زایگان
زایگان (به تاتی: زاگون) از روستاهای دهستان رودبار قصران بخش رودبار قصران شهرستان شمیران استان تهران ایران است.
| اطلاعات کلی | |
|---|---|
| کشور |  ایران |
| استان | تهران |
| شهرستان | شمیرانات |
| بخش | رودبار قصران |
| دهستان | رودبار قصران |
| نام محلی | زاگون ، زاگُن |
| نام‌های دیگر | زاگان |
| مردم | |
| جمعیت | ۵۰۵ نفر (سرشماری ۹۵) |
| اطلاعات روستایی | |
| کد آماری | ۲۶۰۰۵۸ |
| پیش‌شمارهٔ تلفن | ۰۲۱ |
جمعیت
جمعیت این روستا بر اساس سرشماری سال ۱۳۸۵ حدود ۴۲۵ نفر در ۱۳۰ خانوار بوده است. که قطعاً تا کنون تغییر یافته است. اهالی زایگان به گویش قصرانی زبان مازندرانی صحبت می کنند.[1]
زبان
گیتی دیهیم در کتاب بررسی خرده‌گویش‌های منطقهٔ قصران به انضمام واژه‌نامهٔ قصرانی ، زبان آبادی زایگان را تاتی و مخلوطی از طالقانی و مازندرانی قید است.[2] حسین کریمان در جلد دوم کتاب قصران کوهسران آورده است : منطقه قصران باستانی شامل مناطق لاوشان، فشم، شمشک، گاجره و روستاهای کوهپایه‌ای توچلال تا مناطق غربی رودخانه جاجرود. زبان عمومی مردم قصران لهجه‌ای از زبان باستانی پهلوی است که زبان طبری یا مازندرانی، که از ریشه‌ی زبانهای دیرین ایرانی است، و عربی و اندکی ترکی، بدان درآمیخته و از زبان دری نیز در قرون اسلامی تاثیر یافته است، و هر چه از ری به مازندران نزدیک تر شوند بر میزان لهجه‌ی مازندرانی به همان نسبت افزوده می‌شود، چنانکه در لهجه‌ی میگون و شهرستانک و لالان و زایگان و روته و گرمابدر و شمشک و دربندسر لهجه‌ی مازندرانی غلبه دارد[3] .
پانویس
- حبیب برجیان، گویشهای تبروید در البرز مرکزی: همگرایی زبانی بین طبری و فارسی، ۴۲۹.
- دیهیم گیتی، کتاب «بررسی خرده‌گویش‌های منطقه قصران»، فصل اول (زبان منطقه قصران)؛ «زبان آبادی زایگان تاتی و مخلوطی از طالقانی و مازندرانی است»، ۱۳۸۴، چاپ اول، نشر فرهنگستان زبان و ادب فارسی
- کریمان، حسین (۱۳۸۶). قصران (کوهسران). تهران: وزیری (کالینگور). ص. جلد دوم صفحه ۷۵۸. شابک ۹۷۸۹۶۴۵۲۸۱۰۱۲.