امید
امید داشتن باور به نتیجهٔ مثبت اتفاق‌ها یا شرایط، در زندگی است. امید احساسی است دربارهٔ اینکه می‌توانیم آنچه را که می‌خواهیم، داشته باشیم یا یک اتفاق، بهترین نتیجه را برای ما خواهد داشت. امیدوار بودن با خوش‌بین بودن متفاوت است. امید یک حالت احساسی است یعنی یکی از احساسات انسان است اما خوش‌بین بودن نتیجهٔ یک روش و الگوی تفکر عمدی و اختیاری (بینش) است که باعث حالت و رفتار مثبت در انسان می‌شود.
امید در لغت به معنی طمع کردن در چیزی است که دست یافتن بدان ممکن است. این لفظ مترادف امل است و به هر دو معانی نفی و ایجاب به کار می‌رود.
اصطلاح امید عبارت است از تعلق دل به حصول محبوبی در آینده[1]
امید عبارت است از توقع خیر از کسی که خیر به دست اوست. در نظر غزالی، امید (رجا) یکی از مقامات تصوف است که آنها را احوال می‌نامد.[2][3]
جستارهای وابسته
پانویس
- علی بن محمد جرجانی، کتاب التعریفات، چاپ ابراهیم آبیاری، بیروت ۱۴۰۵/۱۹۸۵.
- غزالی، محمد، احیاء علوم الدین، بیروت، ۱۴۰۳ق/۱۹۸۳م. (جزء چهارم).
- جمیل صلیبا-منوچهر صانعی دره بیدی، فرهنگ فلسفی،انتشارات حکمت - تهران، چاپ: اول، ۱۳۶۶ ه.ش ص ۳۷۰
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ امید موجود است. |
| هیجان‌ها |
|  |
|---|---|---|
| جهان‌بینی‌ها |
| |
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.