سیجی اوزاوا

سیجی اوزاوا (انگلیسی: Seiji Ozawa‎؛ زادهٔ ۱ سپتامبر ۱۹۳۵)، رهبر ارکستر اهل ژاپن، شناخته شده به خاطر همکاری با «ارکستر سمفونیک سان فرانسیکو»، ارکستر سمفونیک تورنتو و ارکستر سمفونیک بوستون است. وی همچنین برندهٔ جوایزی همچون لژیون دونور (شوالیه)، پرمیوم ایمپریاله، نشان دوستی، جایزه امی، و جایزه مرکز کندی شده‌است.

سیجی اوزاوا
اوزاوا (۱۹۶۳)
زادهٔ۱ سپتامبر ۱۹۳۵ ‏(۸۵ سال)
شن‌یانگ
ملیتژاپن
دیگر نام‌ها小澤 征爾
پیشهرهبری

زندگی‌نامه

سال‌های آغازین

سیجی اوزاوا در اول سپتامبر سال ۱۹۳۵، از والدینی ژاپنی در شهر شن‌یانگ واقع در ژاپن متولد شد. هنگامی که خانواده وی در سال ۱۹۴۴ به ژاپن بازگشتند، او تحصیلِ پیانو را با نوبورو تویوماسو[persian-alpha 1] شروع کرد و با علاقه به مطالعهٔ آثار یوهان سباستین باخ پرداخت. اوزاوا پس از فارغ‌التحصیلی از دبیرستان «سیجی جونیور»[persian-alpha 2] در سال ۱۹۵۰، در یک بازی راگبی دچار پیچیدگی انگشت خود شد و قادر به ادامه آموختن پیانو نشد.[1] از این رو معلم وی هیدئو سایتو[persian-alpha 3] در «مدرسهٔ موسیقی توهو گاکوئن»[persian-alpha 4] او را به اجرای کنسرتو پیانوی شماره ۵ بتهوون دعوت کرد که در نهایت تمرکز موسیقی وی از پیانو به رهبری ارکستر تغییر کرد.[2]

موفقیت بین‌المللی

تقریباً یک دهه پس از مصدومیت ورزشی، اوزاوا در مسابقات بین‌المللی رهبران ارکستر در بزانسون فرانسه، جایزهٔ اول را بدست آورد.[3] موفقیت وی در آنجا منجر به دعوت از او توسط چارلز مونچ[persian-alpha 5] (رهبر ارکستر) و سپس مدیر ارکستر سمفونیک بوستون، برای حضور در «مرکز موسیقی برکشایر»[persian-alpha 6] (امروزه «مرکز موسیقی تنگلوود»[persian-alpha 7]) شد و در آنجا همراه با پیر مونتوکس[persian-alpha 8] به تحصیل ادامه داد.[4] در سال ۱۹۶۰، اندکی پس از ورودش، اوزاوا جایزهٔ سرگئی کوسیویتسکی را برای بهترین رهبر برجستهٔ دانشجویی (بالاترین افتخار تنگلوود) را کسب کرد. او با دریافت بورس تحصیلی، برای تحصیل در رشته موسیقی با رهبر مشهور اتریشی هربرت فون کارایان، به برلین غربی نقل مکان کرد. اوزوا تحت هدایتِ کارایان، توجه رهبر برجسته لئونارد برنستاین را نیز به خود جلب کرد، پس از آن برنشتاین وی را به‌عنوان دستیار رهبر در فیلارمونیک نیویورک منصوب کرد و در طی سالهای ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۲ و ۱۹۶۴ تا ۱۹۶۵ در آنجاخدمت کرد.[3] وی در حالی که با فیلارمونیک نیویورک همکاری می‌کرد، اولین کنسرت حرفه‌ای خود را با «ارکستر سمفونیک سان فرانسیسکو» در سال ۱۹۶۲ انجام داد.[5]

در دسامبر سال ۱۹۶۲، اوزاوا با «ارکستر سمفونیک اِن اِچ کِی»[persian-alpha 9] درگیر شد علت آن بود که بعضی از نوازندگان از سبک و شخصیت وی ناراضی بودند و از نوازندگی تحت نظر وی امتناع می‌کردند. در عوض اوزوا به ارکستر رقیب رفت و به رهبری «ارکستر فیلارمونیک ژاپن»[persian-alpha 10] منصوب شد.[6] از سال ۱۹۶۴ تا ۱۹۶۸، اوزاوا به عنوان اولین مدیر موسیقی «جشنواره راوینیا»[persian-alpha 11]، (خانه تابستانی ارکستر سمفونیک شیکاگو) فعالیت کرد و در سال ۱۹۶۹ به عنوان رهبر اصلی جشنواره منصوب شد.

وی از سال ۱۹۶۵ تا ۱۹۶۹ مدیر موسیقی ارکستر سمفونیک تورنتو، و از ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۷ مدیر «ارکستر سمفونیک سان فرانسیسکو» بود. او از سال ۱۹۷۲، ارکستر سمفونیک سان فرانسیسکو را در اولین ضبط تجاری خود در طی یک دهه رهبری کرد و اثری را با الهام از رومئو و ژولیت، نوشتۀ ویلیام شکسپیر، ضبط کرد. در سال ۱۹۷۳، ارکستر سان فرانسیسکو را به یک تور اروپایی برد که شامل یک کنسرت در پاریس بود و این اجراها از طریق ماهواره به صورت استریو از ایستگاهی (KKHI) در سان فرانسیسکو پخش می‌شد. وی در سال ۱۹۷۴، درگیر اختلاف و مشاجره با کمیته نوازندگان «ارکستر سمفونیک سان فرانسیسکو» شد، چرا که صلاحیت عنوانِ استاد ممتاز، برای دو نوازندهٔ جوان و منتخب، ایلین جونز[persian-alpha 12] (نوازنده تیمپانی) و ریوایی ناکاگاوا[persian-alpha 13] (نوازنده فاگوت) را رد کرده بود.[7] وی در سال ۱۹۷۸ دوباره به عنوان رهبر مهمان به سان فرانسیسکو بازگشت و آثاری مانند بالهٔ دریاچه قو اثر چایکوفسکی را رهبری کرد.

ارکستر سمفونی بوستون
«تالار سیجی اوزواوا»، ارکستر سمفونیک بوستون، «تنگلوود».

اوزاوا بین سالهای ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۳، به رهبری ارکسترهای مختلف مشغول بود و سرانجام در سال ۱۹۷۳ مدیر موسیقی ارکستر سمفونیک بوستون شد. دوره مدیریت وی در بوستون به مدت ۲۹ سال ادامه یافت (طولانی‌ترین دورهٔ ریاست هر مدیر موسیقی و حتی بیشتر از مدیریت سرگئی کوسیویتسکی که ۲۵ سال ادامه داشت).[5]

اوزاوا برای اولین بار در سال ۱۹۷۶ به خاطر یک مجموعهٔ تلویزیونی با عنوان «عصر در سمفونی» برای ارکستر سمفونیک بوستون در پی‌بی‌اس جایزه امی را دریافت کرد. در سال ۱۹۹۴، بوستون به افتخار بیستمین فصل حضور او در ارکستر، سالن کنسرت جدید «تنگلوود» را به نام «تالار سیجی اوزواوا» اختصاص داد. در سال ۱۹۹۴، دومین «جایزهٔ امی» به‌خاطر موفقیت فردی در برنامه‌نویسی فرهنگی برای «دورژاک در پراگ: یک جشن» به وی اعطا شد.[5]

او سال ۱۹۹۲، در تلاش برای ادغام ارکسترها و همۀ نوازندگان ژاپنی‌ با هنرمندان بین‌المللی، به‌همراه کازویوشی آکیاماما[persian-alpha 14] «ارکستر سایتو کینن»[persian-alpha 15] را تأسیس کردند. این ارکستر پس از زمان تأسیس، در جامعۀ موسیقی بین‌الملل جایگاه ویژه‌ای کسب کرد.[8]

در همان سال او برای اولین بار با اپرای متروپولیتن نیویورک شروع به کار کرد. اوزاوا در سال ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۷ با درخواست‌های ناگهانی برای تغییر در «مرکز موسیقی تنگلوود» مخالفت و دچاراختلاف شد و این موضوع باعث شد که گیلبرت کالیش[persian-alpha 16] و لئون فلیشر[persian-alpha 17] در اعتراض به این امر، استعفا دهند.[9]

متعاقباً بحث و جدالی در مورد روش‌ها و کیفیت کارِ اوزاوا در ارکستر سمفونیک بوستون به وجود آمد؛[10][11][12][13] و اوزاوا در سال ۲۰۰۲، از مدیریت این ارکستر کناره‌گیری کرد.[14]

اوزاوا مدافع موسیقی کلاسیک قرن بیستم بود و به اجرای آثار شاخصی از گئورگ لیگتی و الیویه مسیان پرداخت. همچنین وی به خاطر کمد لباس غیر متعارف‌اش معروف بود. جایی که در آن وی فقط پیراهن سفید یقه اسکی بدون حاشیه، جلیقه و کراوات سفید می‌پوشید.[15]

پس از ۲۰۰۱
اوزاوا (وسط) و خانواده‌اش با وزیر امور خارجه آمریکا جان کری، در ضیافت شامِ جایزه مرکز کندی (۲۰۱۵)، واشینگتن دی‌سی.

اوزاوا در سال ۲۰۰۱، توسط دولت ژاپن به‌عنوان یک شخصیت با ارزش فرهنگی شناخته شد.[16] در سال ۲۰۰۲، رهبر اصلی اپرای ایالتی وین شد. در این میان، وی همچنان به‌عنوان معلم و سرپرست در «مرکز موسیقی تنگلوود»، خانه موسیقی تابستانی ارکستر سمفونیک بوستون که دارای برنامه‌هایی برای افراد جوان و دانش آموزان دبیرستانی است، نقش اصلی را ایفا می‌کند. به مناسبت سال نو ۲۰۰۲، اوزاوا کنسرت سال نو در وین را اجرا کرد. در سال ۲۰۰۵، او به تأسیس «اپرای نوموری توکیو»[persian-alpha 18] اقدام کرد و «اپرای اِلِکترا» اثر ریچارد اشتراوس را اجرا کرد.[17] در اول فوریه ۲۰۰۶، او به «اپرا ایالتی وین» اطلاع داد که مجبور است تمام فعالیتهای انجام شدهٔ خود در سال ۲۰۰۶ را به دلیل بیماری‌هایی از جمله ذات الریه و زونا لغو کند. وی در ماه مارس ۲۰۰۷ برای اجرای برنامه به «اپرای نوموری توکیو» بازگشت.[18] اوزاوا در سال ۲۰۱۰ از سمت خود در «اپرای ایالتی وین» کناره‌گیری کرد تا فرانتز ولزر-موست[persian-alpha 19] جانشین وی شود.[19]

در اکتبر ۲۰۰۸، در برگزاری مراسم جوایز «کاخ امپراتوری»، از اوزاوا به عنوان سفیر فرهنگ ژاپن، تقدیر شد.[20] وی دریافت‌کنندهٔ سی‌وچهارمین «جایزهٔ موسیقی سانتوری»[persian-alpha 20] در مرکز بین‌المللیِ جایزهٔ عالیِ نیویورک است.

در ۷ ژانویه ۲۰۱۰، اوزاوا اعلام کرد که به منظور انجام معالجهٔ سرطان مری، تمام فعالیت‌های خود را لغو کرده‌است. پزشک معالجِ اوزاوا در آن زمان اعلام کرد که وی در مراحل اولیهٔ تشخیص قرار دارد،[21][22] و اوزوا مشکلات دیگری مانند ذات‌الریه،[23] و جراحی کمر دارد.[24] به‌دنبال تشخیص سرطان، اوزاوا و رمان‌نویس هاروکی موراکامی، شروع به یک سریِ شش قسمتیِ مکالمه در مورد موسیقی کلاسیک کردند که پایه و اساس کتاب کاملاً روی موسیقی شد.[25]

در ۶ دسامبر ۲۰۱۵، اوزاوا جایزه مرکز کندی را دریافت کرد.

مدارک افتخاری

اوزاوا دارای مدرک دکترای افتخاری از دانشگاه هاروارد، «هنرستان موسیقی نیو انگلند»[persian-alpha 21]، دانشگاه ماساچوست در امهرست، «دانشگاه ملی موسیقی بخارست»[persian-alpha 22] و کالج ویتون است. وی همچنین عضو افتخاری «شورای بین‌المللی موسیقی»[persian-alpha 23] است.[26]

زندگی شخصی

اوزاوا سه برادر به نام‌های کاتسومی[persian-alpha 24]، توشیو[persian-alpha 25]، و میکیو[persian-alpha 26] دارد، که دومی تبدیل به نویسندهٔ موسیقی و مجری رادیو در توکیو شد.[27] اوزاوا با میکی ایری[persian-alpha 27] (وِرا)، مدل و بازیگر سابق ازدواج کرده‌است. او قبلاً با پیانیست کیوکو ادو[persian-alpha 28] ازدواج کرده بود.[28] اوزاوا دارای دو فرزند با «ایری» است، یک دختر به نام سیرا[persian-alpha 29] و پسری با نام یوکی‌یوشی اوزاوا.[27] اوزاوا در مدتی که مدیریتِ ارکستر بوستون را به عهده داشت، برای اینکه فرزندانش از ریشه‌های فرهنگی ژاپن آگاه شوند و در آنجا پرورش یابند، مدت زمانی طولانی آنها را از خود دور نگه‌داشت.[27]

اوزاوا در مراحل بعدی زندگی با نوازندهٔ ویلنسل و رهبر ارکستر روسی مستیسلاف روستروپوویچ، با هدف برگزاری کنسرت رایگان و راهنمایی دانشجویان در سراسر ژاپن، یک گروه موسیقی مسافرتی تشکیل داد.[28]

واژه‌نامه
  1. Noboru Toyomasu
  2. Seijo Junior
  3. Hideo Saito
  4. Toho Gakuen School of Music
  5. Charles Münch
  6. Berkshire Music Center
  7. Tanglewood Music Center
  8. Pierre Monteux
  9. NHK Symphony Orchestra
  10. Japan Philharmonic Orchestra
  11. Ravinia Festival
  12. Elayne Jones
  13. Ryohei Nakagawa
  14. Kazuyoshi Akiyama
  15. Saito Kinen Orchestra
  16. Gilbert Kalish
  17. Leon Fleisher
  18. Tokyo Opera Nomori
  19. Franz Welser-Möst
  20. Suntory Music Award
  21. New England Conservatory of Music
  22. National University of Music Bucharest
  23. International Music Council
  24. Katsumi
  25. Toshio
  26. Mikio
  27. Miki Irie
  28. Kyoko Edo
  29. Seira

پانویس
  1. "Seiji Ozawa". Naxos. Retrieved 17 August 2009.
  3. Aaron Green. "Seiji Ozawa – A Profile of the Great Conductor". Classicalmusic.about.com. Retrieved 2016-01-06.
  4. "Keeping Time at Tanglewood". Operanews.com. Retrieved 2016-01-06.
  5. "Seiji Ozawa (Conductor) – Short Biography". Bach-cantatas.com. Retrieved 2016-01-06.
  6. Nakasone, Yasuhiro (1999). The Making of the New Japan: Reclaiming the Political Mainstream. trans. Lesley Connors. Routledge. pp. 170–171. ISBN 978-0-7007-1246-5.
  7. "Two Musicians Reinstated for a Year in Coast Dispute" by Lacey Fosburgh, The New York Times, 2 August 1974
  8. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۱ آوریل ۲۰۲۰. دریافت‌شده در ۱۳ مارس ۲۰۲۰.
  9. Tommasini, Anthony (March 31, 2002). "MUSIC; A Last Bow, To Polite Applause". The New York Times. ISSN 0362-4331. Retrieved December 8, 2019.
  10. Sandow, Greg (December 15, 1998). "Conduct(or) Unbecoming the Boston Symphony". The Wall Street Journal. gregsandow.com. Retrieved 2013-07-18.
  11. Dezell, Maureen (December 16, 1998). "Ozawa's supporters rebut Journal attack". The Boston Globe. gregsandow.com. Retrieved 2013-07-18.
  12. Dezell, Maureen (December 25, 1998). "Beleaguered BSO Answers Wall Street Journal Attack". The Boston Globe. gregsandow.com.
  13. Platt, Russell (June 17, 2013). "The Rite Stuff". The New Yorker. Retrieved 2013-07-18.
  14. Lloyd Schwartz, "So long, Seiji!", Boston Phoenix, April 25–May 2, 2002.
  15. "Ozawa: A pioneer who dedicated his life to Western music" by Anne Midgette, The Washington Post, 5 December 2015
  16. "Cultural Highlights; From the Japanese Press (August 1–October 31, 2001)," بایگانی‌شده در سپتامبر ۲۷, ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine Japan Foundation Newsletter, Vol. XXIX, No. 2, p. 7.
  17. "Seiji Ozawa Inaugurates Tokyo Opera Nomori with Elektra; Outlines Future Seasons", Opera News, 30 March 2005
  18. Matthew Westphal (21 March 2007). "Seiji Ozawa Returns to Podium After More Than a Year". Playbill Arts. Retrieved 2007-10-12.
  19. Matthew Westphal (6 June 2007). "Vienna State Opera Appoints Dominique Meyer Its Next Director, with Franz Welser-Möst as Music Director". Playbill Arts. Retrieved 2007-10-12.
  20. "Donald Keene, 7 others win Order of Culture," Yomiuri Shimbun. October 29, 2008; 平成20年度 文化功労者及び文化勲章受章者について 平成20年度 文化勲章受章者（五十音順）－文部科学省 بایگانی‌شده در ۲۸ ژوئیه ۲۰۲۰ توسط Wayback Machine Ministry of Education, Culture, Sports, Science and Technology (Japan) Retrieved October 28, 2008
  21. بایگانی‌شده در فوریه ۱۱, ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine
  22. "Ozawa Discloses Cancer and Cancels Concerts for 6 Months". The New York Times. 1994-04-14. Retrieved 2015-12-30.
  23. "Conductor Seiji Ozawa vows to return to work". BBC News. 2012-03-13. Retrieved 2014-12-25.
  24. "Japanese conductor Seiji Ozawa beats cancer, plans opera". South China Morning Post. 2014-08-05. Retrieved 2014-12-25.
  25. Vishnevetsky, Ignatiy (14 November 2016). "Haruki Murakami prods a great conductor for insight in Absolutely On Music". The A.V. Club. Onion Inc. Retrieved 16 November 2016.
  26. "Members of Honour".
  27. Lakshmanan, Indira (1998-09-20). "Orchestrating Family Life in Japan". The Boston Globe. Retrieved 2015-12-30.
  28. Lakshmanan, Indira (1998-09-20). "His Other Life in Japan". The Boston Globe. Retrieved 2015-12-30.

منابع

    پیوند به بیرون
    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.