اعتراف اجباری

اعتراف اجباری (به انگلیسی: Forced confession)، اصطلاحاً وضعیتی است که زندانی در مقابل دوربین اقدام به انتقاد از تفکرات و کارهای گذشته خود می‌کند. به این عمل که پس از شکنجه قربانی انجام می‌گیرد اعتراف اجباری گفته می‌شود.[1] اعتراف اجباری در کشف حقیقت بی اعتبار است.[2] اقرار خارج از دادگاه ارزش و اعتبار اقرار در دادگاه را ندارد.[3]

شکنجه

در ایران
نوشتار(های) وابسته: اعتراف اجباری در جمهوری اسلامی ایران
برنامه طنز سید ابراهیم نبوی، که در آن اعترافات تلویزیونی را شبیه‌سازی می‌کند.

در ایران اعتراف‌گیری تلویزیونی به وسیله ساواک در اوایل دهه ۵۰ خورشیدی آغاز شد و بعد از انقلاب ۱۳۵۷، توسط مقامات امنیتی نظام جمهوری اسلامی ایران، اوج گرفت. بین سال‌های ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۴ تعدادی از فعالان سیاسی و نویسندگان مخالف پهلوی در تلویزیون به اعتراف پرداختند که با اعتراض سازمانهایی نظیر عفو بین‌الملل، صلیب سرخ جهانی و کمیته سارتر قرار گرفت و با فشار دولت جیمی کارتر، رئیس‌جمهور آمریکا متوقف شد. دستگاه قضایی جمهوری اسلامی همواره گفته‌است که افراد مصاحبه‌شده داوطلبانه و بر اساس بحث‌های اقناعی و استدلالی علیه خود اعتراف کرده‌اند.[4]

اعتراف‌گیری تلویزیونی اغلب با شکنجه جسمی و شکنجه روانی همراه است.[5] یرواند آبراهامیان، پژوهشگر در کتاب «اعترافات شکنجه شدگان»[6] می‌نویسد: «اگر در چند سال اول بعد از سقوط رژیم شاه، در اکثر موارد، شکنجه یا ضرب و شتم زندانی با دادن اطلاعات مورد نیاز بازجویان، معمولاً خاتمه پیدا می‌کرد، پس از خرداد ۱۳۶۰، شکنجه جسمانی و خصوصاً روانی زندانی (شکنجه سفید)، حتی پس از کسب اطلاعات ضروری، هم چنان ادامه یافت.»

سازمان عفو بین‌الملل، در پی سرکوب اعتراضات مردم ایران به نتایج انتخابات، در اطلاعیه‌ای مطبوعاتی هشدار داد که رهبران بازداشتی اپوزیسیون در ایران، در خطر شکنجه قرار دارند و مقامات نظام جمهوری اسلامی قصد دارند آنان را به «اعترافات تلویزیونی» وادارند.[7] پس از رسوایی توسط مازیار ابراهیمی ،داریوش عمران زاده نیز اعتراف‌گیری تلویزیونی با شکنجه توسط وزارت اطلاعات را مطرح کرد.[8]

به فتوای آیت‌الله منتظری آمر و متصدّی و مباشر اعترافات و مصاحبه‌های ساختگی تلویزیونی - با زور و شکنجه و تهدید - گناهکار و مجرمند و شرعاً و قانوناً مستحقّ تعزیر خواهند بود.[9]

فدراسیون جهانی جامعه‌های حقوق بشر در پاریس و سازمان عدالت برای ایران در لندن در سال ۲۰۲۰ اعلام کردند که در جمهوری اسلامی ایران از سال ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۹ حد اقل ۳۵۵ اعتراف اجباری از تلویزیون حکومتی جمهوری اسلامی ایران پخش شده‌است. این گزارش ۵۷ صفحه ای تحت عنوان "حکومت اورولی: صدا و سیمای جمهوری اسلامی به‌مثابه سلاح سرکوب جمعی" ۵ تیر ۱۳۹۹ منتشر شد. عنوان "حکومت اوروِلی" در نام گزارش، برگرفته از نام رمان "۱۹۸۴" اثر جورج اوروِل است، که وضعیت شهروندان را در یک حکومت تمامیت‌خواه به تصویر می‌کشد.[10][1][11]

جستارهای وابسته

پانویس
  1. "Iran: New report demands end to the rampant use of forced confessions". International Federation for Human Rights. 2020-06-25. Retrieved 2020-06-26.
  2. «Palazz Castellania». web.archive.org. ۲۰۱۶-۰۷-۳۰. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۹-۱۲.
  3. «اعتبار اقرار خارج از دادگاه در امور کیفری- اخبار رسانه ها تسنیم - Tasnim». خبرگزاری تسنیم - Tasnim. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۹-۱۲.
  4. موساد در ایران؛ حفره یا تونل اطلاعاتی؟، بی‌بی‌سی فارسی
  5. گل، ژیار (۲۰۱۹-۰۸-۰۳). «آزادی متهمان به قتل دانشمندان هسته‌ای، معجزه یا بیگناهی؟». BBC Farsi. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۸-۰۴.
  6. اعترافات شکنجه شدگان (۲۰۰۳)، یرواند آبراهامیان، نشر باران، سوئد
  7. [هشدار عفو بین‌الملل: «تدارک اعترافات تلویزیونی در ایران»]، دویچه وله فارسی
  8. «داریوش عمران؛ مردی که قربانی اعتراف اجباری شد». IranWire | خانه. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۹-۱۳.
  9. «موازین عدم مشروعیت و علائم ولایت جائر». محسن کدیور. ۲۰۰۹-۰۴-۰۷. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۸-۰۴.
  10. «صدا و سیمای جمهوری اسلامی در یک دهه 'اعتراف اجباری دست‌کم ۳۵۵ نفر را پخش کرده'». BBC News فارسی. ۵ تیر ۱۳۹۹. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۶-۲۶.
  11. «'بازجوها گفتند دخترت را سالم می‌خواهی یا نه؟'». BBC News فارسی. ۲۰۲۰-۰۶-۲۶. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۶-۲۶.

منابع

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.