ژرف اندیشی
ژرف‌اندیشی (به انگلیسی: Deliberation)(به عربی: رویت ())(رویت (رَ یَّ) [ع .] (اِ) اندیشه در امور، فکر، تأمل.[1]) رویت (ژرف‌اندیشی) یکی از مراحل فعل ارادی است و مبتنی است بر تأمل و تفکر در انجام کار پیش از اقدام کردن دربارهٔ آن. به این جهت گفته‌اند رویت عبارت است از نظر روشن و صریح در انجام کار، برای ایجاد موازنه بین انگیزه و نتیجه فعل؛ وقتی با تثبیت و تعیین، چنین موازنه‌ای به دست آمد، شرایط انجام کار، فراهم شده‌است. اما اگر این موازنه به دست نیامد، نتیجه این است که انسان در حیرت و دو دلی فرومی‌رود. رویت در مقابل انزوا و کناره‌گیری و مترادف نظر و تفکر است.[2]
کسانی می‌گویند که مردم در خواست خود آزادند و کسانی هم هستند که جز این می‌گویند. همچنین نکته‌های دیگری است که آنان بر سر آنها با یکدیگر آشکارا در جنگ و ستیزند. نمی‌شود هم یک باره همه آنچه آنان می‌گویند پذیرفت؛ و شک و دو دلی پراکندگی به بار می‌آورد و دوری از آن یکپارچگی و نیازمند شناخت ژرف هستیم.[3][4][5]
منابع
- محمد معین، فرهنگ فارسی معین، مدخل
- جمیل صلیبا - منوچهر صانعی دره‌بیدی، فرهنگ فلسفی، انتشارات حکمت - تهران، چاپ: اول، ۱۳۶۶ ص ۳۸۰
- ابن المقفع، المنطق، انجمن فلسفه ایران - تهران، چاپ: اول، ۱۳۵۷ ص ۹
- شیخ الرئیس ابن سینا، النجاة من الغرق فی بحر الضلالات، انتشارات دانشگاه تهران - تهران، چاپ: دوم، ۱۳۷۹ ص ۱۷
- سید محمد خالد غفاری، فرهنگ اصطلاحات آثار شیخ اشراق، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی - تهران، چاپ: اول، ۱۳۸۰ ص ۲۹۹