای کم‌درآمد و متوسط رواج پیدا کند، سلامت جمعیت جهان دگرگون می‌شود.» کوبا پیشگام توسعه داروهایی جهت معالجه و پیشگیری سرطان ریه است، و از قطع عضو بدن، مرتبط با دیابت، پیش‌گیری نموده‌است.[39]

موقعیت زنان در کوبا
مردم کوبا

درکوبا، تعداد قابل توجهی از قضات، وکلای دادگستری، دانشمندان علوم، کارگران فنی، کارکنان بهداشت عمومی و حرفه‌ای را زنان تشکیل می‌دهند. کوبا از نظر نجات کودکان در رتبه اول فهرست مادر «کشورهای کمتر توسعه یافته» قرار دارد. کوبا با بیش از ۴۸ درصد زنان به عنوان نماینده مجلس، با بالاترین درصد زنان پارلمان در ردیف سوم در جهان است. زنان در دوران حاملگی ۹ ماه حقوق کامل، و سپس ۳ ماه را با ۷۵ درصد حقوق، مرخصی زایمان خود را دریافت می‌کنند. دولت برای سقط جنین و طرح تشکیل خانواده یارانه می‌دهد، و برای مراقبت قبل از بارداری ارزش والایی قائل است، و برای زنان قبل از تولد فرزند «مسکن زایمان» ارائه می‌دهد.[39]

حقوق بشر

هرچند کوبا سال‌ها در بین کشورهای دارای بیشترین تعداد خبرنگار زندانی بود اما در سال ۲۰۱۶ فقط دو روزنامه‌نگار زندانی دارد.[40]

اینترنت در کوبا به دلیل کمبود بودجه و تحریم‌های شدید ایالات متحده دارای محدودیتهایی بود ولی از سال ۲۰۱۸ استفاده از سرویس 3G تقریباً برای همهٔ مردم رایگان می‌باشد[41]
[42]
پناهندگی
بر اساس گزارش دولت آمریکا ۱٬۲۰۰٬۰۰۰ نفر (حدود ۱۰٪ جمعیت کوبا) از سال‌های ۱۹۵۹ (زمان وقوع انقلاب کوبا)به دلیل تبلیغات شدید ایالات متحده و دیکتاتور اسبق کوبا باتیستا این کشور را ترک کردند. کوبا به دلیل منابع محدود جزو کشورهای سختگیر در مهاجرپذیری قرار دارد به همین سبب بسیاری از این افراد که تحت تأثیر پروپاگاندای آمریکا قرار گرفته بودند قدرت بازگشت به کوبا را ندارند[43]
اعدام‌های سیاسی
[43]

تحقیق توسط دانشکده حقوق کرنل در ماه اکتبر سال ۲۰۱۵ نشان می‌دهد که در کوبا هیچ‌کسی محکوم به اعدام یا هیچ‌کس در انتظار اعدام نیست. دادگاه عالی کوبا، آخرین زندانی باقی‌مانده محکوم به اعدام، حکم یک آمریکایی کوبایی محکوم به قتل در اجرای حمله تروریستی سال ۱۹۹۴ به این جزیره را در ۲۸ دسامبر ۲۰۱۰ تخفیف داد؛ و از آن زمان تاکنون هیچ حکم اعدام شناخته شده جدیدی صورت نگرفته‌است.[39]

انتخابات در کوبا

انتخابات مجمع ملی قدرت خلق (نهاد عالی قانون گذاری) هر پنج سال صورت می‌گیرد و انتخابات انجمن‌های شهر و شهرداری مناطق، هر دو سال و نیم برگزار می‌شود. پس از آن نمایندگان مجمع ملی قدرت خلق، شورای دولت و شورای کشور را انتخاب می‌کنند، که به نوبه خود شورای وزیران را منصوب می‌کند که رئیس‌جمهور را انتخاب می‌کند.[39]

از سال ۲۰۱۸ میلادی (تاریخ انتخابات عمومی آینده در کوبا)، برای تمام موقعیت مقامات منتخب ارشد، از جمله رئیس‌جمهور، فقط دو دورهٔ پنج ساله حق تصدی آن پست را خواهد داشت. هر کسی می‌تواند نامزد و یک کاندید شود. لازم نیست شخص، عضو حزب کمونیست (سی پی) باشد. نمی‌توان هیچ پولی برای ترویج و تبلیغ نامزدهای انتخاباتی خرج کرد و هیچ حزب سیاسی (از جمله حزب کمونیست) اجازه ندارند در طول انتخابات، کمپین راه بیندازند. پرسنل نظامی در حوزه‌های رأی‌گیری انجام وظیفه نمی‌کنند؛ و دانش‌آموزان از صندوق‌های رأی حفاظت می‌کنند.[39]

حق تحصیل رایگان

آموزش رایگان تا سطح تحصیلات عالی و از جمله آموزش‌های عالی، یک حق همگانی است. در مقایسه با دیگر کشورها در جهان، کوبا بخش قابل توجهی از تولید ناخالص داخلی خود را صرف آموزش و پرورش شهروندان کوبایی می‌کند. «معلمان سیار» (معلم سر خانه) برای خانه کودکانی فراهم شده‌است که قادر به رفتن به مدرسه نیستند. بسیاری از مدارس مراقبت‌های مجانی را در صبح و پس از مدرسه برای والدین شاغلی فراهم ساخته که فامیل دیگری ندارند تا از کودکانشان پرستاری و مراقبت نماید. در کوبا ۲۲ دانشکده پزشکی وجود دارد، در حالی که تا سال ۱۹۵۹ و قبل از انقلاب کوبا، تنها ۳ دانشکده وجود داشت.[39]

حقوق کارگران

قانون کوبا حق داوطلبانه تشکیل اتحادیه‌های کارگری و پیوستن به آن‌ها را تضمین می‌کند. اتحادیه‌ها به‌طور قانونی مستقل و از نظر مالی خودمختارند، و مستقل از حزب کمونیست و دولت هستند، و توسط حق عضویت اعضای خود تأمین مالی می‌شوند. حقوق کارگران توسط اتحادیه‌ها از جمله با یک قرارداد کتبی، یک کار ۴۴–۴۰ ساعت در هفته، ۳۰ روز مرخصی سالیانه با حقوق در بخش دولتی حمایت شده‌است.[39]

چنانچه اتحادیه فکر کنند که کار کردن خطرناک است، حق دارند که کار را متوقف کنند. آن‌ها حق دارند که در مدیریت کارخانه حضور یابند، اطلاعات مدیریت را در فضای اداره و مصالح، و زمان تسهیلات را برای نمایندگان دریافت کنند. توافق اتحادیه برای اخراج‌ها، تغییرات در سبک ساعات کاری، اضافه کاری، و گزارش ایمنی سالانه، ضروری است. اتحادیه‌ها هم چنین در کوبا دارای نقش سیاسی هستند و یک حق قانونی (قانون اساسی) دربارهٔ مشورت قانون استخدامی دارند. آن‌ها هم چنین دارای حق پیشنهاد قوانین جدید به مجلس شورای ملی هستند.[39]

اقتصاد

منابع طبیعی آن شامل معادن کبالت، نیکل، آهن، مس، کروم و سیلیکون است. با وجود دولت متمرکز، دولت کوبا درصدد است تا قوانین اقتصادی این کشور را سهل کند. با هدف بهبود کارکرد موسسات تجاری، کاستن کمبود جدی خوراک، بهبود کالاهای مصرفی و خدمات، اصلاحاتی در دهه ۱۹۹۰ میلادی انجام شد. با این حال متوسط استاندارد زندگی هنوز هم بخاطر تحریم‌های آمریکا، از پیش از دهه ۱۹۹۰ میلادی و قطع کمک‌های شوروی سابق پائین‌تر است. از اواخر سال ۲۰۰۰ کشور ونزوئلا قراردادی برای همکاری نفتی با این کشور به امضاء رساند و اکنون روزانه ۱۰۰٬۰۰۰ بشکه نفت به این کشور تحویل می‌دهد. کوبا بخشی از پرداخت خود را بابت نفت به صورت خدمات انجام می‌دهد. ۲۰٬۰۰۰ کوبایی متخصص پزشکی که در ونزوئلا کار می‌کنند جزو این برنامه هستند. افزایش قیمت فلزات در سال ۲۰۰۷ موجب بالا رفتن درآمدهای کوبا از تولید کبالت و نیکل شده‌است. هاوانا با هدف کاهش قطع برق که از سال ۲۰۰۴ موجب نارضایتی مردم را فراهم آورده، سرمایه‌گذاری در بخش انرژی را ادامه می‌دهد. تولید ناخالص داخلی این کشور ۵۱٫۱۱ میلیارد دلار است که ۴٫۶ درصد آن در بخش کشاورزی، ۲۶٫۱ درصد آن در بخش صنعت و ۶۹٫۳ درصد آن در بخش خدمات تولید می‌شود. ۴٬۸۵۳٬۰۰۰ نفر نیروی کار این کشور کار می‌کنند.

نرخ بیکاری در کوبا ۱٫۷ درصد و نرخ تورم ۱٫۵ درصد است.[44]

محصولات صادراتی این کشور شامل شکر، نیکل، تنباکو، ماهی، محصولات پزشکی، مرکبات و قهوه است که به کشورهای هلند (۲۱٫۸ درصد)، کانادا (۲۱٫۶ درصد)، چین (۱۸٫۷ درصد) و اسپانیا (۵٫۹ درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل نفت، مواد غذایی، ماشین‌آلات و تجهیزات و مواد شیمیایی است که از کشورهای ونزوئلا (۲۶٫۶ درصد)، چین (۱۵٫۶ درصد)، اسپانیا (۹٫۶ درصد)، آلمان (۶٫۴ درصد)، کانادا (۵٫۶ درصد)، ایتالیا (۴٫۴ درصد)، آمریکا (۴٫۳ درصد) و برزیل (۴٫۲ درصد) وارد می‌شود.

منابع
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به کوبا در ویکی‌گفتاورد موجود است.

مهمترین مادهٔ معدنی کوبا نیکل است که کوبا پس از روسیه دومین منبع بزرگ نیکل جهان محسوب می‌شود.[45] شرکت بین‌المللی کانادایی شریت (Sherritt International) دارای تسهیلات بزرگی در معدن بزرگ نیکل در شهر موئا هستند. کوبا پنجمین تولیدکنندهٔ بزرگ کبالت تصفیه شده‌است که از مواد فرعی استخراج نیکل است.[45] تحقیقات نفتی جدید نشان داده‌است که شمال کوبا قادر به تولید تقریباً ۴٫۶ میلیارد بشکه (۷۳۰ میلیون متر مکعب) تا ۹٫۳ میلیارد بشکه نفت (۱٫۴۸ در ۱۰ به توان ۹ مترمکعب) است. در سال ۲۰۰۶، کوبا آغاز به آزمایش این مناطق برای استخراج احتمالی در آینده نمود.[46]

مردم
  • ۹۹٫۸٪ مردم کوبا باسواد هستند.[47][48]
  • جمعیت کوبا ۱۱٬۳۹۴٬۰۴۳ نفر است و نرخ رشد جمعیت آن % ۰٫۲۷۳ می‌باشد.
  • در کوبا، میزان مرگ و میر نوزادان در واحد جمعیت، از برخی جوامع جهان اول و توسعه یافته نیز کمتر است.[49]
  • میانگین امید به زندگی در کوبا ۷۷٫۶۴ سال است.[47]
  • طبق آمار سال ۲۰۰۶، کوبا تنها کشور جهان است که دارای استانداردهای مورد قبول صندوق جهانی طبیعت در زمینه توسعهٔ پایدار است.[50] جاناتان لوح، یکی از نویسندگان گزارش صندوق جهانی طبیعت، گفته‌است: «طبق شاخص سازمان ملل، کوبا به لطف سطح بالای سواد و طول عمر بسیار بالای خود به سطح خوبی از توسعه رسیده‌است، و از آنجایی که کشوری با مصرف انرژی پائین است، اثرات زیستی آن بزرگ نیست.»[39] به عبارت دقیق تر کوبا بر اساس معیار ردپای بوم‌شناختی (Ecological footprint) دارای امتیاز کمتر از ۱٫۸ هکتار در واحد مساحت است. همچنین امتیاز کوبا بر اساس شاخص توسعه انسانی(HDI) بالاتر از ۰٫۸ است.[51]

فرهنگ

فرهنگ این کشور بر پایهٔ مذهب کاتولیک است و جامعه‌ای مذهبی دارد.[52]

جستارهای وابسته

پانویس
  1. "Cuban Peso Bills". Central Bank of Cuba. Archived from the original on 7 March 2009. Retrieved 2009-09-07.
  2. "National symbols". Government of Cuba. Retrieved 2009-09-07.
  3. «official 2012 Census» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۳ ژوئن ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۷ آوریل ۲۰۱۵.
  4. "Anuario Estadístico de Cuba 2010". Oficina Nacional de Estadísticas. Archived from the original on 4 March 2016. Retrieved 2013-07-19.
  5. "3.1 Población residente por sexo, tasa anual de crecimiento y relación de masculinidad". Anuario Estadístico de Cuba. Oficina Nacional de Estadísticas. Archived from the original on 27 September 2013. Retrieved 21 July 2013.
  6. [http
    //data.worldbank.org/indicator/NY.GDP.MKTP.PP.CD?display=default GDP, PPP (current international $) | Data | Table]
  7. GDP per capita, PPP (current international $) | Data | Table
  8. GDP (current US$) | Data | Table
  9. GDP per capita (current US$) | Data | Table
  10. "Cuba grapples with growing inequality". Reuters. Archived from the original on 17 September 2013. Retrieved 21 July 2013.
  11. "Human Development Report 2014" (PDF). United Nations Development Programme. 2014. Retrieved 2014-07-24.
  12. "Religious Composition by Country" (PDF). Global Religious Landscape. Pew Forum. Archived from the original (PDF) on 9 September 2013. Retrieved 9 July 2013.
  13. "World Report 2018: Rights Trends In Cuba". 2018. Human Rights Watch. Accessed November 28 2019. .
  14. Koplow, David A. "Smallpox: The Fight to Eradicate a Global Scourge". University of California Press. Archived from the original on 28 January 2010. Retrieved 31 January 2011. |chapter= ignored (help)
  15. Diamond, Jared M. (1998). Guns, Germs, and Steel: The Fates of Human Societies. New York, NY: W.W. Norton & Co. ISBN 0-393-03891-2.
  16. Latin America's Wars: The age of the caudillo, 1791-1899. Robert L. Scheina (2003). p.352. شابک ‎۱−۵۷۴۸۸−۴۵۰−۶
  17. Stanley Sandler, ed. (2002). Ground warfare: an international encyclopedia. Part 25, Volume 1. ABC-CLIO. p. 549. ISBN 1-57607-344-0. Retrieved 2009-09-06.
  18. David Arias (2005). Spanish-americans: Lives And Faces. Victoria, BC, Canada: Trafford Publishing. p. 171. ISBN 1-4120-4717-X. Retrieved 2009-09-06.
  19. Robert K. Home (1997). Of Planting and Planning: The Making of British Colonial Cities. Chapman and Hall. p. 195. ISBN 0-419-20230-7. Retrieved 2009-09-06.
  20. "Treaty of Peace Between the United States and Spain". The Avalon Project. Yale Law School. December 10, 1898.
  21. "Remarks of Senator John F. Kennedy at Democratic Dinner, Cincinnati, Ohio". John F. Kennedy Presidential Library & Museum – Jfklibrary.org. 1960-10-06. Retrieved 2010-11-07.
  22. Census 2000 Paints Statistical Portrait of the Nation's Hispanic Population بایگانی‌شده در ۲۷ مارس ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine, U.S. Census Bureau, May 10, 2001.
  23. Hispanic Heritage Month 2002 بایگانی‌شده در ۹ ژوئیه ۲۰۰۹ توسط Portuguese Web Archive, U.S. Census Bureau, September 3, 2002.
  24. "Health consequences of Cuba's Special Period". Canadian Medical Association Journal.
  25. "Cuba's Food & Agriculture Situation Report" (PDF). Archived from the original (PDF) on 5 November 2013. Retrieved 1 February 2011.
  26. Carl Gershman and Orlando Gutierrez. "Can Cuba Change?" (PDF). Journal of Democracy January 2009, Volume 20, Number 1. Archived from the original (PDF) on 18 September 2009. Retrieved 1 February 2011.
  27. Carlos Lauria, Monica Campbell, and María Salazar (March 18, 2008). "Cuba's Long Black Spring". The Committee to Protect Journalists.
  28. "Cuba – No surrender by independent journalists, five years on from "black spring"" (PDF). Reporters Without Borders. March 2008. Archived from the original (PDF) on 2 July 2009. Retrieved 1 February 2011.
  29. "Raul Castro named Cuban president". BBC News. 2008-02-24. Retrieved 2008-02-24.
  30. "Byte by byte". The Economist. 2008-03-19. Retrieved 2008-04-04.
  31. "Raúl Castro replaces top Cuban officials". London: Guardian News and Media. 2 March 2009. Retrieved 2009-09-15.
  32. «سفارت آمریکا در کوبا پس از ۵۴ سال آغاز به‌کار کرد». خبرگزاری جمهوری‌اسلامی.
  33. «اولین سفر یک رئیس‌جمهور آمریکا به کوبا بعد از ۸۸ سال». خبرگزاری مهر | اخبار ایران و جهان | Mehr News Agency. دریافت‌شده در ۲۰۱۶-۰۳-۳۰.
  34. "End of the Castro era: Who's the man likely to be Cuba's next president?".
  35. Damien Cave, Raúl Castro Says His Current Term as President of Cuba Will Be His Last, نیویورک تایمز, 24 February 2013
  36. "Díaz-Canel no es un relevo histórico". Martinoticias. 25 February 2013. Archived from the original on 1 March 2013. Retrieved 10 January 2016.
  37. Press, Associated (19 April 2018). "Miguel Díaz-Canel: Cuba selects first non-Castro president since Fidel". The Guardian. Retrieved 19 April 2018.
  38. WHO | Cuba
  39. "Human Rights Hypocrisy: US Criticizes Cuba". Marjorie Cohn. 2016-03-18. Retrieved 2016-04-05.
  40. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۳ ژانویه ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۱۶ مارس ۲۰۱۶.
  41. Essential Background: Overview of human rights issues in Cuba (Human Rights Watch, 31-12-2005)
  42. http://index.rsf.org/#!/index-details/CUB
  43. https://en.wikipedia.org/wiki/Human_rights_in_Cuba
  44. en:Economy of Cuba، ویکی‌پدیای انگلیسی.
  45. Ivette E. Torres (1997). "The Mineral Industry of Cuba" (PDF). U.S. Geological Survey. Retrieved 2009-09-06.
  46. Wayne S. Smith (1 November 2006). "After 46 years of failure, we must change course on Cuba". London: Guardian News and Media. Retrieved 2009-09-06.
  47. CIA - The World Factbook
  48. "unstats". Mdgs.un.org. 2010–06–23. Retrieved ۲۰۱۰–۱۱–۰۷. Text " Millennium Indicators " ignored (help); Check date values in: |accessdate=, |date= (help)
  49. CIA World Factbook
  50. «گزارش صندوق جهانی طبیعت» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۲۱ اوت ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۳۱ ژانویه ۲۰۱۱.
  51. «گزارش صندوق جهانی طبیعت» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۲۱ اوت ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۳۱ ژانویه ۲۰۱۱.
  52. «Religion in Cuba». www.globalsecurity.org. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۱۰-۲۳.

منابع
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به کوبا در ویکی‌گفتاورد موجود است.
ویکی‌سفر یک راهنمای سفر برای کوبا دارد.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ کوبا موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.