زبان‌شناسی تاریخی

زبان‌شناسی تاریخی (به انگلیسی: Historical linguistics) یا زبان‌شناسی درزمانی (به انگلیسی: Diachronic linguistics) به دانش مطالعهٔ تغییرات زبان‌ها در گذر زمان اطلاق می‌شود. زبان‌شناسی تاریخی نه‌تنها برای پی‌بردن به دینامیک و چگونگی عملکرد پدیدهٔ بروز تغییرات در زبان‌ها اهمیت دارد، در مقیاسی بالاتر و کلی‌نگرانه‌تر، در جهت فهم طبیعت زبان‌های انسانی مفید و حیاتی است؛ چراکه زبان‌ها به‌هیچ‌وجه ثابت و استاتیک نیستند، بلکه، به‌طور مداوم و پیوسته، در حال نشوونما، جریان، و شارش[1] می‌باشند.

بررسی خانواده‌های زبانی در حوزه زبان‌شناسی تاریخی قراردارد.

زیررده‌های زبانشناسی تاریخی:

تغییرات آوایی

هرچند با گذشت زمان، تمامی مؤلفه‌های دستوریِ زبان می‌تواند دچار تغییرات گردد، برخی از انواع دگرگونی‌ها پی‌آمدها و اثرات آشکارتری را بروز می‌دهند.

تغییرات واژگانی و معنایی

یکی دیگر از انواع تغییرات دگرگونی‌هایی است که می‌تواند در دایرهٔ لغات و واژگان (lexicon) یک زبان وارد گردد. روند بروز تغییرات واژگانی در زبان‌ها به صور مختلف و در جهات گوناگون ممکن است اتفاق بیفتد. اغلب اوقات این پدیده می‌تواند انعکاس تعاملات، تحولات، و داد و ستدهای نوین فرهنگی ما بین ملل گوناگون باشد.

جستارهای وابسته

رابطه ژنتیکی (زبان‌شناسی)

نسب مشترک

زنجیره گویشی

پانوشته‌ها

  1. Flux

منابع

  • Crystal, D. (1996), The Cambridge Encyclopedia of Language, 2nd edition, UK, Cambridge University Press. ISBN 0-521-55967-7
  • Clark, V. P. , Eschholz, P. A. , and Rosa, A. F. (eds.) (1981), Language, Introductory Readings, 3rd ed. , St. Martin's Press, Inc. , ISBN 0-312-46796-6
  • O'Grady, W. , Dobrovolsky, M. , and Aronoff, M. (1993), Contemprary Linguistics, An Introduction, 2nd edition, St. Martin Press, Inc. ISBN 0-312-06780-1
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.