پیشینه مجلس در ایران
ایران باستان
هرودت (تاریخ نگار یونانی) مدعی است پس ش دوم|کوروش]] و فرزندانش، ایرانیان برای مشخص شدن ادامه وضعیت حکومت در کشورشان مجلس کوچکی تشکیل دادند که داریوش موفق شد آن مجلس را متقاعد سازد که از نظام‌های دموکراتیک دوری کرده و نظام شاهنشاهی را ادامه دهد. این سخنان مورخ یونانی نه تنها با هیچ منبع تاریخی به اثبات نرسیده‌است بلکه تا حدود زیادی نیز با منطق تاریخی ناهمخوانی دارد.
آنچه مشخص و به اثبات رسیده‌است اینکه اولین مجلس شناخته شده در تاریخ ایران زمین به زمان اشکانیان باز می‌گردد. در این دوران مجلس مهستان از میان بزرگان و اشراف ایرانی تشکیل می‌شده‌است.
پس از حمله اعراب به ایران بساط مجلس در حکومت‌های ایران برای بیش از هزار سال برچیده شد.
اولین مجلس شناخته شده در تاریخ ایران به زمان اشکانیان بازمی‌گردد. در این دوران مجلس مهستان از میان بزرگان و اشراف ایرانی به دو دسته بزرگان و شاهی تقسیم می‌شده‌است. پس از حمله اعراب به ایران بساط مجلس در حکومت‌های ایران برای بیش از ۱۲ قرن برچیده شد. در زمان ناصرالدین شاه وی در چند مورد مجوز تشکیل مجالسی را صادر کرد. از جمله مجلس ۲۵ نفره «مصلحت خانه» یا به اختصار «مجلس مشورت»[1] و مجلس وکلای تجار[2].
دوره قاجار
ناصرالدین شاه
در زمان ناصرالدین شاه وی در چند مورد مجوز تشکیل مجالسی را صادر کرد. در ۲۳ محرم ۱۲۷۵ هجری قمری در روزنامه وقایع اتفاقیه فرمانی از ناصرالدین شاه منتشر شد که وظایف حکومت را میان وزارت خانه‌های امورخارجه، جنگ، مالیه، عدلیه و فواید عامه تقسیم نمود و در این میان میرزا جعفرخان مشیرالدوله (دیپلمات تحصیل کرده بریتانیا) نیز به عنوان رئیس مجلس ۲۵ نفره «مصلحت خانه» یا به اختصار «مجلس مشورت» معرفی شده بود.[1]
هرچند این مجلس مشورتی همانگونه که از نامش پیدا بود بیشتر جنبه تشریفاتی داشت، اما به هر حال پس از چندین قرن می‌توان آن را بارقه‌ای از اصلاح ساختار سیاسی ایران دانست. پس از آن و در شوال ۱۳۰۱ قمری، جمعی از تجار و بازرگانان نیز توانستند اجازه تأسیس مجلس وکلای تجار ایران را از ناصرالدین شاه بگیرند که مرامنامه آن بسیار مترقی و برخوردار از جنبه پررنگ اصلاح‌طلبانه بود.[2]
انقلاب مشروطه
اما تشکیل اولین مجلس ملی کشور به انقلاب مشروطه باز می‌گردد که فرمان تشکیل آن در روز ۱۶ مرداد سال ۱۲۸۵ توسط مظفرالدین شاه به امضا رسید.[3] نظام‌نامه مجلس شورای ملی نیز در روز ۱۷ شهریور ۱۲۸۵ به امضای مظفرالدین شاه رسید.[3]
تهیه طرح کامل قانون اساسی ایران[4] و همزمان تصحیح، تکمیل و تنقیح،[5] اساسنامه مجلس مقدس شورای ملی توسط شیخ فضل‌الله نوری
اساسنامه، اساسنامه، اساسنامه، اسلامی، اسلامی، اسلامی.[6]
در این جا مناسب می‌دانم اصل دوم قانون اساسی را که خون‌ب‌های شهید شیخ فضل‌الله نوری است، عیناً بیاورم:[7]
مجلس مقدس شورای ملی که به توجه و تأیید ... حضرت شاهنشاه اسلام خلد الله سلطانه و مراقبت حجج اسلامیه کثّرالله امثالهم (علما و مراجع تقلید اسلام) و عامّه ملت ایران تأسیس شده، باید در هیچ عصری از اعصار، مواد قانونیّه آن مخالفتی با قواعد مقدسه اسلام و قوانین موضوعه حضرت خیرالانام صلی الله علیه و آله نداشته باشد؛ و معیّن است که تشخیص مخالفت قوانین موضوعه با قواعد اسلامیه، بر عهده علمای اعلام ادام الله برکات وجودهم بوده و هست؛ لهذا رسماً مقرر است در هر عصری از اعصار هیأتی که کم‌تر از پنج نفر نباشد، از مجتهدین و فقهای متدینین که مطلع از مقتضیات زمان هم باشند، به این طریق که علمای اعلام و حجج اسلام مرجع تقلید شیعه، اسامی بیست نفر از علما که دارای صفات مذکور، باشند به مجلس شورای معرفی بنمایند. پنج نفر از آن‌ها را یا بیش تر به مقتضای عصر، اعضای شورای ملی به اتفاق یا به حکم قرعه تعیین نموده به سمت عضویت بشناسند، تا موادی که در مجلسین عنوان می‌شود، به دقت مذاکره و غور و بررسی نموده، هر یک از آن مواد معنونه که مخالفت با قوانین مقدسه اسلام داشته باشد، طرح و رد نمایند که عنوان قانونیت پیدا نکند و رأس این هیئت علما در این باب مطاع و متّبع خواهد بود و این ماده تا زمان ظهور حضرت حجت عصر عجل الله فرجه تغییرپذیر نخواهد بود.
خدای تعالی راضی مباد از کسی که دربارهٔ مجلس شورای ملی غیر از تصحیح، تکمیل و تنقیح، خیالی داشته باشد و بر سخط و غضب الهی گرفتار باشند کسانی که مطلب مرا بر خلاف واقع انتشار می‌دهند و با تدلیس مسلمانان، آنان را به اشتباه می‌اندازند، و راه رفع شبهه را از هر جهت مسدود می‌سازند تا سخن ما به گوش مسلمانان نرسد و به خرج مردم بدهند که فلانی و سایر مهاجرین منکر اصل مجلس شورای ملی شده‌اند.[5]
مجلس شورای ملی
تشکیل اولین مجلس ملی کشور به انقلاب مشروطه بازمی‌گردد که فرمان تشکیل آن در روز ۱۴ مرداد سال ۱۲۸۵ توسط مظفرالدین شاه به امضا رسید.[3] مجلس شورای ملی (که در فرمان مشروطیت نیز یک بار مجلس شورای اسلامی خوانده شده بود) از ۱۲۸۵ تا ۱۳۶۸ در حدود ۸۳ سال به حیات خود ادامه داد و در جریان بازنگری در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۳۶۸ از مجلس شورای ملی به مجلس شورای اسلامی تغییر نام پیدا کرد.
مشروطه‌خواهان پس از برقراری حکومت به تصفیه حساب با مخالفان پرداختند. طرفداران استبداد یعنی شاه و درباریان وحشت زده هر کدام به جایی پناه بردند. اما مشروعه شیخ فضل‌الله نوری بعد از گذشت نزدیک به یک قرن به صورت بنیاد برای تدوین متن قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و اساسنامه مجلس شورای اسلامی ایران بعد از انقلاب اسلامی بهمن ۱۳۵۷ ایران قرار گرفت.[8][9][10]
انقلاب ۱۳۵۷
با پیروزی انقلاب اسلامی ایران، مجلس شورای ملی و سنای پهلوی منحل منحل گردید، و شورای انقلاب اختیارات قوهٔ مقننه را تا تشکیل مجلس شورای اسلامی و شورای نگهبان، در دست گرفت.
نام مجلس در قانون اساسی جمهوری اسلامی، مجلس شورای ملی بود، اما بالفعل از آن با نام مجلس شورای اسلامی یاد می‌شد، که این نام در بازنگری در قانون اساسی جمهوری اسلامی در سال ۱۳۶۸ نام آن رسما به مجلس شورای اسلامی تغییر پیدا کرد. این نام مجلس شورای اسلامی یک بار نیز در فرمان مشروطیت آمده بود.
منابع
- قبله عالم – نوشته عباس امانت – ترجمه حسن کامشاد
- نوسازی سیاسی در عصر مشروطه – حسن قاضی مرادی
- تاریخ مشروطه ایران – احمد کسروی
- قانون اساسی ایران مصوب ۱۲۸۵ هجری شمسی
- شیخ فضل‌الله نوری لوایح حضرت عبدالعظیم
- لوایح شیخ فضل‌الله نوری لوایح
- مقاله «شیخ فضل‌الله نوری و مشروطه» از مرحوم محقق علی رجبی دوانی کازرونی - تنظیم برای تبیان: رهنما، گروه حوزه علمیه
- سید روح‌الله خمینی و سید علی خامنه‌ای در سخنرانی‌های بسیاری از شیخ فضل‌الله و نقش او به کرات نام برده‌اند.
- سید روح‌الله خمینی در جمع مردم قم:" ... لکن راجع به همین مشروطه و این که مرحوم شیخ فضل‌الله رحمة الله ایستاد که مشروطه باید مشروعه باشد، باید قوانین موافق اسلام باشد. در همان وقت که ایشان این امر را فرمود و متمم قانون اساسی هم از کوشش ایشان بود. ...
- سخنرانی سید علی خامنه‌ای، 2/12/1368.