خشم

خشم[1] یا عصبانیت وضعیتی روانی‌ است که درگسترهٔ آزردگی اندک تا غضب شدید می‌گنجد. معلول‌های فیزیکی خشم شامل تند شدن ضربان قلب و افزایش فشار خون و آدرنالین در خون است. از دید عده‌ای، خشم بخشی از واکنش مغز به بیمناکی‌اش از درد است. هنگامی که شخص خودآگاهانه تصمیم به اقدام می‌گیرد تا بلافاصله رفتار تهدید کنندهٔ نیروی بیرونی دیگری را متوقف کند، خشم احساس غالب (رفتاری، ذهنی و کالبدشناختی) در وی می‌شود. خشم را یکی از حالات طبیعی انسان‌ها می‌دانند که در واقع راهی است برای نجات دادن یا حفظ کردن فرد از یک نگرانی یا خطر که در حال وقوع است.[2] نمودهای خارجی خشم را در حالات چهره و بدن، واکنش‌های کالبدشناختی و گاه رفتارهای تهاجمی در ملأ عام می‌توان یافت. مثلاً جانوران و انسان‌ها صدایشان را بالا می‌برند، می‌کوشند که بزرگ ‌تر جلوه کنند، دندان ‌هایشان را برهم می‌سایند و خیره می‌شوند. خشم، الگویی رفتاری‌ است که برای مواجهه با تعرض‌کنندگان بروز داده می‌شود تا از رفتار تهدید کننده ‌شان دست کشند و نوعی احساس است که همه به آن نیاز دارند.

رنگ قرمز به عنوان خشم استفاده می شود.

جستارهای وابسته

منابع

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ خشم موجود است.
  1. «خشم» [روان‌شناسی] هم‌ارزِ «anger»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر سیزدهم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی (ذیل سرواژهٔ خشم)
  2. مهدی مقیم اسلام، همسرداری با گاو بنفش، نشر 360 درجه، صفحه 159
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به خشم در ویکی‌گفتاورد موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.