بازی آل-استار ان‌بی‌ای

بازی آل-استار ان‌بی‌ای (انگلیسی: NBA All-Star Game‎) تورنمنت سالانه‌ای است که توسط انجمن ملی بسکتبال با حضور بازیکنان ستاره لیگ‌ها از کنفرانس شرق در برابر همتایان خود از کنفرانس غرب برگزار می‌شود. این رویداد برجسته برای اولین بار در بوستون گاردن به تاریخ ۲ مارس ۱۹۵۱ برگزار شد.

بازی آل-استار اتحادیه ملی بسکتبال
بسامدسالیانه
برپا شده۱۹۵۱
تازه‌ترین۲۰۲۰ (شیکاگو)
رویداد پیشین۲۰۱۹ (شارلوت)
رویداد پسین۲۰۲۱ (ایندیاناپلیس)
شرکت کنندگانستارگان کنفرانس شرق (ان‌بی‌ای) و کنفرانس غرب (ان‌بی‌ای)
سازمان‌دهی شده توسطاتحادیه ملی بسکتبال

بازیکنان اصلی هر تیم با ترکیبی از رأی هواداران، بازیکنان و رسانه‌ها انتخاب می‌شود،[1] در حالی که سرمربیان هفت بازیکن ذخیره را از کنفرانس‌های مربوط به خود انتخاب می‌کنند[2] بنابراین هر تیم یک لیست ۱۲ نفره دارد. مربیان مجاز به رای دادن به بازیکنان خود نیستند. اگر بازیکن منتخب به دلیل مصدومیت نتواند در این بازی شرکت کند، مأمور عالی‌رتبه NBA جایگزینی را انتخاب می‌کند.

از سال ۲۰۱۸، بازیکنان با بیشترین آراء در هر کنفرانس به عنوان کاپیتان تیم تعیین می‌شوند و می‌توانند اعضای تیم خود را بدون توجه به کنفرانس انتخاب کنند. لبرون جیمز و استفان کری اولین بازیکنانی بودند که در قالب جدید و در ۲۵ ژانویه بازیکنان را برای بازی آل-استار ۲۰۱۸ NBA انتخاب کردند.[3]

تاریخچه

ایده برگزاری بازی آل-استار در طی ملاقات موریس پودولوف رئیس NBA، مدیر تبلیغات NBA هاسکل کوهن و مالک بوستون سلتیکس والتر آ. براون شکل گرفت.

کوهن برای جلب توجه مجدد مردم به لیگ، اعضای لیگ را به میزبانی یک بازی نمایشی با حضور بهترین بازیکنان لیگ، چیزی شبیه به بازی آل-استار لیگ برتر بیسبال آمریکا، پیشنهاد داد.[4] گرچه اکثر افراد، از جمله پودولوف، نسبت به این ایده بدبین بودند، اما براون همچنان اطمینان داشت که این ایده موفقیت‌آمیز خواهد بود، و حتی پیشنهاد میزبانی بازی و جبران تمام هزینه‌ها یا ضررهای احتمالی ناشی از بازی را داد.[5]

نخستین بازی آل-استار NBA در ۲ مارس ۱۹۵۱ در بوستون گاردن برگزار شد، جایی که آل-استار غربی با نتیجه ۱۱۱–۹۴ تیم آل-استار شرقی را شکست داد.

اد ماکولی از بوستون سلتیکس به عنوان اولین با ارزش‌ترین بازیکن آل-استار NBA نامگذاری شد.

این بازی با حضور ۱۰٫۰۹۴ تماشاگر، بسیار بیشتر از میانگین ۳۵۰۰ تماشاگر در آن فصل لیگ یک موفقیت بزرگ بود.[6] در سال ۲۰۱۰، بازی آل-استار NBA با حضور ۱۰۸٫۷۱۳ نفر در ورزشگاه cowboys در آرلینگتون تگزاس، رکورد بیشترین تعداد تماشاگر در یک بازی بسکتبال را ثبت کرد. این رکورد قبلاً در فورد فیلد به تاریخ ۱۳ دسامبر ۲۰۰۳، هنگامی که ۷۸٫۱۲۹ تماشاگر بازی کنتاکی در ایالت میشیگان را تماشا می‌کردند، شکسته شده بود.[7]

در تاریخ ۳ اکتبر ۲۰۱۷، NBA و NBPA تغییراتی را در قالب بازی اعلام کردند که از سال ۲۰۱۸ اعمال شد. به جای تقسیم‌بندی بر پایه کنفرانس، بازیکنان هر کنفرانس با بیشترین آرا، به عنوان کاپیتان تیم‌ها انتخاب می‌شوند و بقیه اعضای تیم چون بازیکنان اصلی و ذخیره‌ها را بدون توجه به کنفرانس، انتخاب می‌کنند.[8]

انتخاب فهرست بازیکنان

پنج نفر اصلی از هر کنفرانس شامل سه بازیکن جلو و دو گارد است که با ترکیبی از رای هواداران، بازیکنان و رسانه‌ها انتخاب می‌شوند. از سال ۲۰۱۷، NBA میزان تأثیرگذاری رأی‌ها را به این صورت مشخص کرد: رأی هواداران ۵۰٪، و رای بازیکنان و رسانه‌ها هر کدام ۲۵٪.[1][9] NBA در سال ۲۰۰۳ رای‌گیری در آل-استار را به سه زبان انگلیسی، اسپانیایی و چینی برای رای دهی هواداران به بازیکنان اصلی آغاز کرد.[10] مربیان NBA برای انتخاب بازیکنان ذخیره کنفرانس‌های مربوط به خود رای می‌دهند، اما نمی‌توانند بازیکنان را از تیم خود انتخاب کنند. اگر بازیکنان چند موقعیتی مدنظر باشند، مربیان ترجیح می‌دهند به بازیکنی در موقعیتی که «بیشترین نفع را برای تیم آل-استار دارد» رأی دهند، صرف نظر از اینکه موقعیت آن بازیکن در رأی‌گیری آل-استار یا جدول امتیازات NBA چه بوده‌است.[11]

اگر بازیکن منتخب به دلیل مصدومیت نتواند در این بازی شرکت کند، مأمور عالی‌رتبه NBA جایگزینی را انتخاب می‌کند. اگر این جایگزین برای یک بازیکن اصلی باشد، مربی تیم هم می‌تواند اعمال نظر کند و فقط به نظر مأمور عالی‌رتبه محدود نمی‌شود.[12]

از سال ۲۰۱۸، بازیکنانی که بیشترین رأی در هر کنفرانس را کسب کرده‌اند به عنوان کاپیتان تیم تعیین می‌شوند و می‌توانند اعضای تیم خود از جمله بازیکنان اصلی و ذخیره‌ها را بدون توجه به کنفرانس انتخاب کنند. لبرون جیمز و استفان کری اولین بازیکنانی بودند که در قالب جدید و در ۲۵ ژانویه بازیکنان را برای بازی آل-استار ۲۰۱۸ NBA انتخاب کردند.

به دلیل علاقه هواداران به روند انتخاب بازیکنان، کاپیتان‌های بازی آل-استار ۲۰۱۹، جیمز و یانیس آنتتوکونمپو، تیم‌های خود را به صورت زنده از طریق TNT آماده کردند.

سرمربی تیمی که بهترین عملکرد را در هر کنفرانس دارد، با منع حضور در مسابقات متوالی، برای هدایت کنفرانس مربوطه خود در بازی آل-استار انتخاب می‌شود. این قانون که با نام "قانون رایلی" شناخته می‌شود، پس از اینکه پت رایلی، سرمربی لس آنجلس لیکرز که عملکرد موفقی در مربیگری داشت و هشت بار در ۹ فصل از سال ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۰ حق مربیگری در تیم کنفرانس غرب را بدست آورد، ایجاد شد.

بازیکنان آل-استار را می‌توان از یک تیم انتخاب کرد. رکورد آن چهار نفر است که هشت بار اتفاق افتاده. اولین بار در سال ۱۹۶۲ بود که چهار بازیکن از بوستون سلتیکس و لس آنجلس لیکرز انتخاب شدند. آخرین باری که چهار بازیکن آل-استار از یک تیم انتخاب شدند بازی آل-استار ۲۰۱۷ بود، که همگی از تیم گلدن استیت واریورز بودند.[13]

قوانین بازی

این بازی تحت قوانین عادی NBA انجام می‌شود، اما تفاوت‌های قابل توجهی با یک بازی معمولی وجود دارد. از آنجا که بازیکنان در این رویداد با رای هواداران انتخاب می‌شوند، بازیکنان گاهی بازی را در موقعیت‌های غیرمعمول شروع می‌کنند. به عنوان مثال، در بازی ۲۰۰۷، کوبی برایانت و تریسی مک گرادی به عنوان گاردهای کنفرانس غرب انتخاب شدند. از آنجا که هر دو بازیکن به‌طور معمول شوتینگ گارد بازی می‌کنند، برایانت بازی را به عنوان گارد پوینت آغاز کرد. گیم پلی بازی معمولاً شامل بازیکنانی می‌شود که سعی می‌کنند اسلم دانک و الیوپ بزنند و تلاش برای دفاع معمولاً محدود است. امتیاز نهایی به‌طور کلی بسیار بالاتر از یک بازی رقابتی معمولی در NBA است. اگر امتیازها نزدیک باشد، کوارتر چهارم رقابتی تر می‌شود. این قالب در سال ۲۰۲۰ تغییر یافت تا از Elam Ending استفاده شود. در قوانین عادی Elam Ending، چهار دقیقه مانده به پایان بازی، زمان متوقف و یک امتیاز هدف تعیین و هر تیم که زودتر به این امتیاز برسد بازی را برنده می‌شود. در سال ۲۰۲۰، NBA در پایان کوارتر سوم ۲۴ امتیاز به هر تیم اضافه کرد (به افتخار کوبی برایانت، که یک ماه قبل در یک سقوط هلی کوپتر کشته شده بود). درحالی که تیم یانیس در پایان کوارتر سوم از تیم لبران ۱۳۳–۱۲۴ برتری داشت، امتیاز هدف ۱۵۷ تعیین و در نهایت تیم لبرون برنده مسابقه شد.

معارفه بازیکنان معمولاً با جلوه‌هایی؛ از جمله جلوه‌های نور، موسیقی رقص و آتشکاری همراه است. هر ساله لباسهایی ویژه برای بازی طراحی می‌شوند که معمولاً قرمز برای کنفرانس غرب و آبی برای کنفرانس شرق است. از سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۲، بازیکنان می‌توانستند لباس‌های معمول تیم اصلی خود را بپوشند. «کنفرانس میزبان» به‌طور سنتی لباس‌های روشن می‌پوشد، به جز از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۴. بازیکنان هم تیمی با شماره یکسان، می‌توانستند شماره خود را تغییر دهند: پاتریک اوینگ، که به‌طور معمول شماره ۳۳ را می‌پوشید، شماره ۳ را پوشید زیرا لری برد نیز این شماره را داشت. از سال ۱۹۹۷، بازیکنان می‌توانند شماره‌های یکنواخت خود را حفظ کنند.

نتایج بازی‌ها

لیست زیر از هر بازی آل-استار، شامل محل برگزاری و با ارزش‌ترین بازیکن آل-استار است. اعداد داخل پرانتز برای مکان و شهر، نشان دهندهٔ تعداد دفعات برگزاری بازی در آن و برای بازیکن میزان انتخاب او به عنوان با ارزشترین بازیکن آل-استار است (به عنوان مثال "مایکل جردن (۲)" در سال ۱۹۹۶ نشان می‌دهد که دومین جایزه‌اش به عنوان با ارزشترین بازیکن آل-استار بوده‌است). تا زمان بازی آل-استار ۲۰۱۷ (NBA فصل ۱۷-۲۰۱۶) و پیش از تغییر قوانین در سال ۲۰۱۸، کنفرانس شرق با ثبت ۳۷ پیروزی و ۲۹ باخت پیشتاز است.

کنفرانس شرق (ان‌بی‌ای) (۳۷ برد) کنفرانس غرب (ان‌بی‌ای) (۲۹ برد)

توجه: نام ورزشگاه‌ها و تیم‌ها مطابق با نامشان در همان روز بازی است.

سال نتیجه ورزشگاه میزبان شهر میزبان با ارزشترین بازیکن
۱۹۵۱ شرق ۱۱۱، غرب ۹۴ Boston Garden بوستون، ماساچوست اد ماکولی، بوستون سلتیکس
۱۹۵۲ شرق ۱۰۸، شرق ۹۱ (Boston Garden (2 بوستون، ماساچوست (۲) پاول آریزین، فیلادلفیا واریورز
۱۹۵۳ غرب ۷۹، شرق ۷۵ Allen County War Memorial Coliseum فرت وین، ایندیانا جورج مایکن،

مینیاپولیس لیکرز

۱۹۵۴ شرق ۹۸، غرب ۹۳ (OT) Madison Square Garden III** نیویورک سیتی، نیویورک باب کوزی، بوستون سلتیکس
۱۹۵۵ شرق ۱۰۰، غرب ۹۱ (Madison Square Garden III** (۲ نیویورک سیتی، نیویورک (۲) بیل شارمن، بوستون سلتیکس
۱۹۵۶ غرب ۱۰۸، شرق ۹۴ Rochester War Memorial Coliseum روچستر، نیویورک باب پتیت، سنت لوئیس هاکس
۱۹۵۷ شرق ۱۰۹، غرب ۹۷ (Boston Garden (3 بوستون، ماساچوست (۳) باب کوزی (۲)، بوستون سلتیکس
۱۹۵۸ شرق ۱۳۰، غرب ۱۱۸ St. Louis Arena سنت لوئیس، میزوری باب پتیت (۲)، سنت لوئیس هاکس
۱۹۵۹ غرب ۱۲۴، شرق ۱۰۸ Olympia Stadium دیترویت، میشیگان الگین بیلور، مینیاپولیس لیکرز

باب پتیت (۳)، سنت لوئیس هاکس

۱۹۶۰ شرق ۱۲۵، غرب ۱۱۵ Convention Hall فیلادلفیا، پنسیلوانیا ویلت چمبرلین، فیلادلفیا واریورز
۱۹۶۱ غرب ۱۵۳، شرق ۱۳۱ Onondaga County War Memorial Coliseum سیرکوس، نیویورک اسکار رابرتسون، سینسیناتی رویالز
۱۹۶۲ غرب ۱۵۰، شرق ۱۳۰ (St. Louis Arena (2 سنت لوئیس، میزوری (۲) باب پتیت (۴)، سنت لوئیز هاکس
۱۹۶۳ شرق ۱۱۵، غرب ۱۰۸ LA Sports Arena لس آنجلس، کالیفرنیا بیل راسل، بوستون سلتیکس
۱۹۶۴ شرق ۱۱۱، غرب ۱۰۷ (Boston Garden (4 بوستون، ماساچوست (۴) اسکار رابرتسون (۲)، سینسیناتی رویالز
۱۹۶۵ شرق ۱۲۴، غرب ۱۲۳ (St. Louis Arena (3 سنت لوئیس، میزوری (۳) جری لوکاس، سینسیناتی رویالز
۱۹۶۶ شرق ۱۳۷، غرب ۹۴ Cincinnati Gardens کنتیکت، اوهایو آدریان اسمیت، سینسیناتی رویالز
۱۹۶۷ غرب ۱۳۵، شرق ۱۲۰ Cow Palace دیلی سیتی، کالیفرنیا ریک بری، سان فرانسیسکو واریورز
۱۹۶۸ شرق ۱۴۴، غرب ۱۲۴ (Madison Square Garden III** (۳ نیویورک سیتی، نیویورک (۳) هال گریر، فیلادلفیا ۷۶رز
۱۹۶۹ شرق ۱۲۳، غرب ۱۱۲ Baltimore Civic Center بالتیمور، ماریلند اسکار رابرتسون (۳)، سینسیناتی رویالز
۱۹۷۰شرق ۱۴۲، غرب ۱۳۵The Spectrumفیلادلفیا، پنسیلوانیا (۲)ویلیس رید، نیویورک نیکس
۱۹۷۱غرب ۱۰۸، شرق ۱۰۷San Diego Sports Arenaسن دیگو، کالیفرنیالنی ویلکینز، سیاتل سوپرسانیکس
۱۹۷۲غرب ۱۱۲، شرق ۱۱۰The Forumاینگلوود، کالیفرنیاجری وست، لس آنجلس لیکرز
۱۹۷۳شرق ۱۰۴، غرب ۸۴Chicago Stadiumشیکاگو، ایلینویدیو کاونز، بوستون سلتیکس
۱۹۷۴غرب ۱۳۴، شرق ۱۲۳Seattle Center Coliseumسیاتل، واشینگتنباب لانیر، دیترویت پیستونز
۱۹۷۵شرق ۱۰۸، غرب ۱۰۲Arizona Veterans Memorial Coliseumفینیکس، آریزوناوالت فریزر، نیویورک نیکس
۱۹۷۶شرق ۱۲۳، غرب ۱۰۹(The Spectrum (2فیلادلفیا، پنسیلوانیا (۳)دیو بینگ، واشینگتن بولتز
۱۹۷۷غرب ۱۲۵، شرق ۱۲۴Milwaukee Arenaمیلواکی، ویسکانسینجولیوس اروینگ، فیلادلفیا ۷۶رز
۱۹۷۸شرق ۱۳۳، غرب ۱۲۵Omni Coliseumآتلانتا، جورجیارندی اسمیت، بوفالو بریوز
۱۹۷۹غرب ۱۳۴، شرق ۱۲۹Pontiac Silverdomeپونتیاک، میشیگان†دیوید تامسون، دنور ناگتس
۱۹۸۰شرق ۱۴۴، غرب ۱۳۶ (OT)Capital Centreلانداوور، ماریلندجرج گروین، سن آنتونیو اسپرز
۱۹۸۱شرق ۱۲۳، غرب ۱۲۰Coliseum at Richfieldریچفیلد، اوهایونیت آرچیبالد، بوستون سلتیکس
۱۹۸۲شرق ۱۲۰، غرب ۱۱۸Brendan Byrne Arenaرادرفورد شرقی، نیوجرسیلری برد، بوستون سلتیکس
۱۹۸۳شرق ۱۳۲، غرب ۱۲۳(The Forum (2اینگلوود، کالیفرنیاا (۲)جولیوس اروینگ (۲)، فیلادلفیا ۷۶رز
۱۹۸۴شرق ۱۵۴، غرب ۱۴۵ (OT)McNichols Sports Arenaدنور، کلرادوآیزیاه توماس، دیترویت پیستونز
۱۹۸۵غرب ۱۴۰، شرق ۱۲۹Hoosier Domeایندیاناپلیس، ایندیانا†رالف سامسون، هیوستون راکتس
۱۹۸۶شرق ۱۳۹، غرب ۱۳۲Reunion Arenaدالاس، تگزاسآیزیاه توماس (۲)، دیترویت پیستونز
۱۹۸۷غرب ۱۵۴، شرق ۱۴۹ (OT)Kingdomeسیاتل، واشینگتن † (۲)تام چمبرز، سیاتل سوپرسانیکس
۱۹۸۸شرق ۱۳۸، غرب ۱۳۳(Chicago Stadium (2شیکاگو، ایلینوی (۲)مایکل جردن، شیکاگو بولز
۱۹۸۹غرب ۱۴۳، شرق ۱۳۴Astrodomeهیوستون، تگزاس†کارل مالون، یوتا جاز
۱۹۹۰شرق ۱۳۰، غرب ۱۱۳Miami Arenaمیامی، فلوریدامجیک جانسون، لس آنجلس لیکرز
۱۹۹۱شرق ۱۱۶، غرب ۱۱۴Charlotte Coliseumشارلوت، کارولینای شمالیچارلز بارکلی، فیلادلفیا ۷۶رز
۱۹۹۲غرب ۱۵۳، شرق ۱۱۳Orlando Arena§اورلندو، فلوریدامجیک جانسون (۲)، لس آنجلس لیکرز
۱۹۹۳غرب ۱۳۵، شرق ۱۳۲ (OT)Delta Center§سالت‌لیک‌سیتی، یوتاکارل مالون (۲)، یوتا جاز

جان استاکتون، یوتا جاز

۱۹۹۴شرق ۱۲۷، غرب ۱۱۸Target Centerمینیاپولیس، مینه سوتااسکاتی پیپن، شیکاگو بولز
۱۹۹۵غرب ۱۳۹، شرق ۱۱۲America West Arena§فینیکس، آریزونا (۲)میچ ریچموند، ساکرامنتو کینگز
۱۹۹۶شرق ۱۲۹، غرب ۱۱۸Alamodomeسن آنتونیو، تگزاسمایکل جردن (۲)، شیکاگو بولز
۱۹۹۷شرق ۱۳۲، غرب ۱۲۰Gund Arena§کلیولند، اوهایوگلن ریس، شارلوت هورنتس
۱۹۹۸شرق ۱۳۵، غرب ۱۱۴Madison Square Garden***نیویورک سیتی، نیویورک (۴)مایکل جردن (۳)، شیکاگو بولز
۱۹۹۹به دلیل وقفه در لیگ لغو شد.
در ابتدا قرار بود این بازی در First Union Center در فیلادلفیای پنسیلوانیا انجام شود.[14]
۲۰۰۰غرب ۱۳۷، شرق ۱۲۶The Arena in Oaklandاوکلند، کالیفرنیاتیم دانکن، سان آنتونیو اسپرز


شکیل اونیل، لس آنجلس لیکرز

۲۰۰۱شرق ۱۱۱، غرب ۱۱۰MCI Centerواشینگتن، دی.سی.آلن آیورسن، فیلادلفیا ۷۶رز
۲۰۰۲غرب ۱۳۵، شرق ۱۲۰First Union Centerفیلادلفیا، پنسیلوانیا (۴)کوبی برایانت، لس آنجلس لیکرز
۲۰۰۳غرب ۱۵۵، شرق ۱۴۵ (2OT)Philips Arenaآتلانتا، جورجیا (۲)کوین گارنت، مینه‌سوتا تیمبرولوز
۲۰۰۴غرب ۱۳۶، شرق ۱۳۲Staples Centerلس آنجلس، کالیفرنیا (۲)شکیل اونیل (۲)، لس آنجلس لیکرز
۲۰۰۵شرق ۱۲۵، غرب ۱۱۵Pepsi Centerدنور، کلرادو (۲)آلن ایورسون (۲)، فیلادلفیا ۷۶رز
۲۰۰۶شرق ۱۲۲، غرب ۱۲۰Toyota Centerهیوستون، تگزاس (۲)لبران جیمز، کلیولند کاوالیرز
۲۰۰۷غرب ۱۵۳، شرق ۱۳۲Thomas & Mack Centerپارادایس، نوادا*کوبی برایانت (۲)، لس آنجلس لیکرز
۲۰۰۸شرق ۱۳۴، غرب ۱۲۸New Orleans Arena§نیواورلئان، لوئیزیانالبران جیمز (۲)، کلیولند کاوالیرز
۲۰۰۹غرب ۱۴۶، شرق ۱۱۹(US Airways Center (2فینیکس، آریزونا (۳)کوبی برایانت (۳)، لس آنجلس لیکرز

شکیل اونیل (۳)، فینیکس سانز

۲۰۱۰شرق ۱۴۱، غرب ۱۳۹Cowboys Stadiumآرلینگتون، تگزاس#†دوین وید، میامی هیت
۲۰۱۱غرب ۱۴۸, شرق 143(Staples Center (۲لس آنجلس، کالیفرنیا (۳)کوبی برایانت (۴)، لس آنجلس لیکرز
۲۰۱۲غرب ۱۵۲، شرق ۱۴۹(Amway Center (2اورلندو، فلوریدا (۲)کوین دورانت، اکلاهما سیتی تاندر
۲۰۱۳غرب ۱۴۳، شرق ۱۳۸(Toyota Center (2هیوستون، تگزاس (۳)کریس پاول، لس آنجلس کلیپرز
۲۰۱۴شرق ۱۶۳، غرب ۱۵۵(Smoothie King Center (2نیواورلئان، لوئیزیانا (۲)کایری اروینگ، کلیولند کاوالیرز
۲۰۱۵غرب ۱۶۳، شرق ۱۵۸Madison Square Garden (2)*** / Barclays Centerنیویورک سیتی، نیویورک (۵)راسل وستبروک، اکلاهما سیتی تاندر
۲۰۱۶غرب ۱۹۶، شرق ۱۷۳Air Canada Centreتورنتو، انتاریوراسل وستبروک (۲)، اکلاهما سیتی تاندر
۲۰۱۷غرب ۱۹۲، شرق ۱۸۲(Smoothie King Center (3نیواورلئان، لوئیزیانا (۳)آنتونی دیویس، نیو اورلینز پلیکانز
۲۰۱۸[8]تیم لبرون ۱۴۸، تیم استفان ۱۴۵(Staples Center (3لس آنجلس، کالیفرنیا (۴)لبران جیمز (۳)، کلیوند کاوالیرز
۲۰۱۹تیم لبرون ۱۷۸، تیم یانیس ۱۶۴Spectrum Centerشارلوت، کارولینای شمالی (۲)کوین دورانت (۲)، گلدن استیت واریرز
۲۰۲۰تیم لبرون ۱۵۷، تیم یانیس ۱۵۵‡United Centerشیکاگو، ایلینوی (۳)کووای لئونارد، لس آنجلس کلیپرز
۲۰۲۱[15]TBA vs. TBABankers Life Fieldhouseایندیاناپلیس، ایندیانا (۲)
۲۰۲۲[16]TBA vs. TBA(Rocket Mortgage FieldHouse (۲کلیولند، اوهایو (۲)
۲۰۲۳[17]TBA vs. TBA(Vivint Smart Home Arena (۲سالت‌لیک‌سیتی، یوتا (۲)

یادداشت

  • * نشان دهنده آن است که در آن سال تیمی از آن شهر در NBA بازی نمی‌کرده‌است.
  • ** نشان دهنده بازی در «سومین» مدیسون اسکوئر گاردن در خیابان ۸ ام بین خیابان ۴۹ و ۵۰ است که سه بازی اول NBA All-Star که در مدیسون اسکوئر گاردن (۱۹۵۴، ۱۹۵۵ و ۱۹۶۸) انجام شد در آن ورزشگاه بود.
  • *** نشان دهنده بازی است که در «چهارمین» (یا فعلی از سال ۲۰۱۷) مدیسون اسکوئر گاردن است که از خیابان‌های ۳۱ تا ۳۳ از خیابان‌های ۸ تا غرب خیابان‌های هفتم بالاتر از نیمه غربی ایستگاه پن در منهتن که در فوریه ۱۹۶۸ افتتاح شد، اجرا می‌شود، تقریباً یک ماه پس از بازی ۱۹۶۸ در مدیسون اسکوئر گاردن «قدیمی».
  • † نشان دهنده یک بازی آل-استار NBA است که در یک استادیوم NFL یا MLB برگزار شده‌است.
  • § اشاره به یک استادیوم یا ورزشگاه دارد که نام آن تغییر کرده‌است و مسابقات بعدی آل-استار NBA با نام جایگزین بوده‌است.
  • پورتلند، ساکرامنتو، ممفیس و اوکلاهماسیتی تنها شهرهای حاضر در NBA هستند که هنوز میزبان یک بازی آل-استار NBA نبوده‌اند.
  • ورزشگاه‌های جدیدی که میزبان بازی All-Star نبوده‌اند: Fiserv Forum در میلواکی، TD Garden در بوستون، American Airlines Arena در میامی، Bankers Life Fieldhouse در ایندیاناپولیس (قرار است بازی ۲۰۲۱ در آن برگزار شود)، American Airlines Center در دالاس، مرکز AT&T در سن آنتونیو، Little Caesars Arena در دیترویت و Chase Center در سانفرانسیسکو.
  • # آرلینگتون تگزاس در محدوده شهر خود تیمی در NBA ندارد، اما بخشی از دالاس-فورت ورث یک تیم در لیگ NBA (دالاس ماوریکس) دارد.
  • ‡ اشاره به اولین بازی دارد که تحت قالب امتیازدهی ELAM انجام شد، جایی که به جای محدودیت زمانی، کوارتر چهارم زمانی پایان می‌یابد که یکی از تیم‌ها به امتیاز هدفی که تعیین شده‌است برسد. در این بازی، تیم یانیس پس از سه کوارتر ۱۳۳–۱۲۴ پیش افتاد، بنابراین امتیاز هدف ۱۵۷ تعیین شد.

منابع
  1. "How NBA's new voting format determined All-Star starters, snubs". ESPN. Retrieved 2017-07-03.
  2. "Anthony snubbed when All-Star reserves announced". espn.com. Associated Press. February 1, 2007. Retrieved February 2, 2007.
  3. Barnewall, Chris. "NBA All-Star Game draft results: LeBron James, Stephen Curry select their teams". CBS Sports. CBS. Retrieved 26 January 2018.
  4. Goldstein, Richard (July 3, 2000). "Haskell Cohen, 86, Publicist; Created N.B.A. All-Star Game". The New York Times. Retrieved June 21, 2010.
  5. Forrester, Paul (February 16, 2007). "That's entertainment; Counting down the top 15 All-Star Weekend moments". Sports Illustrated. Time Warner Company. Retrieved June 21, 2010.
  6. Penikis, Andrejs. "57 Memorable All-Star Moments–1950s". NBA.com. Turner Sports Interactive, Inc. Archived from the original on March 5, 2009. Retrieved June 21, 2010.
  7. MacMahon, Tim. "Jones, Cuban hoping to break 100,000". ESPNDallas.com.
  9. "Players and media can now vote on NBA All-Star starters". SBNation.com. Retrieved 2017-07-03.
  10. Vecsey, George (January 12, 2003). "Fans in Shanghai Are Voting in the Mainstream". The New York Times.
  11. Stein, Marc (January 18, 2013). "1. Reserve Judgment: Stein's All-Star Benches". ESPN. Archived from the original on January 20, 2013.
  12. "DeMarcus Cousins to replace Kobe Bryant in 2015 NBA All-Star Game" (Press release). NBA. January 30, 2015. Archived from the original on February 2, 2015.
  13. "Trivia:NBA Teams with 4 All-Stars".
  14. Steele, David (December 9, 1998). "NBA Drops All-Stars — What's Left? February game in Philly latest casualty of lockout". San Francisco Chronicle. Retrieved December 17, 2008.
  15. "Indianapolis selected to host NBA All-Star 2021". NBA.com. December 13, 2017.
  16. "Cleveland to host NBA All-Star 2022". NBA.com. November 1, 2018.
  17. "Utah Jazz to host NBA All-Star 2023". NBA.com. October 23, 2019. Retrieved October 24, 2019.

پیوند به بیرون
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ بازی آل-استار ان‌بی‌ای موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.