شهباز برمکی
شهباز برمکی (زادهٔ ۱۲۷۵) موسیقی‌دان و نوازندهٔ ویلن اهل ایران بود.[1]
| شهباز برمکی | |
|---|---|
 تصویر شهباز برمکی در کتاب سرگذشت موسیقی ایران روح‌الله خالقی | |
| اطلاعات پس‌زمینه | |
| نام(های) دیگر | شهبازخان |
| زاده | ۱۲۷۵ |
| ژانر | موسیقی ایرانی موسیقی سنتی ایرانیموسیقی کلاسیک |
| ساز(ها) | ویلنتار |
| سازهای اصلی | |
| ویلن | |
| استاد(ها) | حسین اسماعیلزادهابراهیم آژنگلئون گریگوریان |
زندگی هنری
شهباز برمکی، فرزند «ناصر همایون» (نوازندهٔ پیانو و رئیس موزیک مخصوص سلطنتی در دورهٔ مظفرالدین شاه[2]) در سال ۱۲۷۵ متولد شد. او تحت تأثیر پدر به موسیقی گرایش پیدا کرد و از سن ۱۵ سالگی نزد «ابراهیم آژنگ» فراگیری موسیقی را آغاز نمود. وی پس از آموختن نُت و مبانی موسیقی، به کلاس «حسین اسماعیل‌زاده» راه پیدا کرد و ردیف دستگاهی موسیقی ایرانی را فراگرفت. پس از آن همراه با پدر، به تبریز سفر کرد و پیش‌خدمت مخصوص «محمدحسن میرزا» ولیعهد «احمدشاه قاجار» شد. در همین زمان به جهت تکمیل آموخته‌های موسیقی خود، نزد «لئون گریگوریان» نواختن متدهای اروپایی ویلن را آموخت. در این هنگام در کنسرتی که در تبریز برگزار شد، «ابوالحسن اقبال‌آذر» را همراهی نمود. زمانی که احمدشاه قصد مسافرت به اروپا را داشت، ابوالحسن اقبال‌آذر (اقبال السلطان) و شهباز برمکی به همراه ولیعهد (محمدحسن میرزا) به تهران رفتند. در سال ۱۲۹۳[3] او در کنسرتی خیریه٬ که به مناسبت تأسیس مدرسهٔ احمدیه در پارک ظل السلطان برگزار شد، «عارف قزوینی» را همراهی کرد و به نوازندگی پرداخت. شهباز برمکی تاحدود ۳۰ سالگی در نواختن ویلن شهرت داشت. پس از آن به دلیل مشاغل اداری، تنها در خلوت به موسیقی و نوازندگی پرداخت.[1][4][5][6] او غیر از نواختن ویلن، «تار» نیز می‌نواخت.[7]
منابع
- خالقی، روح‌الله. سرگذشت موسیقی ایران (جلد اول). تهران: صفی علیشاه. صص. صفحه ۲۶۴ و ۲۶۵ و ۲۶۶.
- خالقی، روح‌الله. سرگذشت موسیقی ایران (جلد اول). تهران: صفی علیشاه. صص. صفحه ۶۸ و ۲۲۷.
- «برگهایی از تاريخ موسيقی ايران (از ۱۲۹۰ تا ۱۳۷۳ هجری شمسی)(۱)». حوزه هنری کرمان. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۵ اوت ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۵-۰۴.
- vista. «شهباز برمکی». ویستا. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۵-۰۴.
- «شهباز برمکی». آفتاب. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۵-۰۴.
- «شهباز برمکی». راسخون. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۵-۰۴.
- مردان موسیقی سنتی و نوین ایران - نصیری فر، حبیب‌الله - نگاه. جلد دوم - ص ۶۲.